ตอนที่ 9 น้ำยาล้างจานรุ่นเก๋า
1751 คำ
รุ่งอรุณมาเยือน เด็กทุกคนทำตามกิจวัตรประจำวัน เหมือนดั่งที่ทำมาตลอด
" บ้าเอ้ย เมื่อคืนหนาวชะมัด ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจแล้ว พอเจอสยองเลย ทนกันไปได้ไงวะเนี่ย " แนชบ่นพลางเอามือกอดตัวเอง พลางถูแขนแต่ละข้าง
" หนาวหรอแนช ข้าว่าปกตินะถ้าเทียบกับฤดูหนาว เมื่อก่อนไม่ยักบ่น " ไทนี่ถาม
" ตอนนี้ไม่เท่าไหร่ ชั้นพูดถึงเมื่อคืน " พูดไปพร้อมกับเดินไปเข้าแถวรับขนมปัง
เมื่อเดินมาถึง ทุกคนได้มาถึงก่อนเขากับไทนี่ เตรียมพร้อมรอรับขนมปังแล้ว ถ้าไทนี่ไม่ปลุก เขาก็ยังไม่อยากตื่นนะ จริงๆเลย เมื่อเห็นทุกคนอยู่ครบแล้ว ดังนั้นแนชจึงบอกทุกคน " กินเสร็จแล้ว มารวมกันตรงนี้ก่อนนะ " ทุกคนพยักหน้า
หลังจากรับขนมปังจากแบรด และจัดการกับอาหารกันแล้ว ทุกคนก็มารวมกันหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
" เอาละ ชั้นขอพูดไว้ก่อน ต่อไปถ้าพวกเราหาอาหารได้จนอยู่ตัวแล้ว เด็กผู้ชายข้าก็จะสอนหาอาหารด้วย ไม่ใช่แค่ที่จะหาวันนี้ จะมีอย่างอื่นเพิ่มขึ้นมาด้วย ข้ารับปาก "
ทุกคนพยักหน้า รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แววตาสดใสมีความหวัง
" งั้นผู้ชาย เข้าเมืองโลด " ...........
เด็กทุกคน งง
" - - เข้าเมืองกันได้แล้ว " ลืมไปเลย ฮ่า ฮ่า
เด็กผู้ชายทุกคนพยักหน้าแล้วเดินมุ่งหน้าออกจากหมู่บ้าน
" ส่วนผู้หญิง เรามาล้างหม้อที่ใช้เมื่อวานกัน " มีหม้อ ถาด แก้ว 4 ใบ เขาฉวยเอาแก้ว 2 ใบแล้วเรียกเหมยลี่
" เหมยลี่ เธอหยิบแก้วอีก 2 ใบแล้วตามฉันมา " เขาสั่งเด็กสาว
" ไปไหนละ " เด็กสาวสงสัย
" ไปตักขี้เถ้า " เขาตอบ
" เจ้าจะเอามันไปทำอะไร " เธอยังคงถามต่อ
" ล้างหม้อ อย่าถามต่อ เดี๋ยวค่อยอธิบาย " เขาบอกพลางตัดบทสนทนา ดูแล้วถามไปเรื่อย
เพราะจากความทรงจำร่างนี้ การล้างทำความสะอาดของอะไรก็ตาม จะใช้แค่น้ำเพียว ๆ เลย ล้างบ่อย ๆ แล้วตากแดด การใช้ขี้เถ้ายังเข้าไม่ถึง เรียกว่า ' นวัตกรรมใหม่ ' ได้เลย
เด็กคนอื่นกำลังจะยกหม้อกับถาดไป เด็กหนุ่มก็ตะโกนบอกว่า " แยกหัวกุ้งไว้ต่างหากด้วยนะ ส่วนเธอก็อย่าพึ่งถาม " เขาหันมาบอกทางเหมยลี่ พร้อมส่งสายตาเตือน
เด็กสาวทำแก้มป่อง
เมื่อตักขี้เถ้าแล้ว ทั้งสองก็เดินไปยังลำธารด้านหลัง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
" เอาละล้างหม้อกับถาดด้วยน้ำก่อน " เขาบอกกลุ่มเด็กสาว
" เทใส่ต้นไม้นะ " เขาสั่งการ กลัวน้ำเสีย พอเด็กสาวคนนึงเทเสร็จ แนชจึงเดินไปเอาขี้เถ้าในมือที่เขาตักมา เทใส่ลงไปในหม้อ ใช้มือค่อย ๆ ขัด ขัดจนทั่วข้างใน วนมาจนปากหม้อทั้งด้านในด้านนอก พอเสร็จเขาจึงจุ่มน้ำ เทไปที่ต้นไม้ น้ำขี้เถ้าจะช่วยไล่ศัตรูพืชบางตัวได้ ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ จนสะอาด เด็กชายจึงเช็คโดยการใช้นิ้วถู
" อื้อ น่าสนใจ " เคยแต่อ่านไม่เคยลองทำ ผลลัพธ์ แจ่ม
" ต่อไปอะไรมัน ๆ ก็ล้างแบบนี้นะ มันจะช่วยลดความมัน ทำให้สะอาดขึ้น อะเอาไปดู แล้วก็ทำแบบนี้กับถาดด้วย " เขาพูดพลางยื่นให้กลุ่มเด็กสาวดู
" โหหหหหห หูวววว " ทุกคนเอามือจับพร้อมกับครางในลำคอ พวกเขาเห็นจานมัน ๆ มาเยอะ Tavern และ Inn* ในเมืองก็จ้างพวกเขาล้างจาน ล้างยังไงก็มันอยู่ดี เพื่อนร่วมชายคาคนนี้อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคนมีความรู้
" ล้างเสร็จแล้ว เอาหัวกุ้งไปวางตากแดดให้แห้งนะ เราจะเอาไปทุบ แล้วไปโรยผืนดินว่าง ๆ ข้าง ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะ เราจะให้อาหารผืนดิน " อ่านผ่าน ๆ มาว่าหัวกุ้งมีประโยชน์กับดินและพืช แค่โรยคงได้มั้ง
เหมยลี่มองเด็กชายแบบสงสัย ทำไม 2 วันนี้ เพื่อนเธอเปลี่ยนไป ในทางที่ดีด้วย แต่แค่แปลก ๆ
" เจ้าค้นพบพรสวรรค์เจ้าแล้วหรือ เจ้าเข้าใจพรสวรรค์เจ้าแล้วใช่หรือไม่ " เหมยลี่ถาม เธอสงสัยจริง ๆ
" ชั้นก็ไม่รู้ซิ แต่เรื่องนี้ ชั้นรู้มานานละ เคยได้ยินพวกนักวิชาการ นักเวทย์คุยกัน แต่แค่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเอง " แถเช่นเคย
" แต่ก็ไม่รู้ซิ อาจเกี่ยวกับพรสวรรค์ก็ได้นะ เพราะฉันก็ไม่รู้จริง ๆ " เขาตอบเหมยลี่
" คงเป็นเช่นนั้น มิอย่างนั้น เจ้าจะรู้อะไรแบบนี้ได้อย่างไรนะ " เหมยลี่ก็คิดแบบนั้น
ในระหว่างที่พวกเขา 2 คนพูดคุยกัน เด็กคนอื่นก็ล้างถาดกับแก้ว เรียบร้อยแล้ว
" เสร็จแล้ว " พวกเธอบอก
" เสร็จแล้วเอาหัวกุ้งเรียงที่โล่ง ๆ นะ แล้วเอาถาดกับแก้วไปเก็บกัน จากนั้นจะได้ไปทางต้นน้ำใกล้ ๆ กับทางเข้าป่า " ตรงนี้น้ำลึกเกินไป ถึงไม่ลึกมากแต่ก็น่าจะหายากกว่ามาก
เขาเดินพากลุ่มเด็กสาวทั้งหมด ตัวเขาเดินอุ้มหม้อมาด้วย เดินนำหน้าพาทุกคนเดินเรียบลำธารมา เดินขึ้นตามลำธารมาเรื่อย ๆ ประมาณเกือบ 20 นาทีได้ จะมีสะพาน ข้ามไปอีกฝั่งเพื่อเข้าไปสู่ทางเข้าป่าที่ชาวบ้านนิยมใช้กัน เมื่อวานเขาเดินไปไกลกว่านี้ เด็กชานหยุด วางหม้อลง พลางหันไปบอกกลุ่มผู้ติดตามเขามา
" รอตรงนี้แป๊ปนึง " พูดจบก็เดินลงน้ำเพื่อวัดความลึกน้ำ
" คำประหลาดอีกแล้ว " ทุกคนคิด
ซักพักเขาเดินกลับมา หยิบเอาหม้อตักน้ำเล็กน้อยแล้ววางริมฝั่ง ระดับน้ำตรงนี้พอ ๆ กันกับที่เมื่อวาน แต่กว้างกว่า
" เอาละพวกเจ้าเดินตามข้ามานะ " เริ่มติดคำพูดที่นี่ละ
2 วันเองนะ
"ค่อย ๆ เดินนะ ชั้นจะทำให้ดู " เขาบอกพลางค่อย ๆ เดินไปที่หิน เปิดก้อนนั้นที ก้อนนี้ที จนเจอกับกุ้งแม่น้ำตัวนึง
" พวกเจ้าดูขนาดมันด้วยนะ เอาประมาน 2 นิ้วของพวกเราขึ้นไปเป็นอันใช้ได้ ตัวเล็กกว่านั้นไม่เอา เอาไปก็เนื้อน้อยปล่อยให้มันไปเติบโตดีกว่า ส่วนตัวนี้ใช้ได้ " เด็กชายพูดไปในขณะที่ก้มตัวลงไป แสดงวิธีที่เค้าทำเมื่อวานให้ดู
หมับ!!!
เขากำกุ้งแม่น้ำขึ้นมาแล้วเดินไปที่หม้อ แล้ววางกุ้งลง
" ตัวนี้เรียกว่ากุ้งแม่น้ำนะ เอาละตามข้ามา " พูดจบก็ค่อย ๆเดินลงน้ำไป พลันเปิดหินต่อ ครั้งนี้จะหากุ้งเครย์ฟิช แต่พอเจอกุ้งแม่น้ำอีก ก็จะให้คนอื่นลองจับ ได้บ้างไม่ได้บ้าง ต้องฝึกฝน ยังไงที่นี่ก็อุดมสมบูรณ์มาก เปิด ๆ ไปก็เจอ ในที่สุดก็เจอกุ้งเครย์ฟิช
" ส่วนเจ้าตัวนี้ ชื่อว่ากุ้งเครย์ฟิช วิธีจับก็ตามนี้นะ " เขาทำให้ดูพร้อมกับอธิบายไปเรื่อย
หมับบ!!!
" เสร็จโจร " เด็กสาวทุกคนมองหน้ากันเมื่อได้ยินคำแปลก ๆ
เขาเอาไปใส่หม้อ แล้วหันมาบอกทุกคนขณะเดินลงน้ำไป
" ไม่จำเป็นต้องแค่หินนะ อะไรที่ตกใต้น้ำหรือลอยบนน้ำที่คิดว่าพวกมันจะซ่อนอยู่ข้างใต้ได้ เช่นท่อนไม้เอย หญ้าน้ำ ตะไคร่ สาหร่าย พวกเจ้าค่อย ๆ ยกดูนะ อาจจะเจอตัวมันอยู่ อะต่อไป " เด็กชายบอกพลางพาทุกคนเดินมาตรงกลางลำธาร หาที่ ๆ เป็น ดินทราย
" บริเวณแบบนี้ ที่มีดินทรายแบบนี้ เป็นที่อยู่ของไอตัวที่เรากินกันอีกตัวเมื่อวาน คือหอย " พูดจบเขาก็ลงมือ ควานลงไปในทราย ค้นไปค้นมา ซักพักก็เอามือขึ้นมา
" นี่คือหอยกาบนะ เราเอาตัวประมานนี้นะ ที่เล็กกว่านี้ปล่อยไป ได้เลย " เขาพูด พลางบอกต่อ " ตรงที่มีหิน แต่มองเห็นพื้นดินทรายได้ ก็มีหอยนะ ลองหาดูด้วย " เขาพูดพลางบอกให้เหมยลี่ลองทำตาม เธอทำตามอย่างว่าง่าย
" ไม่ใช่แตะ ๆ เอามือลงไปใต้ดินทรายเลยมันร่วน ๆ เจออะไรแข็ง ๆ ก็เอาขึ้นมาดู ถ้าเป็นลักษณะแบบตัวนี้ ก็เอาไปใส่หม้อได้เลย ไม่เอาตัวเล็กกว่านี้นะ เอา ๆ ทุกคนลองทำด้วย " เขายืนดูสักพัก เห็นว่าพอหาได้กันครบทุกคนจึงร้องบอกว่า
" เอาละแยกกันหา ทั้งหอยทั้งกุ้งนะ แยกกันไปห่าง ๆ กันหน่อย ใครไม่ถนัดหากุ้งก็หาหอยไป เอาพอประมานพอนะ อย่าเอามาเยอะเกินกิน เราควรปล่อยให้มันเหลือเพื่อที่ว่าวันต่อไปมันจะได้ออกลูกออกหลานเราจะได้มีอะไรกินนะ "
ความสามารถที่เขาได้มาทำให้รู้ว่า พวกนี้ตกไข่ทั้งปี แต่มากสุดฤดูฝนส่วนหอยกาบก็ต้นฤดูฝนโดยประมาณ
" พอแดดแรง ก็พักใต้ร่มไม้กันนะ จนกว่าแดดเบาลงค่อยหาต่อ หรือคิดว่าหาได้รวมกันเกิน 60 ตัวแล้ว จะกลับกันเลยก็ได้นะ " เขาคิดว่าน่าจะพอ เมื่อวานเขาหา ก็รวม ๆ แล้ว 40 กว่า ๆ นะ หรือเอาประมานนี้แหละ พอแล้ว
" แล้วเจ้าจะไปไหน " เหมยลี่ถาม
" ข้ากำลังจะไปหาวิธีจับปลา " เขาบอก
ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมามองเขา
" มีอะไรมองหน้าข้ามีอะไร " เขาสงสัยเมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขา
ปลาแหละ ปลาเลยนะ คนอื่นคิด
" วันนี้จะลองหาวิธีดูก่อน ชั้นฝากทางนี้ด้วยนะทุกคน " เขาบอก พลางเดินไปอีกฝั่งแม่น้ำ แล้วเดินตามน้ำไป
********************
ทาเวิร์น และ อินน์ * Tavern คือ คำเรียกสถานที่ประกอบการขายอาหาร เครื่องดื่ม แต่ไม่มีที่พัก ส่วน Inn มีที่พัก คือโรงแรมหรือโรงเตี๊ยม
- ผู้เขียน
