บทที่ 8
1260 คำ
นาราภัทรยิ้มหวานฉ่ำหยดย้อย ดวงตากลมโตเต้นระริกแพรวพราวจากนั้นก็ถอนสายบัวให้เจ้าชายหนุ่มอย่างสวยงามกึ่งล้อเลียน ถอนสายบัวเรียบร้อยแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเอื้อมไปจับมือหนาร้อนผ่าวอีกฝ่ายแล้วยัดจดหมายรักลงบนฝ่ามือของบุรุษรูปงามติดกระแทกกระทั้นเล็กน้อย
“good bye”
หญิงสาวฉีกยิ้มหวานกล่าวลาเสียงนุ่มจากนั้นก็รีบก้าวฉับๆ ออกจากห้องอาหารโดยไม่ลืมฉุดน้องสาวให้เดินตามออกมาด้วย
เจ้าชายซารีฟร์มัวแต่ตกตะลึงกับรอยยิ้มหวานพิมพ์ใจมารู้สึกตัวอีกทีหญิงสาวทั้งสองก็เดินออกไปจากร้านและลับหายไปกับฝูงชนกลุ่มใหญ่ภายในท่าอากาศยาน เรือนร่างสูงใหญ่กำยำล่ำสันทรุดตัวลงนั่งเหมือนเดิมพลางพลิกกระดาษแผ่นเล็กที่เข้าใจว่าเป็นจดหมายรักจริงๆ ออกมาอ่านสาสน์ที่น้ำหนาวฝากไว้ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเจ้าชายซารีฟร์ก็ได้ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นห้องอาหารจนเจ้าของร้าน เด็กเสริฟรวมทั้งองครักษ์อีก 2 นายที่รออยู่นอกร้านต้องรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าชายหนุ่มผู้หล่อเหลาเสน่ห์บาดใจสาวก้มลงอ่านข้อความอีกครั้งจากนั้นก็พับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทอย่างทะนุถนอม
‘คนไร้มารยาท’
นั่นคือประโยครักที่น้ำหนาวได้ตวัดจรดปลายปากกาเป็นจดหมายรักให้กับเจ้าชายซารีฟร์ อัล ริฟาอีลส์ อีกหนึ่งบุรุษผู้หล่อเหลาชายชาติอาหรับ...
นาราภัทรเดินออกมาจากห้องนอนในชุดที่เตรียมพร้อมสำหรับการออกไปทำงานเป็นบาร์เทนดี้ชงเหล้าในผับของอีตาพอลจอมแตะอั๋ง ชุดทำงานที่พอลบังคับให้บาร์เทนดี้ทุกคนต้องสวมขณะทำงานคือเสื้อกล้ามแบบสปอร์ตลายเสือกับกางเกงหนังสีดำสนิทเข้ารูป
เสื้อกล้ามสปอร์ตลายเสือกับกางเกงหนังสีดำอาจจะดูธรรมดาไม่หวือหวาเท่าใดนักถ้าหากถูกวางไว้เฉยๆ หรืออยู่ในเรือนร่างของหญิงสาวอื่นที่ไม่ใช้น้ำหนาว
เสือตัวสั้นที่ถูกสวมใส่บนเรือนกายที่อรชรอ้อนแอ้นได้เปิดผิวกายเนียวขาวผ่องยองใยตรงช่วงเอวคอดกิ่วล่อตาล่อใจบรรดานักท่องราตรียิ่งนัก สะโพกผายกลมกลึงต้นขาเรียวยาวเข้ารูปสวยกับกางเกงหนังสีดำยั่วน้ำลายให้เสือหิวทั้งหลายต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก!...
นาราพรรณเห็นพี่สาวออกมาจากห้องนอนด้วยชุดพร้อมสำหรับการไปทำงานก็จ้องมองเขม็งขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“น้ำหนาวจะออกไปทำงานด้วยชุดนี้เลยหรือ”
“ทำไมหรือน้ำค้าง”
นาราภัทรก้มลงมองชุดทำงานของตนเองจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วเอ่ยถามน้องสาว ไม่เข้าใจว่าตนเองแต่งตัวแปลกตรงไหน เธอก็ใส่ชุดนี้เพื่อไปทำงานทำหน้าที่เป็นบาร์เทนดี้อยู่ทุกวัน
“น้ำค้างว่ามันเอ่อ...โป๊เกินไปถ้าหากตัวจะออกไปขึ้นรถเมล์ด้วยชุดนี้”
นาราพรรณอ้อมแอ้มตอบพลางแกล้งลากนิ้วไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งผิวกายขาวเนียนผ่องที่เปิดเปลือยให้เห็น ขนาดเธอเป็นผู้หญิงเป็นน้องสาวได้เห็นผิวขาวๆ เนียนนุ่มมือแล้วยังต้องกลืนน้ำลายลงคอแล้วถ้าเป็นพวกเสือ สิงห์ กระทิง แรด มีหรือจะไม่ต้องการครอบครองเรือนร่างอรชรกลมกลึงที่งดงามยิ่งกว่านางในวรรณคดี
นาราภัทรยิ้มหวานให้แฝดน้องจากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทสีดำตัวยาวเลยมาถึงหัวเข่าชูให้คนถามได้ดู
“ไม่โป๊หรอกน้ำค้างเดี๋ยวตอนออกจากบ้านเราก็สวมเสื้อโค้ทคลุมทับไปอีกที คราวนี้ก็ไม่โป๊แล้ว”
“ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าตัวจะออกไปทั้งชุดลายเสือ” นาราพรรณถอนหายใจเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกก่อนจะเอ่ยถามต่อ
“ทำไมวันนี้ตัวถึงได้แต่งชุดนี้ไปเลยล่ะ ปกติจะไปเปลี่ยนชุดที่ผับไม่ใช่หรือ”
“ฮื้อ...ใช่แต่ก่อนเราไปเปลี่ยนชุดที่ผับ แต่มาพักหลังๆ เรากับเพื่อนร่วมงานรู้สึกเหมือนกับว่าในห้องแต่งตัวถูกซ่อนกล้องวงจรปิดไว้ เวลาเปลี่ยนชุดทีไรเหมือนถูกสายตาของอีตาพอลคอยจับจ้องยังไงยังงั้น”
นาราภัทรเอ่ยบอกน้องสาวพลางหยิบเสื้อโค้ทตัวยาวมาสวมทับชุดลายเสื้อแล้วติดกระดุมให้เรียบร้อย
“แล้วไม่ลองหาดูหรือคะว่ามีกล้องซ่อนอยู่ตรงไหนหรือเปล่า”
นาราพรรณขยับกายเข้าไปช่วยแฝดพี่ติดกระดุมเสื้อโค้ทที่มีนับสิบเม็ดจากนั้นก็หันไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กยื่นให้แฝดพี่
“เรากับเพื่อนๆ หาจนทั่วห้องแทบจะรื้อแห่งแต่งตัวก็ว่าได้ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่รู้อีตาพอลโรคจิตมันซ่อนกล้องไว้ตรงไหน”
“ถ้างั้นเลิกทำงานที่ผับอีตาพอลดีมั้ยเพื่อความสบายใจของน้ำหนาวด้วย”
นาราพรรณเอ่ยถามพร้อมกันนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทของตนเองมาให้แฝดพี่ช่วยสวมใส่บ้าง เธอกับน้ำหนาวจะคอยดูแลซึ่งกันและกันเสมอมาทั้งที่อยู่ในเมืองไทยจนกระทั่งมาศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ถ้าหากเธอได้กินเช่นไรพี่น้ำหนาวก็จะได้กินเช่นนั้นเหมือนกัน ถ้าหากเธอทุกข์ใจหมองเศร้าพี่น้ำหนาวก็ยิ่งทุกข์ยิ่งเศร้ามากกว่า ความเป็นพี่น้องเป็นฝาแฝดที่เกิดห่างกันแค่ไม่กี่วินาทีทำให้สองสาวรักใคร่กลมเกลียวเหมือนเป็นคนๆ เดียวกัน
นาราภัทรเปิดประตูห้องออกกว้างให้น้องสาวเดินออกจากห้องก่อนจึงได้ก้าวตามออกมาบ้างแล้วล็อกประตูให้เรียบร้อยจากนั้นก็ก้าวเดินตามน้องสาวตรงไปที่ลิฟท์โดยไม่ลืมตอบคำถามของน้ำค้างที่เอ่ยไว้ก่อนหน้านี้
“บอกตามตรงว่าเราเสียดายเงินนะน้ำค้าง ผับที่อยู่ในถนนเส้นนั้นมีผับอีตาพอลที่เดียวที่จ่ายเงินค่าแรงให้มากที่สุด ลูกค้าก็เยอะพลอยทำให้เราได้รับทิปเยอะไปด้วย”
“แต่มันเสี่ยงน่ะน้ำหนาว ทั้งอีตาพอลทั้งลูกค้าวีไอพีของมันไม่มีใครน่าไว้วางใจสักคน สายตาแต่ละคนที่มองเด็กเสริฟสาวๆ ในผับโดยเฉพาะน้ำหนาวเป็นมันวาวราวกับจ้องขบเนื้อของน้ำหนาวให้ได้”
นาราพรรณร้องท้วงอีกครั้งหลังจากที่เคยคัดค้านแฝดพี่เรื่องการไปทำงานที่ผับมาครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออกกว้างจากนั้นก็หันมาขอร้องอีกครั้ง
“ไปทำงานกับน้ำค้างดีกว่าน่ะ ได้เงินน้อยกว่าผับตาพอลแต่ก็ปลอดภัยกว่า”
“ไม่เอาหรอก เราจะทำงานที่ผับนี้แหละ น้ำค้างไม่ต้องห่วงหรอก เราบอกแล้วไงว่าเราเอาตัวรอดได้ น้ำค้างอย่าห่วงเราเลย”
นาราภัทรก้าวเข้าไปในลิฟท์แล้วกดเรียกชั้นล่างสุด วันนี้เธอกับน้องมีเรียนแค่วิชาเดียวเลยกลับพี่พักอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไปทำงาน เวลาที่เหลือค่อนข้างมากทำให้ไม่ต้องรีบเร่งสักเท่าไหร่
- ผู้เขียน
