หลังจากวันนั้นผมแทบจะไม่ได้เจอพี่วินอีกเลย..นี่ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วแต่ผมก็ยังไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของเขาเลยสักนิด แปลกจริงๆที่ผมยังคอยเขา ทั้งๆที่เขาทำผมเจ็บ..เจ็บมากมาก็หลายครั้ง แต่ถามว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับใครทั้งนั้น..ผมยังเฝ้ามองเขาอยู่เสมอ
"เดย์รายงานอาจารย์เพ็ญศรีมึงเสร็จปะวะ กูตึบหมดแล้วเนี่ย"เสียงไอ้ฟิลิปดังขึ้น ผมที่นอนอยู่บนเตียงลดสายตาจากโทรศัพท์แล้วหันไปมองมันที่นั่งหัวฟูเพราะปั่นงานอาจารย์อยู่
"เสร็จแล้ว อยู่ในลิ้นชัก"ผมบอกก่อนจะกลับมาสนใจโทรศัพท์ดังเดิม ผมยังคงส่องเฟสบุ๊คพี่วิน ส่องไอจี..อ่านข้อความเก่าๆที่เคยคุยกัน พอนึกย้อนกลับไปมันทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆ...และผมคิดว่าผมทำมันพลาดไป
"กูไม่ทำแม้งละ ยากชิบ"มันพูดก่อนจะเดินมาล้มตัวนอนข้างๆผม
"มึงอยากได้ F ก็ตามใจมึงนะ ทีนี้มาเตอร์ฟาเตอร์มึงได้เอาตัวกลับอเมริกาแน่"ผมตอบกลับ
"กูขอกอดหน่อย กูอ่อนแอ.."มันท
