ตอนที่ 7
1081 คำ
เพราะมองไม่เห็นทางออกทำให้วาดดาวไม่อาจจะทำใจให้กลับไปยังห้องเช่าได้ในขณะนี้ เด็กสาวทิ้งตัวลงนั่งบนฟุตปาธอย่างอ่อนแรง ดวงตากลมยังคงเต็มไปด้วยความกังวล
หล่อนจะทำยังไงดีล่ะ จะทำยังไงดีถึงจะสามารถเข้าไปในคฤหาสน์หลังงามนั้นได้
มือเล็กยกขึ้นกุมขมับ ลมหายใจถูกถอดถอนออกมาทางกลีบปากอิ่มสีเชอรี่สดตลอดเวลา
หรือจะกลับไปยกเลิกกับเซเลน่าดี...?
เซเลน่าไม่มีทางยอมหรอก ถ้าหล่อนไม่ทำ เซเลน่าก็จะหาทางฆ่าตัวตายอีก
“จะทำยังไงดี จะทำยังไงดีนะ” น้ำตาแห่งความอึดอัดเม็ดโตๆ ไหลออกมาจากดวงตา
“ไอ้ดาว เอ็งมานั่งตรงนี้ทำไมวะ ขวางทางข้าเดินว่ะ”
เสียงคู่อริที่ดังขึ้นด้านข้างทำให้วาดดาวต้องรีบปาดน้ำตาทิ้ง และลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
“ทางตั้งกว้างขวาง เอ็งก็เดินไปสิ”
“นั่นแน่ ตาแดงๆ แบบนี้ถูกนังเซมันตบมาอีกแล้วล่ะสิ”
“เอ็งไม่ต้องมายุ่งกับข้าเลย ไปให้พ้นหน้า ไม่อย่างนั้นถูกต่อยคว่ำแน่” วาดดาวกำหมัดแน่น พร้อมกับชูขึ้นอย่างเอาเรื่อง
“แหม ที่กับพวกกูทำเป็นเก่ง แต่กับอีเซทำไมมึงถึงยอมนักยอมหนา เอาจริงๆ นะกูงงมาก”
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู ไปให้พ้นเลย! ไอ้ฟอร์ด”
นักเลงหัวไม้เจ้าถิ่นมองวาดดาวอย่างไม่พอใจ แต่เพราะเคยปะทะฝีมือกันมาก่อนหน้าแล้ว และแพ้ราบคาบทำให้มันไม่กล้าจะต่อกรสักเท่าไหร่
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อีดาว”
“เออ แล้วรีบมาเอาคืนล่ะ”
วาดดาวรอจนไอ้นักเลงสองตัวเดินจากไปไกลแล้วจึงจะทรุดตัวนั่งลงอีกครั้ง แต่ก็มีเสียงทักขึ้นมาอีก เด็กสาวคำรามในลำคออย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด
“อะไรกันนักหนาวะ เดี๋ยวต่อยคว่ำเลย” พูดไม่พูดเปล่าเพราะวาดดาวกำหมัดพร้อมกับหมุนไปหาทันที แต่ก็ถูกรวบเอาไว้ทันควันเช่นกันด้วยฝ่ามือใหญ่หนาอบอุ่น
“ปล่อยนะโว๊ย!” วาดดาวสะบัดมือจนหลุด ก่อนจะถอยออกห่างเพื่อตั้งหลัก
“นายเป็นใคร มาหาเรื่องฉันทำไม”
เมเตโอหรี่ตามองเด็กผู้หญิงครึ่งผู้ชายครึ่งตรงหน้าแล้วหัวเราะ “จำคนที่เธอหลอกตุ๋นค่าทำขวัญไปไม่ได้แล้วหรือ”
วาดดาวกะพริบตาเร็วๆ และก็จริงอยากที่หมอนั่นบอก “นาย... นายจริงๆ ด้วย”
“ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เด็กสาวเชิดหน้าสูง แสดงท่าทางไม่คิดจะญาติดีด้วยชัดเจน “ฉันจำเป็นต้องตอบนายด้วยหรือไง”
“เด็กบ้านี่ ถามดีๆ กวนชะมัด”
“ถ้าไม่อยากให้กวนก็ไปห่างๆ สิ คนกำลังอารมณ์ไม่ดี”
เมเตโอสาวเท้าเข้ามาหา “แสดงว่าวันนี้หลอกตุ๋นใครไม่ได้เลยใช่หรือเปล่าล่ะ”
“ไอ้...”
วาดดาวสาวหมัดเข้าใส่ แต่ก็เหมือนเดิมเพราะเมเตโอรู้ทันรวบเอาไว้เช่นเดิม แถมคราวนี้เขาไม่ยอมปล่อยกำปั้นของหล่อนง่ายๆ เหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเคารพผู้ใหญ่บ้างสิ”
“นี่นายปล่อยมือฉันนะ บอกให้ปล่อยไงล่ะ?”
“ไม่ปล่อยจะจับเอาไว้อย่างนี้ทั้งคืนเลย ถ้าเธอไม่ขอโทษฉันก่อน”
คนถูกข่มขู่เบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าดิก “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย นายต่างหากที่ต้องจ่ายเงินค่าทำขวัญให้ฉันอีกรอบ โทษฐานที่ทำให้ฉันตกใจ”
“ห๊า...” เมเตโอหัวเราะเยาะในลำคอ “เธอนี่มันหัวหมอไม่ใช่เล่นน่ะเนี่ย ไหน? บ้านอยู่ไหน ฉันอยากจะคุยกับพ่อแม่ของเธอหน่อย มีอย่างที่ไหนให้ลูกสาวออกมาหากินทุจริตแบบนี้” แล้วชายหนุ่มก็ออกแรงลากเด็กสาวให้เดินไปข้างหน้า แม้วาดดาวจะขืนเอาไว้แค่ไหน แต่ก็สู้แรงผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเกือบเท่าไม่ได้
“บ้านอยู่ไหน บอกมาสิ”
“ถึงไปบ้านฉันนายก็ไม่เจอพ่อกับแม่ฉันหรอก”
เมเตโอชะงักเท้า หันกลับมาจ้องหน้า “หมายความว่ายังไง หรือว่าพ่อกับแม่ของเธอยังไม่กลับจากทำงาน”
ดวงตาของวาดดาวหวาดกลัวมีน้ำตาคลอ ก่อนจะรีบกะพริบไล่มันออกไป “ฉันเป็นเด็กกำพร้า ชัดเจนไหม!”
คนฟังอย่างเมเตโออึ้งไปเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ “แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องมีญาติอยู่ด้วย จริงไหม”
ญาติหรือ... เซเลน่าเคยมองเห็นหล่อนเป็นคนในครอบครัวหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
วาดดาวเจ็บช้ำแน่นอก พยายามสลัดมือให้หลุด “ปล่อยฉันเถอะ ถึงคุณไปถึงบ้านของฉัน แต่คุณก็จะไม่ได้ในสิ่งที่คุณต้องการหรอก ทางที่ดี คุณกลับบ้านของตัวเองไปเถอะ”
“ฉันคงปล่อยให้เด็กนิสัยเสียมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ เอาเป็นว่าเดินนำไป ฉันต้องไปบ้านของเธอ”
“ไม่!”
“แน่ใจหรือ”
เมเตโอเค้นเสียงกระด้าง พร้อมกับกระชากร่างของวาดดาวแรงๆ จนร่างเล็กเสียหลักถลาเข้ามาหา สองร่างปะทะกัน ดวงตาทั้งสองคู่ก็สบประสานกัน วินาทีนั้นเสมือนหลุดเข้าไปอยู่ในใจกลางของลมพายุร้าย ความปั่นป่วนในกายหนุ่มทำให้ลมหายใจของเมเตโอขาดช่วง
ความรู้สึกนี่มันคืออะไรนะ?
ชายหนุ่มรู้สึกตัวรีบปล่อยมือจากเด็กสาวตรงหน้า และถอยออกห่างอย่างรวดเร็ว
“ฉันขอโทษ ไม่คิดว่าเธอจะเสียหลักง่ายขนาดนี้”
วาดดาวแก้มแดงระเรื่อแต่ก็รีบกลบเกลื่อนเช่นกัน “จ่ายค่าทำขวัญมาอีกรอบเลย นายทำฉันตกใจสองครั้งแล้วนะ”
เมเตโอจ้องหน้าคู่สนทนาที่เด็กกว่าสิบกว่าปีนิ่งนาน แต่สุดท้ายก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
“ต้องการเท่าไหร่ล่ะ”
“ฉันอยากได้สักล้านเหรียญ แต่ก็รู้ว่านายคงไม่พกเงินสดมากมายขนาดนั้นเอาไว้กับตัวหรอก” วาดดาวแกล้งพูด ความจริงหล่อนไม่คิดจะเรียกเงินใดๆ จากเขาอีกแล้วล่ะ ที่พูดออกไปก็เพราะขัดเขินจนหาทางออกไม่ถูกเท่านั้นเอง
- ผู้เขียน
