LOVE ACCIDENT #2
2007 คำ
LOVE ACCIDENT #2
บดินทร์หรือเบียร์ ที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มนักธุรกิจด้วยสีหน้านิ่งเรียบหันไปมองลูกน้องคนสนิทของตนเองที่เดินตรงเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง
“นายครับ” ลมเอ่ยเรียกเจ้านายตนเองพร้อมกับหันไปมองไข่มุกที่ยืนเกร็งอยู่ด้านหลัง “ผมพานายหญิงมาส่งครับ” ลมย้ำคำว่า นายหญิง พร้อมกับสบตาเจ้านายของตนเอง
เบียร์ทำหน้านิ่งแล้วหันไปสบตากับไข่มุกที่ยืนอึ้งมองมาที่ตนเอง “คุณจะยืนจ้องผมอยู่แบบนี้หรอ?”
“เอ่อ...” ไข่มุกหันไปมองหน้าลมกับเบียร์สลับกันไปมา “คือ...เอ่อ คุณเหนื่อยมั้ยคะ” ก่อนจะแสร้งฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินเข้าไปยืนข้างๆเบียร์พร้อมกับหันไปทักทายคนอื่นๆ “สวัสดีค่ะ ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ”
“แฟนคุณบดินทร์หรอครับ” กลุ่มนักธุรกิจยิ้มพร้อมกับมองไข่มุกด้วยแววตาชื่นชม
“ครับ” เบียร์พยักหน้ารับพร้อมกับหันไปมองหน้าไข่มุกที่ยืนเกร็งพร้อมกับหันมาสบตากับตนเองพอดี “ผมต้องขอเสียมารยาท วันนี้ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมต้องบินกลับไทยคืนนี้”
“อ่าว งั้นหรอครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ ไว้เจอกันที่ประเทศไทย” หนึ่งในกลุ่มนักธุรกิจเดินเข้ามาจับมือกับเบียร์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ครับ” เบียร์พยักหน้ารับพร้อมกับยื่นแก้วไวน์ให้ลูกน้องก่อนจะคว้าแขนหญิงสาวแล้วพาเดินออกไปด้านนอกทันที
ตึกตัก ตึกตัก
ฟุบ! เบียร์สะบัดมือออกก่อนจะหันไปจ้องหน้าไข่มุกที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงหน้า “ฉันจ้างเธอมาด้วยเงินหลักล้าน ฉันคาดหวังว่าเธอจะต้องทำได้ดีกว่าการมายืนหน้างงอยู่แบบนี้!”
“ขะ...ขอโทษค่ะ” ไข่มุกก้มหน้านิ่งหลบสายตาชายหนุ่มที่กำลังตวาดใส่เธอ “ฉันขอโทษ ฉัน...ฉันจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะ”
“ฉันไม่ชอบได้ยินคำขอโทษบ่อยๆ เพราะมันบ่งบอกถึงความไม่ใส่ใจ” เบียร์ตวัดสายตาไปมองไข่มุก “แล้วถ้าเธอพูดมันบ่อยๆ ฉันนี่แหละที่จะทำให้เธอไม่ได้พูดมันอีก”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้ารับพร้อมกับเนื้อตัวที่สั่นเทาเมื่อรับรู้ได้ถึงความใจร้ายของเบียร์ที่ในขณะนี้มองมาที่ตนเองด้วยแววตาเย็นชาและไร้อารมณ์ “คุณอยากให้ฉันทำอะไรคุณบอกฉันได้เลยค่ะ”
“พวกมันไม่ได้บอกหรอว่าหน้าที่ที่ฉันจ้างมาคืออะไร” เบียร์หันไปมองหน้าลูกน้องของตนเอง “ฉันบอกให้แกเช็คของแล้วหนิ ทำไมถึงได้ของไร้คุณภาพแบบนี้มา!”
“คนที่เราจ้างมันบอกว่าระหว่างที่เอาของมาส่งเกิดอุบัติเหตุครับนาย ของของเราเลยความจำเสื่อม”
“เหอะ แล้วก็เชื่อพวกมันงั้นหรอ?” เบียร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ก่อนเดินเข้าไปบีบแก้มหญิงสาวให้เชิดขึ้นเพื่อสบตากับตนเอง “ฉันไม่สนว่าไอ้เรื่องบ้าๆที่ไอ้เวรพวกนั้นมันอ้างคือเรื่องจริงมั้ย”
“...”
“ตอนนี้ฉันซื้อเธอมาแล้ว เธอ-ต้อง-ฟัง-คำ-สั่ง-ฉัน เข้าใจมั้ย!” เบียร์ย้ำด้วยน้ำเสียงดุดัน “เลิกทำหน้าเหมือนกำลังตกนรกได้แล้ว แต่ถ้าเธอคิดว่าการอยู่กับฉันมันคือนรก ฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เพราะเธอต้องทนอยู่จนกว่านรกจะไม่ต้องการเธอ!”
ไข่มุกยืนจิกมือตัวเองไว้แน่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเดินแยกตัวออกไปขึ้นรถ “ใจเย็นไว้นะ ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่ปะ...”
“จะยืนอีกนานมั้ย หรือว่าจะเดินกลับ” ลมเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหญิงสาวด้วยแววตาคาดโทษ “มาขึ้นรถ ฉันไม่ได้มีเวลาให้เธอมายืนเหม่อนะ”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้าอย่างลนลานก่อนจะรีบเดินขึ้นไปบนรถที่มีลูกน้องของเบียร์นั่งประกบอยู่ด้านหน้า “เราจะไปไหนกันหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามชายชุดดำที่นั่งเงียบอยู่ที่เบาะหน้า “กลับที่พักหรอ”
“ไปสนามบินครับ”
“สนามบิน?”
“ครับ นายมีกำหนดกลับไทยคืนนี้”
“ทำยังไงนี้ ฉันไม่มีเอกสารอะไรเลย” ไข่มุกบ่นกับตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันแย่แน่ๆเลย”
“ไม่ต้องห่วงครับนายบินเครื่องบินส่วนตัว เรื่องของคุณคุณลมจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”
ไข่มุกถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะเอนตัวพิงเบาะด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย “มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ได้นะ”
.
.
“ฉัน เอ่อ ฉันนั่งตรงไหนหรอคะ”
“ไปนั่งด้านหลัง” ลมชี้ไปด้านหลังที่มีทีมบอดี้การ์ดนั่งอยู่ “ตรงนั้นหรอคะ”
“ใช่ มีปัญหาอะไร”
“ไม่มีค่ะ” ไข่มุกส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งแต่โดยดี
“จัดการเรื่องที่ไทยเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” เบียร์หันไปถามลูกน้องคนสนิท “จัดการผู้หญิงคนนั้นให้รู้ว่าอะไรควร ไม่ควร อย่าทำให้แฟนของฉันพังเด็ดขาด”
“ครับคุณชาย”
“แล้วอย่าให้มาจุ้นจ้านกับฉัน มันน่ารำคาญ”
“รับทราบครับ” ลมโค้งศีรษะให้เจ้านายแล้วเดินไปนั่งลงตรงที่นั่งของตนเอง “มานั่งกับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ฉันหรอคะ” ไข่มุกชี้ไปที่ตัวเอง
“แล้วฉันมองใครอยู่ล่ะ เร็ว”
“ค่ะ” หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลุกไปนั่งลงข้างลมที่มองมาที่เธอด้วยแววตาหงุดหงิด
“จำสิ่งที่ฉันจะพูดไว้ให้ดี เพราะถ้าเธอทำงานพลาดเธออาจจะไม่ได้กลับไปเจอครอบครัวเธออีก”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้ารับ
“เธอต้องเข้าไปอยู่ในฐานะ แฟน ของคุณชาย”
ไข่มุกมองไปที่เบียร์ด้วยสีหน้าประหม่า
“มองอะไร เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย”
“เข้าใจค่ะ”
“ต่อหน้าคนอื่นๆ เธอต้องสวมบทบาทให้เนียน ห้ามให้ใครจับได้เด็ดขาด”
“ค่ะ แล้ว...ลับหลังคนอื่นล่ะคะ”
“ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณชาย ห้ามถาม ห้ามอยากรู้ ไม่ต้องสนใจอะไรก็ตามที่ไม่ใช่เรื่องของเธอ”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้า “งั้นฉันถามได้มั้ยว่าฉันต้องอยู่ในฐานะนี้นานแค่ไหน”
“พวกนั้นไม่ได้บอกเธอหรอ”
“ฉันบอกคุณไปแล้วไงว่าฉันจำไม่ได้”
“1 ปี”
“แล้วถ้าฉันไม่อยากอยู่ในฐานะนี้แล้ว ฉันต้องทำยังไง”
“จ่ายค่าผิดสัญญา”
“เท่าไหร่คะ”
“10 เท่าของค่าจ้าง”
“แล้วฉันได้ค่าจ้างเท่าไหร่”
ลมถอนหายใจมองหญิงสาวตรงหน้า “เจ้านายฉันทำสัญญากับคนที่ไปจ้างเธอมาเป็นเงิน 10 ล้าน”
“แปลว่าถ้าฉันอยากยกเลิกสัญญา ฉันต้องจ่าย 100 ล้านหรอ”
“ใช่”
“...”
“ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าเธอควรทำตัวยังไง”
ไข่มุกยกมือกุมขมับตัวเอง “ปวดหัวเหมือนไมเกรนจะขึ้น”
ลมเหลือบไปมองหญิงสาวด้วยแววตาเย็นชาแล้วคว้าโน๊ตบุ๊คขึ้นมาทำงานอย่างไม่สนใจ
-3 ชั่วโมงต่อมา-
ไข่มุกมองประตูรั้วที่เปิดออกจนเผยให้เห็นคฤหาสน์หรูหลังใหญ่ 2 หลังด้านใน พื้นที่ขนาดใหญ่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจน รถหรูเคลื่อนไปถึงทาง 3 แยกก่อนจะเลี้ยวไปยังคฤหาสน์ทรงทันสมัยที่มีเหล่าแม่บ้านยืนคอยอยู่แล้ว
“มายืนคอยตอนรับตอนตี 3 เนี่ยนะ เชื่อเค้าเลย” ไข่มุกนึกในใจแล้วก้าวเดินลงจากรถพร้อมกับส่งยิ้มให้กับแม่บ้านที่จ้องมองมาที่เธอด้วยความสงสัย
“จ้องอะไรกัน” เบียร์ถามแม่บ้านด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ห้องที่ให้จัดเตรียมไว้ เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยค่ะคุณชาย”
“ดี งั้นก็ยกของคุณผู้หญิงไปเก็บที่ห้องนั้นซะ”
“ค่ะ” เหล่าแม่บ้านพากันพยักหน้า “เชิญคุณผู้หญิงค่ะ”
“ค่ะ” ไข่มุกพยักหน้ารับแล้วเดินตามแม่บ้านที่ถือกระเป๋าของเธอเดินตรงเข้าไปในคฤหาสถ์
“คุณผู้หญิงรับเครื่องดื่มอะไรมั้ยคะ อยากได้เป็นน้ำผลไม้ ไวน์ หรือ...”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่น้ำเปล่าก็พอ” ไข่มุกตอบพร้อมกับก้าวเข้าไปในห้องพักที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง โทนสีขาวซึ่งบ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของบ้านได้อย่างดี
“รับของว่างมั้ยคะ”
“ไม่ค่ะ”
“ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกได้นะคะ”
“ค่ะ” ไข่มุกมองแม่บ้านที่ถือกระเป๋าไปวางแล้วพากันทยอยเดินออกไปนอกห้อง หญิงสาวเดินสำรวจไปรอบๆก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมแขวนเรียงกันจนเต็มตู้ “รวยขนาดนี้ ไม่น่าสงสัยว่าทำไมถึงจ้างคนมาปลอมเป็นแฟนได้ในราคา 10 ล้าน ไปจีบหญิงมาสักคนก็จบ”
“อย่ามาออกความเห็นเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์”
ไข่มุกยื่นตัวแข็งทื่อแล้วค่อยๆปิดประตูตู้เสื้อผ้าลง “ฉัน ฉันขอโทษค่ะ”
“เธอคงพูดคำว่าขอโทษจนชินสินะ” เบียร์ยืนล้วงกระเป๋ามองไปที่ไข่มุกด้วยแววตาที่บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด “แต่ฉันไม่ชิน”
“...”
“คำว่าขอโทษ มันไม่ควรเอ่ยออกมาซ้ำกับเรื่องเดิม เพราะมันสื่อถึงความผิดซ้ำซากที่ไม่ได้รับการแก้ไข”
“ค่ะ ฉันจะระวังมากกว่านี้” ไข่มุกก้มหน้าหลบสายตาของชายหนุ่ม
“พรุ่งนี้ฉันมีประชุมช้า เธอต้องออกไปทำงานกับฉัน”
“คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ”
“เธอไม่ได้จบบริหารมาหรอ?”
“ฉันรีเควสสเปคของสินค้าไปว่าต้องจบบริหาร”
“ฉันจำไม่ได้ค่ะ”
“คุยกับเธอนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ”
“ขอโทษค่ะ”
“...”
ไข่มุกถอนหายใจออกมา “ฉันไม่รู้จะพูดคำไหนได้ดีกว่าคำว่า ขอโทษ ขอเวลาฉันหน่อยนะคะ ฉันไม่ได้โกหกคุณแต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ”
“ทำยังไงก็ได้ ให้เธอคู่ควรกับตำแหน่งนายหญิง”
“...”
“ถึงแม้ว่าจะมองยังไง มันก็ไม่มีทางคู่ควรก็เถอะ” เบียร์มองคนตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเรียบแล้วเดินหันหลังออกไปจากห้องทันที
“ถึงแม้วันมันจะไม่คู่ควรก็เถอะ เชอะ ยิ่งใหญ่มากจากไหนกัน” ไข่มุกเบะปากอย่างหมั่นไส้ “คิดว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่างหรอไง หึ่ยย หงุดหงิด!”
-วันต่อมา-
“คุณผู้หญิงคะ”
ไข่มุกรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำและตะโกนตอบแม่บ้านที่มาเคาะประตูอยู่หน้าห้อง “ค่ะ สักครู่นะคะ”
“คุณชายให้มาตามไปทานข้าวเช้าค่ะ”
“ค่ะ เดี๋ยวตามลงไปค่ะ” ไจ่มุกตะโกนตอบแล้ววิ่งไปหวีผมอยู่หน้ากระจก “ไม่น่าเลยมุก ทำไมถึงเลื่อนปิดนาฬิกาปลุกเนี่ย”
ไข่มุกรีบจัดทรงผมและเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยแล้วเดินลงไปด้านล่างด้วยท่าทีเร่งรีบก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อมีสายตาตำหนิของเบียร์มองมาที่เธอ
“ขอโทษค่ะ” ไข่มุกเอ่ยขึ้นแล้วหันไปส่งยิ้มให้แม่บ้านที่ยืนหน้านิ่งราวกับหุ่นยนต์
“นั่งสิ”
“คุณผู้หญิงรับข้าวสวยหรือข้าวต้มคะ”
“ข้าวสวยค่ะ” ไข่มุกตอบแล้วเงยหน้าไปมองชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่ก้มมองไอแพดทำเสมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน “ขอบคุณค่ะ” ก่อนจะหันไปขอบคุณแม่บ้านที่เดินเข้ามาตักข้าวให้เธอ
ไข่มุกมองโต๊ะอาหารตรงหน้าที่มีกับข้าววางให้เลือกทานเต็มไปหมด หญิงสาวเอื้อมไปตักกับข้าวใส่จานก่อนจะตักเข้าปาก
“ให้คนไปเตรียมรถ อีก 5 นาทีฉันจะออกไป” เบียร์หันไปคุยกับลูกน้องและเป็นสัญญานที่บอกให้เธอรีบทาน
ไข่มุกเงยหน้าสบตาชายหนุ่มแล้วพยายามตักอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็วจนสำลักออกมา
“คุณผู้หญิงโอเคมั้ยคะ”
ไข่มุกโบกมือเชิงไม่เป็นไรพร้อมกับคว้าแก้วหน้ามาดื่มแล้วรีบคว้ากระเป๋าเดินตามเบียร์ที่ลุกเดินออกไปก่อนหน้าทันที
- ผู้เขียน
