“ไม่...เราไม่อยากให้เธอรู้ว่าเรามางานนี้ด้วย แอบดูห่างๆ แล้วกัน เอาไว้เธอทำงานเสร็จแล้วค่อยรับกลับ”
เจ้าชายซารีฟร์เอ่ยตอบองครักษ์โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าหวานซึ่งทำหน้าที่ชงเหล้ามือเป็นระวิงไม่ได้หยุดหย่อน เจ้าชายหนุ่มหันไปมองรอบๆ บริเวณจัดงานเลี้ยงพร้อมกัดฟันกรอดๆ ด้วยความโมโหขัดเคืองซึ่งแยกไม่ออกว่าเขาโมโหน้ำหนาวที่รับจ๊อบทำงานในคืนนี้หรือว่าโมโหเจ้าของคฤหาสน์ที่บังอาจมาจ้างน้ำหนาวกันแน่น งานเลี้ยงค่ำคืนนี้มีแขกมาร่วมงานค่อนข้างมากและบรรดาแขกผู้ชายมักจะตรงดิ่งไปที่มุมเครื่องดื่มราวกับถูกดึงดูดด้วยความงดงามและรอยยิ้มหวานของบาร์เทนดี้ที่ทำหน้าที่ชงเหล้านั้นคือดอกไม้งามแห่งสยาม
“ราชิต”
เจ้าชายแห่งทะเลทรายซึ่งยืนหลบมุมอยู่ตรงตำแหน่งที่สามารถมองเห็นนาราภัทรได้อย่างชัดเจนได้เอ่ยเรียกองครักษ์เสียงทุ้มหนัก
“พะยะค่ะพระองค์” ราชิตขยับเข้ามาใกล้เรือนร่างกำยำของเจ้าเหนือหัวอีกนิดหนึ่งเพื่
