ตอนที่ 6
966 คำ
คฤหาสน์หลังนี้น่ะหรือที่หล่อนจะต้องหาทางปีนเข้าไปข้างในให้ได้ บ้านหลังนี้น่ะหรือที่หล่อนจะเข้าไปขโมยของบางอย่างออกมา
วาดดาวยืนมองรั้วสูงลิบเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกขลาดกลัวระคนละอายใจ มือเล็กที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวกำเป็นหมัดแน่น ดวงตากลมโตสีดำขลับซึ่งเป็นสีเดียวกับเส้นผมที่ถูกรวบและม้วนเป็นปมเอาไว้ภายหมวกแก็ปแบบเด็กผู้ชายมีน้ำตาคลอ
หล่อนไม่อยากทำเลย... ใช่ไม่อยากเป็นขโมยสักนิด แต่...
“ดาวต้องเข้าไปเอาสร้อยเพชรออกมาให้ได้นะ ดาวต้องทำให้ได้นะ ไม่อย่างนั้นพี่ต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ” เสียงวิงวอนให้ทำชั่วของเซเลน่ายังคงดังลั่นอยู่ในหู
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า น้ำตาไหลอาบแก้ม “พ่อจ๋า... เพราะดาวรู้ว่าพ่อรักพี่เซมาก ดาวจึงต้องทำ”
วาดดาวสะอื้น บุญคุณที่ได้รับการชุบเลี้ยงมา แม้จะไม่ได้สุขสบายนัก แต่ก็มีที่อยู่ที่กินมาตลอดสิบกว่าปี “ดาวยินดีทำทุกอย่าง เพื่อให้พ่อที่อยู่บนฟ้ามีความสุข”
ลมแรงพัดผ่านร่างอรชรในชุดหลวมโคร่งมอมแมมหนึ่งครั้งก่อนจะสงบลง วาดดาวเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง พร้อมกับยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง
“พ่อรับรู้แล้วใช่ไหมคะ”
ไม่มีเสียงใดดังตอบกลับมานอกจากเสียงไหวพลิ้วของสายลมที่พัดอยู่รอบๆ ตัว
วาดดาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ขณะลอบเดินไปตามความยาวของรั้วสูงเพื่อหาจุดบอดที่ตัวเองจะสามารถเร้นกายเข้าไปภายในให้ได้ง่ายที่สุด แต่คฤหาสน์หลังนี้ทั้งกว้างทั้งใหญ่เหลือเกิน หล่อนเดินอยู่นานก็ยังไม่รอบเลย
“มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ตรงนี้น่ะไอ้หนู” เสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดังขึ้นข้างหลัง และนั่นก็ทำให้วาดดาวตกใจจนหน้าซีด หล่อนชะงักค้างตัวเกร็ง
“ถามว่ามาทำอะไรตรงนี้”
“คือว่า...”
“คือว่าอะไร ตอบมาดีๆ เชียวนะ ไม่งั้นถูกจับส่งตำรวจแน่” คำขู่ของคนที่อยู่ด้านหลังทำให้วาดดาวต้องรีบคิดหาทางรอด
ทำยังไงดี? ทำยังไงดีล่ะ?
“หันกลับมา แล้วตอบคำถามเร็วเข้า”
วาดดาวค่อยๆ หมุนตัวกลับไปหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง และก็ได้เห็นผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์ผิวหมึกตัวใหญ่ราวกับยักษ์ แถมหน้าตาก็ดุดันจ้องมองมาเขม็ง
“คือว่า...”
“อ้าวนึกว่าเด็กผู้ชายเสียอีก มาทำอะไรแถวนี้นังหนู”
วาดดาวอึกอัก
“คือหนู... หนูกำลังจะเดินกลับบ้านน่ะค่ะ”
“กำลังจะกลับบ้าน?”
คู่สนทนาของหล่อนทำเสียงสูง และบอกให้รู้ว่าไม่เชื่อเลยสักนิด
“ไม่ใช่มั้ง เห็นเดินวนอยู่ตั้งนานแล้ว แถมยังมองเข้าไปข้างในอีก อย่าบอกนะว่าริอ่านจะเป็นขโมยตั้งแต่เด็กน่ะ”
“ปละ เปล่านะคะพี่สุดหล่อ หนูก็แค่กำลังจะกลับบ้านจริงๆ บ้านหนูอยู่ท้ายสุดของซอยเองค่ะ”
พอถูกชมว่าหล่อ คู่สนทนาตรงหน้าก็ยิ้มกริ่ม และมีท่าทางอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“แน่ใจนะว่าไม่ได้โกหกน่ะ”
“แน่ใจค่ะพี่สุดหล่อ งั้น... หนูขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ ป่านนี้พี่สาวเป็นห่วงแย่แล้ว” วาดดาวรีบอาศัยช่วงชุลมุนยกมือไหว้ และเดินหนีไปในทันที
“เฮ้ย... ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนังหนู”
“ใครหรือ โรเบิร์ต”
เสียงทุ้มหูดังอยู่ด้านหลัง คนถูกเรียกชื่อรีบหมุนตัวกลับไปโค้งศีรษะให้ด้วยความนอบน้อม
“ครับคุณแม็ต”
“เมื่อกี้คุยกับใครอยู่หรือ”
เมเตโอหรี่ตาแคบมองตามร่างเล็กๆ ที่หายไปไกลจนเกือบจะลับตาอยู่แล้วด้วยความสงสัย
“อ้อ เด็กผู้หญิงน่ะครับ”
“เด็กผู้หญิง?”
“ใช่ครับ ผมเห็นมาด้อมๆ มองๆ อยู่ที่รั้วนานผิดสังเกตก็เลยเข้ามาถาม”
“แล้วได้ความว่ายังบ้างล่ะ” เมเตโอกอดอกรอฟังคำตอบ ในขณะที่คิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นสงสัย
“เด็กมันบอกว่ากำลังจะกลับบ้านน่ะครับ บ้านอยู่ท้ายซอยนี่เอง”
“แล้วนายแน่ใจหรือว่าไม่ใช่หัวขโมย”
“คงไม่ใช่หรอกครับ เด็กผู้หญิงตัวนิดเดียวไม่น่าจะคิดอะไรใหญ่โตได้ และอีกอย่างหน้าของเด็กคนนั้นก็ซื่อๆ ด้วยครับ”
“หน้าตามันวัดสามัญสำนึกได้ที่ไหนกันล่ะ แต่เอาเถอะ ถ้านายคิดว่าไม่มีอะไรฉันก็ว่าตามนั้น”
โรเบิร์ตก้มศีรษะให้กับเจ้านายอีกครั้ง “ว่าแต่คุณแม็ตออกมาเดินเล่นหรือครับ”
“อืม ว่าจะเดินเล่นไปในซอยสักหน่อยน่ะ ตั้งแต่อยู่ที่นี่มายังไม่เคยได้เข้าไปสุดซอยสักที”
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมครับ”
เมเตโอส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก”
“แต่ผมเป็นห่วง...”
“นายคิดว่าในซอยจะมีผู้หญิงโรคจิตที่คอยฉุดคร่าผู้ชายหน้าตาดีๆ แบบฉันอยู่หรือไง”
โรเบิร์ตก้มหน้าเงียบ ในขณะที่เมเตโอหัวเราะขบขัน
“นายกลับไปทำงานของตัวเองเถอะ ฉันเดินเล่นสักพักก็จะกลับมาเองนั่นแหละ”
ชายหนุ่มบอกเสร็จก็ขยับเท้าก้าวเดิน แต่เหมือนจะรู้ทันจึงหยุดเดิน และออกคำสั่งอีกครั้ง
“แล้วไม่ต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกป้าเกรซล่ะ ฉันไม่อยากฟังเทศน์จากคุณปู่ยามวิกาล”
“ครับ คุณแม็ต ผมจะปิดปากให้เงียบเลยคับ”
“ดีมาก ฉันไปล่ะ”
เมเตโออมยิ้มก่อนจะเดินผิวปากห่างออกไปเรื่อยๆ โรเบิร์ตมองตามหลังเจ้านายหนุ่มไปด้วยความเป็นกังวล
- ผู้เขียน
