แองจิล่าเหลือบสายตามองนาฬิกาที่ติดไว้บนฝาผนังเห็นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้วก็รีบเร่งคว้ากระเป๋าใบเล็กกับเสื้อคลุมแล้วเอ่ยลาเพื่อนร่วมงานอย่างรวดเร็ว
“เลิกงานแล้วเราไปก่อนน่ะน้ำหนาว”
“แองจิล่า...”
นาราภัทรตะโกนเรียกเพื่อนสาวแต่ไม่ทันแล้วเพราะอีกฝ่ายรีบจ้ำอ้าวออกไปจากผับอย่างรวดเร็วโดยไม่เหลียวหลังมองใคร
“จะรีบไปไหนของเขาน่ะ”
หญิงสาวบ่นงึมงำส่ายหน้าอย่างงงๆ กับท่าทางของเพื่อนสาวชาวต่างชาติที่ทำราวกับต้องการหลบหนีความจริงอะไรบางอย่าง เธอหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กกับเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้มพร้อมกับถุงมือสีเดียวกันมาสวมใส่ให้ความอบอุ่นกับตนเองจากนั้นก็เดินออกมาหน้าผับ อดไม่ได้ที่จะสอดสายตามองหาใครสักคนด้วยยังพอมีความหวังลึกๆ ว่าจะได้เห็นเจ้าชายหนุ่มที่เข้ามากอบกุมหัวใจดวงเล็กของตนเองมายืนรออยู่หน้าผับ
“เลิกคิด เลิกรอคอยได้แล้วน้ำหนาว เธอก็แค่เศษธุลีเม็ดทรายแค่เม็ดเดียว ไหนเลยเจ้าชายซารีฟร์จะมาให้ค
