ความคิดน่ากลัวผุดเข้ามาในใจ นี่คืออาภรณ์ขององค์หญิงสิบสามไม่ผิดแน่ ฉีกขาดคล้ายกับโดนสัตว์ตัวใหญ่ฉีกทึ้งหรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี เขาจับจ้องไปยังบริเวณด้านหน้าที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ป่าเล็กๆของสวนแห่งวังหลวงพื้นที่ตรงนั้นติดกับคลองน้ำขนาดใหญ่ เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้ๆ เสียงนั้นด้วยฝีเท้าเบาหวิว จมูกพลันได้กลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกลิ่นกำยานจากผ้าไหมลอยมาแตะจมูกอีกครั้ง เสียงกระพรวนดังกรุ๊งกริ๊งบางเบาแต่ชัดเจนในการรับรู้ ด้านหลังป่าผืนนี้มีสิ่งใดซ่อนอยู่กันแน่
องค์หญิงสิบสามยังคงมีสติอยู่บ้าง เมื่อเห็นว่าตนเองกำลังถูกคนผู้หนึ่งพบจึงกระโจนหนีตามสัญชาตญาณป้องกันตนเองของสัตว์ นางวิ่งไม่คิดชีวิตหวังว่าจะไปแอบยังที่แอบซ่อนประจำก่อนที่จะมีผู้ใดพบเห็น แต่เพราะครานี้ไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กนางกลายเป็นเสือตัวค่อนข้างใหญ่จึงไม่อาจหลบหลีกได้ง่ายดายนัก
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ คล้ายฝีเท้าสัตว์ป่าทำให้หยางเอ้อหลางแปลก
