วาดดาวหน้าตาซึมเศร้าอยู่บนเตียง สายตาชิงชังที่เมเตโอมองมาที่หล่อนนั่นช่างไม่ต่างจากลูกธนูที่พุ่งเข้าปักกลางหัวใจเลยสักนิด หล่อนรู้สึกทรมาน
หยาดน้ำตาไหลลงมาเปื้อนแก้มนวล หล่อนไม่ต้องการให้เขาเกลียดชังมากไปกว่านี้อีกแล้ว เพราะเท่าที่เกลียดอยู่ก็มากจนคนถูกเกลียดชังเช่นหล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจแล้ว
“ทำไม... ถึงเกลียดฉันนักคะ คุณแม็ต”
‘แพศยา!’
คำประณามจากเขายังคงดังก้องอยู่ในสมอง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเกลียดจะโกรธหล่อนมากมายขนาดนี้
กระบอกตาของหล่อนร้อนผ่าว ปวดแสบปวดร้อนแสนทรมาน ลำคอก็ตีบตันจนไม่อาจจะเปล่งคำใดออกมาได้ หัวใจหรือก็ยิ่งทุกข์ทรมาน ตอนนี้หล่อนรู้ใจตัวเองแล้ว... รู้แล้วล่ะว่ารู้สึกเช่นไรกับผู้ชายเกินเอื้อมอย่าง เมเตโอ แฟร์มาเลน
หล่อนรักเขา... ตกหลุมรักเขาเสียแล้ว...!
ความรู้สึกนี้มันน่ากลัวเหลือเกิน...
หล่อนจะต้องใช้แรงกายแรงใจมากมายสักเท่าไหร่กัน ถึงจะสามารถซ่อนเร้นความจริงของหัวใจเ
