ตึก ๆ ๆ
ฉันวิ่งตามพี่กรีนออกมาและตอนนี้ก็เป็นเวลากินข้าวพอดีด้วยทุกคนพร้อมหน้าและมองหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบ
“เอ่อ...พะพี่กรีนก็พูดไปมัว” ฉันบอกไป
“นั่งก่อนเถอะกินข้าวแล้วค่อยคุยกัน” พ่อฉันบอกทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ไปประจำตำแหน่งที่นั่งตัวเอง
“ป้าขอตักข้าวเลยนะคะ” เสียงของป้าเพ็ญขออนุญาตพ่อฉันพยักหน้ารับป้าเพ็ญก็ตักข้าวให้ทุกคนทันที
“ผู้ชายคนไหนเป็นใคร ชื่ออะไร เรียนที่ไหน และไปรู้จักได้ยังไง?” กึก! ฉันกำลังตักข้าวเข้าปากก็ชะงักกับคำถามของพ่อ
“คุณก็ให้ลูกกินข้าวก่อนเถอะน่ะ” แม่ฉันบอก
“ไม่เป็นไรค่ะ กินไปพูดไปก็ได้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเครียดหรอกค่ะ” ฉันไม่ใช่พวกที่ชอบปิดบังเรื่องต่าง ๆ กับครอบครัวมีปัญหาอะไรก็บอกและพูดได้เลยเพราะฉะนั้นเรื่องของเซริวเองก็พูดไปเลยดีกว่าและอีกอย่างตอนนี้เราก็ยังไม่ได้คบกันด้วย ถ้าตกลงคบกันที่บ้านจะได้ไม่สงสัยและถามมานัก
“งั้นก็เล่ามาเลยเร็ว ๆ”
“ขี้เสือกนะ
