เช้าวันต่อมาอาการของรันไม่ดีขึ้นและน่าเป็นห่วงมากกว่าเดิม วันต่อมาก็ยังแย่เช่นกันและถัดไปอีกวันอาการก็เริ่มดีขึ้นถนัดตาแต่ยังมีอาการอ่อนเพลียอยู่มาก จากนั้นอีกหนึ่งวันก็สามารถย้ายไปห้องผู้ป่วยส่วนตัวได้
คุณพ่อคุณแม่และลักมาเยี่ยมแต่ว่าตอนนั้นยังไม่ฟื้นแต่นับว่าพ้นขีดอันตรายไปแล้ว อีริคขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นและสู่ขอรันกับว่าที่พ่อตาแม่ยายทันที แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรนอกจากรอให้รันฟื้นขึ้นมาและขอเจ้าตัวเอง
เขารอเธอฟื้นตั้งแต่ย้ายมาจนถึงตอนนี้
“พี่อีริค…”
"รัน!" อีริคตื่นทันทีที่รู้สึกว่ามือน้อยที่กุมไว้ขยับไปมาและสิ่งที่รอมานานที่สุดคือรอยยิ้มและแววตาหวานนั้นส่งมาให้
"รันกลับมาหาพี่แล้ว!" อีริคน้ำตาไหลออกมาด้วยความดีใจมากแล้วกอดเมียแน่น เขาร้องไห้จนรู้สึกได้เลยว่าตัวสั่นไปหมดกว่าจะได้สติแล้วจับมือเล็กมาจูบเบาๆ ก่อนจะกดปุ่มบอกพยาบาลให้รู้ว่ารันฟื้นขึ้นมาแล้ว
ความวุ่นวายเริ่มต
