เพล้ง!
"เหตุใดหลายคืนท่านพี่ถึงไม่มาหาข้าอีกแล้วเจ้าคะ ทำไมท่านต้องไปหาแต่นางผู้นั้นด้วย"
เมื่อรู้ว่าค่ำคืนนี้ท่านอ๋องจะไปหลับนอนที่ตำหนักพระสนมเอกอีกแล้วคีฮาที่อดทนมานานหลายวันก็ระเบิดอารมณ์ต่อหน้าอ๋องตงหยางที่ยังคงมองมาที่นางด้วยสายตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
"ท่านพี่จะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้ ข้าเองก็เป็นอนุเป็นเมียท่านเช่นกันนะเจ้าคะ"
"เจ้ารู้ดีว่าเหตุใดข้าถึงทำเช่นนี้ ข้าเคยบอกเจ้าตั้งแต่ก่อนแต่งแล้วว่าต้องการทำตามประสงค์ของท่านเสนาบดีบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วของเจ้า"
"ทำตามความประสงค์...หึ! ท่านจะบอกว่าที่ตามดูแลข้ามาหลายปี แถมนับวันรอคอยให้ข้ากลับมาเป็นเพราะทำเพื่อประสงค์ของท่านพ่อข้าอย่างงั้นรึเจ้าคะ"
"ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องอื่นได้อย่างงั้นรึ"
"ท่านพี่...ทรงรักข้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ"
ใบหน้าที่อาบนองไปด้วยหยาดน้ำตาถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่งคงนักเหตุเพราะเกร็งกลัวคำ
