“ค่ะ น้ำหนาวมีนัดแล้ว คงไปดินเนอร์กับใครไม่ได้”
‘เชอะ!...ทำเสียงไม่พอใจเจ้าอำนาจ แกล้งเสียให้เข็ด’
นาราภัทรยิ้มขบขำอยู่ในใจขณะลอบสังเกตอากัปกิริยาหน้าตึงตีหน้ายักษ์ใส่ของเจ้าชายจอมเย็นชา
“เลิกนัดกับคนนั้นซะแล้วไปทานดินเนอร์กับเรา”
นี่แหละบุรุษชาติอาหรับแห่งทะเลทรายของแท้ที่ถนัดออกคำสั่งจนเคยชิน แต่ดอกไม้งามแห่งสยามมีหรือจะเชื่อฟังและลนลานทำตามง่ายๆ
นาราภัทรลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อรถเมล์ชะลอความเร็วลงและกำลังจะเข้าจอดเทียบท่าตรงป้ายหน้าอาพาร์ทเม้นท์ของเธอ เมื่อลงจากรถได้เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ตั้งหลักให้มั่นเผชิญหน้ากับเจ้าแห่งทะเลทรายโดยไม่นึกหวาดกลัวอีกต่อไป
“เสียใจด้วยค่ะเจ้าชาย น้ำหนาวนัดกับ ‘เขา’ ไว้แล้วคงจะยกเลิกนัดไม่ได้ ขอโทษที่ทำให้เจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่ต้องรอเก้อ กู๊ดบายค่ะเจ้าชายซารีฟร์”
เจ้าชายรูปงามหึงลมออกหูตอนที่ได้ยินนาราภัทรเน้นหนักตรงคำว่า ‘เขา’ กำลังจะคว้าตัวคนพูดมา
