ตอนที่7 ความเจ็บปวดของเตชิน
1363 คำ
เมย์ลดานั่งลงกลางหว่างขาอย่างว่าง่าย คลาสยิ้มเล็กน้อยที่วันนี้เธอดูไม่พยศ ร่างหนาถอดทุกอย่างตรงหน้าเพื่อความเสมอภาคเดี๋ยวจะหาว่าเค้าเอาเปรียบเธอที่ให้เธอถอดอยู่ฝ่ายเดียว ความใหญ่โตที่มีเส้นเอ็นปูดประปรายที่เด็กสาวไม่เคยพบเห็น เมย์ลดาถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ร่างเล็กถึงกลับผละถอยไปด้านหลังด้วยความตกใจ เมื่อเห็นความใหญ่โตผงาดขึ้นชี้โด่ชี้เด่ตรงหน้า
"ถ้าเธอนั่งมองอยู่แบบนี้ฉันคงเสร็จหรอกนะ จะอมให้ฉันหรืออยากให้น้องสาวเธอพังเลือกเอา"
เด็กสาวผู้ไม่ประสาในเรื่องอย่างว่ายอมแลกศักดิ์ศรีที่มีเพื่อคนที่เธอรัก เนื้อตัวขาวนวลที่ประดับด้วยล็อกเกตเพียงเส้นเดียวค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอหลับตาลงอย่างช้าๆพร้อมกับกำโลหะสีเงินที่ห้อยอยู่บนคอด้วยความกลัวที่มาพร้อมกับความกล้า ปากเล็กครอบลงที่เอ็นอุ่นขนาดใหญ่ จมูกรั้นมันแดงเหมือนเธอแต่งแต้มบลัชออนมา หางตาสวยฉ่ำไปด้วยน้ำใส คลาสรีบหันหน้าไปอีกทางเมื่อเห็นน้ำตาของน้องอีกครั้ง เธอทั้งสะอื้นทั้งอมพยายามทำด้วยความขื่นขมแต่ก็ต้องยอมอมเพื่อทุกอย่างจะง่ายขึ้น
"ฮึก~ฮื่อ คนโต"ปากเล็กรีบปล่อยจากสิ่งที่เธออม เธอร้องสะอื้นหาคนที่เธอหวังอยากเจอมาชั่วชีวิต ปากเล็กรีบกดจูบล็อกเกตด้วยความเสียใจ เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีที่มีเธอกำลังทำให้คนโตต้องเสียใจแน่ๆ คลาสมองภาพตรงหน้าแทบไม่ไหว ใจแกร่งต้องตึงหน้าให้เรียบเข้าไว้กดเสียงให้แข็งทั้งที่ใจสงสารคนตรงหน้าเหลือเกิน
"รีบทำฉันจะได้รีบเสร็จ"
ปากเล็กครอบลงอีกครั้งตามคำสั่ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนคนตัวเล็กเริ่มจะหายใจไม่ออกเพราะเธอร้องไห้เยอะเกินไป เหงื่อเริ่มท่วมตัวแต่เธอกลับไม่ยอมถอย อมสาวรูดอยู่แบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองทำไมเป็น คลาสเองก็รู้สึกถึงความไม่ปกติของคนตรงหน้าแต่เค้าไม่ยอมพูดอะไรออกมาจะรอดูจนวินาทีสุดท้ายว่าเธอจะเอ่ยอ้อนวอนขอร้องเค้าให้พอแค่นี้รึเปล่า
"นายครับเอ่อ…"
ยอร์ชลูกน้องคนสนิทรีบผลักประตูเข้ามาโดยลืมเคาะขออนุญาตเพราะความรีบร้อน มือหนารีบคว้าเสื้อสีขาวตัวโคร่งของเค้ามาคลุมกายให้คนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าแล้วรีบคว้าเธอขึ้นมาให้อยู่อ้อมอก
"ออกไป"
เสียงตวาดที่ลำคอแทบแตกดูจากเส้นเอ็นที่มันปูดขึ้นก็พอจะรู้ ยอร์ชรีบปิดประตูโดยลืมเรื่องที่จะเข้ามารายงานเสียสนิทเพราะโดนผู้เป็นนายตวาดใส่ขนาดนั้น
เมื่อประตูปิดลงสายตาคมจึงก้มดูร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมอก เธอหลับไปโดยที่มือยังกำล็อกเกตไม่ปล่อย หัวทุยน้อยซบอยู่ที่อกใหญ่โดยไม่ขยับหนีไปไหน คลาสอุ้มเธอไปที่ห้องนอนส่วนตัว ร่างบางที่มีเสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมกายมันบางเบาเหลือเกินจนคลาสอดแปลกใจไม่ได้ว่าเธอกินข้าวหรือกินนุ่นเป็นอาหาร
"หัดเป็นเด็กเข้มแข็งตั้งแต่เมื่อไร รู้ว่าไม่ไหวทำไมต้องฝืน"
คลาสที่นอนอยู่ข้างๆทอดสายตามองอีกคนที่วันนี้เค้าเห็นหน้าเธอได้อย่างชัดเจน แก้มอิ่มที่มีคราบน้ำตาถูกเกลี่ยเก็บด้วยปากหยักหนาอย่างทะนุถนอม คลาสหยิบโทรศัพท์กดซูมภาพให้ชัดแล้วกดถ่ายจนพอใจ
ติ๋ง!!
เสียงไลน์ที่ดังขึ้นทำให้เตชินหลุดออกมาจากภวังค์ เค้าหยิบโทรศัพท์ที่อยู่หน้าคอนโซลรถเพื่อเปิดดูข้อความในระหว่างที่รถติดไฟแดง เตชินถึงกับน้ำตาคลอเมื่อเห็นลูกสาวที่แสนบริสุทธิ์ที่เค้าเลี้ยงมาอย่างทะนุถนอมทำในสิ่งที่คนอย่างพ่อคาดไม่ถึง เค้าโกรธจนแทบอยากตะบันหน้าไอ้คนสารเลวที่มันส่งรูปมาให้เค้าและข้อความก็ตามมาอีกครั้ง "เจอกันที่โรงพยาบาลอีก 20 นาที"
โรงพยาบาลxxx
"ไอ้สารเลว"เตชินเอ่ยอย่างเดือดดาล
"อย่าสามหาวให้มันมากไปกว่านี้ อย่าลืมว่าเมียคุณกำลังรอเงินก้อนนี้เพื่อผ่าตัดอยู่ อย่าทำให้ผมโกรธเพราะผมจะไม่ช่วยอะไรคุณเลย"คำดูถูกคำเย้ยหยันที่คนตรงหน้ากล่าวมาทำให้เตชินกำหมัดจนแน่นอย่างไม่มีทางเลือก
"ลูกสาวคุณผมจะดูแลเอง ผมจัดการทุกอย่างไว้แล้วคุณเดินทางได้ทันที หมอที่นู้นเก่งมากภรรยาคุณจะปลอดภัย คุณเซ็นทุกอย่างให้เรียบร้อยสะก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ"ปากกาที่ถูกยื่นมาเหมือนบีบบังคับกดดันให้เตชินต้องยอมจรดปลายปากกาลงอย่างไม่มีทางเลือก เค้าเซ็นโดยไม่ยอมอ่านเอกสารให้อย่างละเอียด เตชินจุกจนใจมันเจ็บไปหมดเค้าเจ็บปวดเหลือเกินที่เห็นแก่ตัว
เตชินไม่มีเวลาคิดเพราะทุกวินาทีมันคือความเป็นความตาย ยิ่งนาฬิกาหมุนเร็วมากเท่าไรลมหายใจของหนูดาวภรรยาของเค้าก็สั้นลงเท่านั้น
"หึ…เจ็บปวดสินะนี่แค่เริ่มต้น"
มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเตชินเดินลับตาไป คำพูดที่แสนร้ายกาจที่ใครได้ยินต้องขยาดและรู้สึกถึงพลังแห่งความแค้น แววตาแข็งกร้าวเริ่มปรากฏ ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้แม่ของเค้าต้องตรอมใจตาย คนคนนั้นต้องทุกข์ทรมานมากกว่าแม่ของเค้าเป็นร้อยเท่า
คฤหาสน์คาร์ลอเลส
ล้อรถที่บดเหยียบบนพื้นหยาบจอดดับเครื่องทันทีที่มาถึง คลาสลงจากรถกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังชั้นสองที่เค้าขังร่างบางไว้ในห้องสี่เหลี่ยมส่วนตัวขนาดกว้าง เมย์ลดายังนอนหลับใหลที่เธอหลับไปเพราะหายใจไม่ออกเหมือนรู้สึกไม่สบายตัว ร่างบางค่อยๆปรือตาที่หนักอึ้งเธอดีดตัวขึ้นเมื่อไม่คุ้นเคยกับห้องกว้างที่เธอนอนอยู่
"คุณพ่อคุณแม่"เมื่อคิดได้เช่นนั้นเธอรีบก้าวเท้าลงจากเตียงแต่ร่างบางกลับถูกคว้าไว้ด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียว จนเท้าเล็กลอยขึ้นเหนือพื้น
"อ๊ะ!!นี่คุณปล่อยนะ"
"ปล่อยในหรือปล่อยนอกหรือปล่อยกรอกปากเธอดี"
ปั้ก!!
หัวทุยน้อยที่อยู่ในระดับคางบุ๋มของคนปากพล่อย เธอยืดตัวกระทุ้งใส่เค้าด้วยความแรงจนเกิดเสียงดังปั้ก คนตัวโตรู้สึกเจ็บจนได้กลิ่นคาวเลือดเล็กๆในโพรงปาก เค้าจับร่างบางเหวี่ยงลงไปที่เตียงด้วยความโมโหแล้วขึ้นคร่อมร่างเธอกักขังด้วยแขนแกร่งที่เหมือนกรงเหล็ก
"เธอทำฉันเจ็บทำให้เลือดฉันออก เลือดเธอก็ต้องออกด้วยเช่นกัน"
อุ๊บ!!อื้อ!!
จูบที่ป่าเถื่อนจูบที่สั่งสอนเพื่อให้คนที่นอนใต้ร่างได้จำว่าเธอไม่มีสิทธิ์ทำกับเค้าแบบนี้อีก กำปั้นเล็กทุบลงที่อกกว้างเธอรู้สึกถึงความเจ็บรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่มันคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากอุ่น ลิ้นร้อนไล่ตอนดูดดึงจนลิ้นเธอแทบขาด มันเจ็บจนทำให้เธอน้ำตาคลอ คลาสผละออกเพียงนิดนั้นเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กรีบสูดอากาศหายใจ
อุ๊บ!!
ไม่ถึงเสี้ยววิปากเล็กที่บวมเจ่อถูกครอบงำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้เค้ารังแกง่ายๆ
กึด!!
"โอ๊ย!!"
ลิ้นร้อนที่รังแกเธอถึงสองครั้งถูกฟันคมเล็กกัดเข้าอย่างแรงจนเจ้าของลิ้นร้องโอดโอย คลาสที่ไม่ยอมน้อยหน้าถลกเสื้อตัวสวยงับเข้าที่เม็ดทรวงจนมันแทบขาดติดลิ้นมา เมย์ลดาน้ำตารื้นขึ้นด้วยความเจ็บ เค้าทั้งกัดทั้งบีบทั้งเคล้นคลึงจนเธอระบมเผลอร้องออกมา
"จะ…เจ็บนะ"เสียงสั่นที่ทอดบอกไม่ได้ทำให้คลาสรู้สึกสงสารสักนิด เค้าแค่คิดว่าต้องสั่งสอนต้องกำราบไม่งั้นเธอจะพยศเหมือนม้าป่า
- ผู้เขียน
