หยางเอ้อหลางไม่แก้ต่าง แต่เขาเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเองเห็นเป็นอย่างยิ่ง ไร้ร่องรอยองค์หญิงสิบสามแต่เป็นเสือตนนั้นต่างหากเขาจึงยกยิ้มมุมปากเอ่ยถามประโยคหนึ่งออกมา
"อาภรณ์ที่โดนฉีกขาดของนางท่านจะอธิบายอย่างไร เหตุใดนางจึงยังปลอดภัย"
"เรื่องนี้หรือนางกำนัลคนสนิทของนางบอกข้าว่าเพราะเห็นว่าองค์ไทเฮาไม่พอพระทัยนางที่สวมอาภรณ์สีแดงจึงออกมาด้านนอกตำหนักผลัดเปลี่ยนชุดใหม่เสีย ชุดสีแดงนั้นนางจึงทิ้งไปอาจไปสะดุดตาเสือร้ายมันจึงได้ขย้ำไม่เหลือซากเช่นนั้น เรื่องนี้ข้าได้อธิบายต่อฝ่าบาทไปแล้ว"
"เหตุผลพอฟังได้"
แม่ทัพหยางได้แต่ต่อประโยคในใจว่าในตอนที่เขาพบองค์หญิงสิบสาม องค์หญิงหาได้มีอาภรณ์ใดติดกายเลยสักผืน ครั้นคิดถึงเรื่องนั้นใบหน้าของเขาพลันแดงซ่าน เรือนกายยั่วยวนของสตรีทำให้แม่ทัพหยางเริ่มรู้สึกหูอื้อตาลาย
"หลางเออร์เจ้าพาองค์หญิงกลับจวนมาเช่นนี้เจ้ารู้ผลที่จะตามมาหรือไม่" ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถาม
"
