"ท่านแม่ทัพเรื่องของข้าในวันนั้นท่านอย่าบอกผู้ใดได้หรือไม่"
เป็นเขาที่เพิ่งได้สติ ยังดีที่ฟังสิ่งที่นางเอ่ยออกมาทันจึงถามออกไปด้วยความฉงน
"เรื่องอันใด"
เขาอุ้มร่างอรชรเดินกลับไปที่เตียงช้าๆ โดยที่องค์หญิงสิบสามเองก็ไม่ได้ขัดขืนประการใด ในอ้อมแขนแข็งๆ ของบุรุษผู้หนึ่งองค์หญิงกลับรู้สึกว่าเหตุใดช่างสบายเช่นนี้ได้ถึงเพียงนี้ กลิ่นกายนี้เองที่นางได้สัมผัส กลิ่นหอมของกำยานที่นางไม่รู้ว่าคือกำยานชนิดใด แต่ได้สูดดมแล้วรู้สึกผ่อนคลายนัก องค์หญิงสิบสามไม่ได้รู้สึกละอายที่เผลอสูดดมกลิ่นนั้นอย่างตระกละ นางชอบกลิ่นของหยางเอ้อหลางจริงๆ เมื่อดมจนเต็มปอดจึงเงยหน้ามองสันกรามคมของเขาแล้วตอบเสียงค่อนข้างเบาด้วยความกระดาก
"เรื่องที่ข้าวาดภาพของท่านหากเรื่องนี้รู้ถึงเสด็จพ่อข้าต้องถูกตัดเบี้ยหวัดอีกทั้งต้องโดนกักขังอยู่ในตำหนักเป็นแน่ จึงได้ขอร้องท่านให้ขายหน้าแล้ว อย่าได้นำเรื่องนี้ไปบอกผู้ใดได้หรือไม่"
