ตอนที่ 10
969 คำ
วาดดาวย่อตัวลงต่ำจนสุดพื้น ขณะเคลื่อนที่ไปยังด้านหลังของคฤหาสน์หรู ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกริ่งเกรง ทุกจังหวะการหายใจเต็มไปด้วยความละอาย
เท้าเล็กในรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ตอนนี้แปลสภาพเป็นสีหม่นเพราะความเก่าเก็บขยับไปทีละนิด จนในที่สุดก็มาถึงประตูใหญ่ด้านหลังที่เงียบสงัดไร้ผู้คน
“เอาน่ะ แค่เอาออกไปให้คนพวกนั้นก๊อปปี้แบบ อีกสองสามวันก็คงได้เอากลับมาคืน”
เด็กสาวปลอบใจตัวเอง
“มันไม่มีอะไรมากไปกว่านี้หรอก สู้ๆ วาดดาว”
วาดดาวเงยหน้ามองบานประตูใหญ่ที่ถูกปิดสนิทอย่างมีความหวัง ก่อนที่อึดใจต่อมาจะยื่นมือไปกุมลูกบิดเอาไว้ หล่อนบิดมันแต่ไม่ออก
“ล็อก...”
แม้จะคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะต้องมีอุปสรรค แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะใหญ่หลวงขนาดนี้
“แล้วจะเข้าไปยังไงล่ะ”
ในขณะที่วาดดาวกำลังยืนใช้ความคิดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เด็กสาวรีบถลาไปซ่อนตัวอยู่หลังมุมเสา
“ทำไมป้าเกรซต้องใช้ให้ออกมาเก็บดอกกุหลาบเอาตอนเย็นแบบนี้ด้วย ไม่รู้หรือไงว่ามันเปลี่ยว” ผู้หญิงวัยรุ่นผอมสูง เปิดประตูออก ก่อนจะก้าวผ่านออกไป
วาดดาวยิ้มกริ่มกับโอกาสที่ลอยมาตกตรงหน้า “นี่แหละโอกาสของเธอ วาดดาว” แล้วเด็กสาวก็ขยับออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ เร่งฝีเท้ากลับไปที่บานประตู มือเล็กคว้าลูกบิด และหมุนแรงๆ
“ว้าว...”
เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจ หล่อนรีบมองซ้ายมองขวา และเมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงรีบเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
เส้นทางหรูหราทอดยาวสวยงาม วาดดาวอดที่จะเบิกตากว้างด้วยความตะลึงกับสิ่งที่เห็นไม่ได้
“สวรรค์เป็นแบบนี้นี่เอง”
หล่อนพึมพำ เหม่อลอยมองไปรอบๆ จนลืมระมัดระวังตัว สองเท้าก้าวไปตามเส้นทางตรงหน้าเรื่อยๆ ดวงหน้าขาวสะอาดไร้เครื่องสำอางเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ยังกับพระราชวังที่เคยดูในทีวีเลย”
“เธอเป็นใคร?!”
ความสุขจากทางสายตาถูกกระชากจนขาดวิ่น เมื่อเสียงแหบแห้งแต่ทรงอำนาจของใครบางคนดังอยู่ด้านหลัง
วาดดาวตัวแข็งปานก้อนหิน หัวใจเหมือนถูกแทงด้วยมีดแหลมคม หล่อนชะงักค้าง รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ริมหน้าผาไม่มีผิด ทำไม... ทำไมหล่อนถึงถูกจับได้เร็วขนาดนี้นะ
“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!”
“คือ...” หล่อนอึกอักเพราะหวาดกลัว
“ถ้าเธอไม่ตอบ ฉันจะเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้”
“ตำรวจ... ไม่นะ...” ความหวาดกลัวแล่นจับหัวใจ วาดดาวจึงต้องรีบหันไปเผชิญกับเจ้าของเสียงทรงอำนาจ ใบหน้าของหล่อนซีดเผือดไร้สีเลือด
“หนู... คือหนู...”
ชายชราที่นั่งอยู่บนรถเข็นจ้องหน้าหล่อนอย่างจับผิด “เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาในบ้านของฉันทำไม”
ชายชราคนนี้คือเจ้าของบ้านอย่างนั้นเหรอ
“คื... คือว่า... คือ...” หล่อนจะตอบออกไปได้ยังไงกันล่ะว่าเข้ามาเพราะต้องการขโมยสร้อยเพชร
“ยังไม่ตอบอีก หรือว่าต้องให้เรียกตำรวจ”
“อย่า... อย่านะคะ” วาดดาวถลาเข้าไปใกล้ และรีบยกมือไหว้ “หนู... หนูเข้าบ้านผิดค่ะ”
“ฉันไม่เชื่อ บอกความจริงมา” โอลิเวอร์จ้องหน้าของเด็กสาวอย่างเอาเรื่อง “เธอมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ หรือว่าตั้งใจจะเข้ามาขโมย”
“ปละ เปล่านะคะ หนูไม่ได้...”
จะทำยังไงดี หล่อนจะทำยังไงดี
“ฉันให้โอกาสเธอพูดอีกครั้ง ตอบมาว่าเข้ามาในบ้านของฉันทำไม”
วาดดาวรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย
“คือหนู...”
“งั้นฉันจะเรียกคนใช้ให้โทรหาตำรวจเดี๋ยวนี้”
“อย่า... อย่าค่ะ”
ด้วยความหวาดกลัวทำให้วาดดาวถลาเข้าไปจับแขนของโอลิเวอร์เอาไว้ พลางคุกเข่าลงตรงหน้า
“อย่า... อย่าเรียกตำรวจเลยนะคะ”
โอลิเวอร์หรี่ตามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา และก็อดที่จะพึงพอใจเงียบๆ ในอกไม่ได้
“งั้นหนูก็ตอบฉันมาสิว่าเข้ามาในบ้านของฉันทำไม”
“คือ...” หล่อนคิดข้อแก้ตัวไม่ออกจริงๆ “หนู... หนูขอโทษนะคะ หนูขอตัวกลับก่อนค่ะ”
“แม่เกรซ เรียกตำรวจให้ฉันหน่อย”
ป้าเกรซไม่ได้อยู่แถวนั้น แต่โอลิเวอร์แค่ต้องการข่มขู่เด็กสาวเท่านั้น และมันก็ได้ผลจริงๆ
“อย่า... ขอร้องล่ะค่ะอย่าเรียกตำรวจเลย”
“งั้นก็พูดความจริงกับฉัน...”
โอลิเวอร์มองอย่างคาดคั้น
“เธอเข้ามาทำอะไรที่นี่”
“คุณปู่อยู่ไหนหรือครับป้าเกรซ”
เมเตโอก้าวลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามาในตัวตึกใหญ่ และเมื่อเจอหน้าป้าเกรซก็รีบถามถึงโอลิเวอร์ทันที
“อยู่ที่ระเบียงใกล้สระน้ำค่ะ”
“คนเดียวหรือ”
“ค่ะ คุณท่านสั่งว่าไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน”
เมเตโอได้ยินก็ถอนใจเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า
“เดี๋ยวรบกวนป้าเกรซยกชาไปให้คุณปู่ด้วยนะครับ ผมจะล่วงหน้าไปก่อน”
“ได้ค่ะคุณแม็ต”
เมเตโอระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวเท้าตรงไปยังสถานที่ที่รู้ว่าคุณปู่ของตัวเองกำลังใช้พักผ่อนอยู่
เสียงสนทนาของใครบางคนดังแว่วมาเข้าหู ก่อนที่เขาจะทันได้เลี้ยวโค้งไปถึงระเบียงดอกไม้ที่คุณปู่อยู่เสียอีก รอยยิ้มบางๆ ระบายขึ้นบนใบหน้าหล่อลากดินอีกครั้ง
“ไหนป้าเกรซบอกว่าคุณปู่อยู่คนเดียวไง”
ฝ่าเท้าของเมเตโอก้าวพ้นมุมเสาโค้งออกไป ซึ่งก็เป็นจังหวะพอดิบพอดีที่จะได้เห็นคุณปู่ของตัวเอง และคู่สนทนาของท่าน
“ผู้หญิงคนนั้น...?”
- ผู้เขียน
