เสียงนกร้องในยามเช้าตรู่ปลุกให้คนที่นอนหลับสนิทมา ตลอดทั้งคืนค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นจากนิทรา วาดดาวปรือตาขึ้นทีละนิดเพื่อเผชิญกับแสงจ้าของดวงอาทิตย์
“นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” เพราะความเคยชินทำให้หล่อนขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง โดยลืมไปว่าเมื่อคืนเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นบ้าง
“โอ๊ย...” หล่อนร้องอุทานก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ ดวงหน้างามเหยเกเพราะเจ็บระบมไปทั้งบั้นท้ายยาวเลยขึ้นมาถึงกลางแผ่นหลัง
“ทำไมเจ็บกว่าเมื่อวานอีกนะ โอ๊ย...”
“ร้องโวยวายอะไรแต่เช้าเนี่ย”
เสียงกระด้างระคนงัวเงียของเมเตโอดังขึ้น แต่ไม่ใช่ข้างๆ ตัว กลับเป็นที่โซฟาตัวยาวริมหน้าต่างแทน วาดดาวเบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองนอนบนเตียง ในขณะที่เจ้าของเตียงนอนที่โซฟา
“คุณแม็ต!”
คนที่พึ่งได้หลับได้นอนเต็มตาแค่ไม่กี่ชั่วโมงขยับลุกขึ้น ตวัดขากำยำลงวางกับพื้น พร้อมกับยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิด
“อะไรของเธอนักหนา”
“คือ... คือฉันไม่คิดว่
