เจ้าชายซารีฟร์รับรู้ได้ถึงกระแสแห่งความรักระคนหมองเศร้าที่ส่งตรงมากระทบใจจึงได้เงยหน้าขึ้นไปยังทิศทางที่มาและก็ได้เห็นแค่เพียงแผ่นหลังเส้นผมนุ่มสลวยดำขลับของนาราภัทรที่ได้เดินหนีไปแล้ว
“พระองค์พะยะค่ะ พระองค์ชอบคุณน้ำหนาวไม่ใช่หรือพะยะค่ะ ทำไมพระองค์ถึงได้เอ่ยวาจาให้คุณน้ำหนาวต้องเจ็บช้ำใจด้วย”
ราชิตขยับกายเข้ามาใกล้เจ้าชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาให้คลายอาการสงสัยและในตอนท้ายน้ำเสียงออกจะติดหวั่งเกรงอยู่บ้างด้วยกลัวว่าจะเป็นการตั้งคำถามให้เจ้าเหนือได้ขัดเคืองใจ
“ไม่จำเป็นต้องเอ่ยเป็นวาจาเจ้าก็รู้ว่าเราชอบน้ำหนาวถึงขั้นแรกว่ารักก็ได้”
เจ้าชายซารีฟร์เอ่ยตอบก่อนจะเดินตรงไปยังอาคารเรียนที่อยู่ถัดไปอีก 2 ช่วงตึกซึ่งอีกไม่ถึง 20 นาที ก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว
ราชิตเดินเป็นวิ่งตามเจ้าเหนือหัวแล้วเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง “แล้วทำไมพระองค์ไม่บอกให้คุณน้ำหนาวรู้ว่าพระองค์รักเธอ”
เจ้าชายองค์รอ
