เอาชีวิตรอดในโลกแฟนตาซีด้วยความรู้ยุค 2000+

" เห้อออ ตื่นสายอีกแล้ว " เสียงบ่นจากชายหนุ่มที่กำลังวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูเพื่ออาบน้ำไปทำงาน เป็นกิจวัตรที่เค้าทำแทบทุกวัน ในเวลาประมาน 6 โมงเย็น "ไม่น่าท่องเว็บจนเที่ยงเลย แก้ไม่หายจริง ๆ" ชายหนุ่มยังคงบ่นในใจในขณะอาบน้ำแบบลวก ๆ นิสัยที่แก้ไม่หายเลยของเขาคือการที่พอได้เสาะแสวงหาความรู้หรือสนใจกับอะไร เค้าจะติดแหงกอยู่กับมัน เขาไม่ใช่คนฉลาดล้ำเลิศ แต่ก็ไม่ได้หัวทึบอะไรมากนัก ยิ่งพอได้มาอาศัยอยู่กับเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันมากตั้งแต่เด็ก ๆ ซึ่งมีคอมพิวเตอร์สภาพและสมรรถนะดีเยี่ยมอยู่ 1 เครื่อง ยิ่งไปกันใหญ่ " พี่ใช้ไปเลยนะคอมอะ ต้องใช้ทำงานนี่ " " แล้วไม่ใช้หรือไงละ เวลาจะเล่นเกมก็บอกพี่ก็ได้" " ผมซื้อแทบเล็ตมาเล่นละ กลัวพี่เหงา ทำงานเสร็จอยากเล่นนั่นเล่นนี่หรืออยากหาไร ก็เล่นไปเถอะ" น้ำตาจะไหล T^T ซึ้งกินใจเมื่อคิดถึงอดีต เมื่อครั้งรุ่นน้องให้มาพักอาศัยด้วยใหม่ ๆ เมื่อก่อนสมัยเด็ก ชายหนุ่มกับเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ อาศัยอยู่ในละแวกนี้ คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันมา เลยสนิทกันมาก ๆ พอย่างเข้าสู่วัยรุ่น ก็แยกย้ายกันไปตามทางเดินของแต่ละคน ครอบครัวของชายหนุ่มย้ายตามน้องสาวไปเพราะน้องสาวได้งานทำ ซึ่งอยู่อีกจังหวัด ในขณะนั้นชายหนุ่ม ก็เช่าห้องอยู่ที่เดิมไม่ได้ตามไป เพราะเพื่อนร่วมงานของเขาต่างอยู่กันแถวนี้ เขาทำงานเป็นนักดนตรีกลางคืน ไม่ได้มีพรสวรรค์อะไร แค่หลงไหลอะไรจะคลั่งไคล้ เลยเริ่มทำวงกับเพื่อน ๆ และเริ่มตระเวนหางาน ส่วนทางด้านครอบครัวชายหนุ่มก็ไม่ร่ำรวยอะไรเลย การแสวงหาความรู้ย่อมยากเย็น พอได้มาอยู่กับเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ เหมือนเปิดโลกพร้อมกับผลักดันนิสัยที่ว่าจะดีก็ดีจะเสียก็เสีย ให้เติบโตยิ่งขึ้นไป หลังจากทำงานกลับบ้านมาเด็กหนุ่มก็จะกลับมาแกะเพลง หาความรู้ทางด้านดนตรี เพื่อฝึกฝน แม้ไม่มีอุปกรณ์ฝึก แต่นักร้องไง สบาย ๆ หมกตัวในห้องแหกปากเอา ท่าทางก็ดูในกระจกเอา ^ ^' แต่เพราะ อินเตอร์เน็ตนี่แหละ ทำให้เค้า พอเจออะไรสงสัยหรืออยากรู้อะไรก็ หา หา หา และค้นหา !! " ทำงานมาตั้งนาน มีไมค์ตัวเดียว 555 " ชายหนุ่มขำปนเศร้ากับตัวเอง เขาทำงานนี้มาเป็น 10 ปีแล้วและเขาก็อยู่กับรุ่นน้องคนนี้มาเกือบๆ10ปีละ หลังละจากเรื่องดนตรี ชายหนุ่มก็นั่งดูนั่นนี่ต่อ ในช่วงเกือบเที่ยง ๆ ของวันนี้ " ผัดกะเพราทำยังไงอร่อยสุดนะ " Enter " ใช้ใบกะเพราแบบไหนดีสุด " Enter " ใบเล็ก ใบใหญ่ดีกว่า แบบไหนหอมกว่า " Enter บลาๆๆ Enter Enter Enter Enter นี่แค่เรื่องกะเพรานะ แต่ไม่ใช่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ชายหนุ่มค้นหา เขาค้นหาไปทั่วทุกเรื่อง สากกะเบือยันเรือรบ อยากรู้ไปเรื่อย มีความรู้ดีกว่าไม่มีละนะ ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดชัดๆ เขาคิด " พี่ดูอะไรอยู่นั่น ไม่ทำงานไง ไม่หลับไม่นอน " เพื่อนรุ่นน้องเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งจ้องจอคอมไม่วางตา " ทำ แต่มันแค่อยากรู้ มันเลยไหลไปเรื่อย " " เรื่องไรนิ " เพื่อนรุ่นน้องเดินมาดู "กะเพรา อยากรู้อะไรนั่นจะขายไง" " เปล่า แค่อยากรู้ ดั่งคำคมจีนที่ว่า ตราบใดที่พยายามอย่างหนัก คุณก็จะประสบความสำเร็จ " " กะเพราเกี่ยวกับงานพี่ตรงไหนก่อน ฮัลโหล แล้วทำไมต้องจีน ไทยก็มีไหมแต่ชั่งเหอะ พี่โอเคก็ดีละ " รุ่นน้องกล่าว " บางครั้งในขณะที่คุณดำเนินชีวิตอยู่ คุณสามารถหาเพื่อนพิเศษได้ 1 คน เค้าเป็นเพียงแค่เนื้อหาส่วนนึงในการดำเนินชีวิตของคุณ แต่กลับสามารถเปลี่ยนแปลงการดำเนินชีวิตของคุณได้ " อยู่ ๆชายหนุ่มก็เอ่ยคำคมขึ้นมาอีก 1 ตับ " ผมว่าพี่เพลาเพลาท่องเน็ตบ้างนะ หนักละนะสติอะ เล่นดนตรีแต่ค้นหาเรื่องกะเพราบ้างแหละ ผมว่าพี่เริ่มชื้น* นะ นอนบ้างไรบ้างเหอะ " ตัดกลับมา ณ เวลาปัจจุบัน ชายหนุ่มกำลังเร่งรีบแต่งตัวเพื่อเดินออกไปรอเพื่อนร่วมวงตรงหน้าปากซอยบ้าน ซึ่งติดกับถนนใหญ่ ชายหนุ่มต้องข้ามถนนไปอีกฝั่ง เขาก็เดินข้ามตามปกติทุกวัน ฝั่งตรงข้ามก็มีกลุ่มคนเดินข้ามมาตามปกติ ก่อนจะถึงเกาะกลางถนนที่มีไม้พุ่มเล็กๆปลูกไว้ยาวตลอดเกาะกลาง ยกเว้นตรงที่เป็นทางม้าลายที่คนทั้ง2ฝั่งถนนจะสวนกัน ชายหนุ่มคิดในใจว่า " ลืมทาโรลออน ไม่ได้ยกแขนชั่งแม่มเถอะ คงหอมอยู่ " พลันเดินแบบมั่นอกมั่นใจ ชายหนุ่มหันมามองรถอีกฝั่งเพื่อจะดูว่าสามารถข้ามไปได้ไหม พอเห็นว่ามีรถบรรทุกวิ่งมา 1 คันไกล ๆ ด้วยความเร็วเล็กน้อย คงเพราะต้องทำเวลา ไหนจะเวลาที่ต้องส่งงานที่รับไว้ที่ได้ตกลงกับคู่ค้า ไหนจะเรื่องเวลาใช้ถนนของรถบรรทุก ก็พอเข้าใจได้ ชายหนุ่มจึงวิ่งข้ามมาด้วยสปีดที่สุด ๆ ของเค้า " O.O " ในขณะที่ชายหนุ่มวิ่งเกือบถึงอีกฝั่งของถนน ในขณะนั้นมีคุณยาย 1 คนเดินต้วมเตี้ยมสวนเขาไป นี่มันอันตรายไปแล้วนะเดินแบบนั้น ข้ามไม่ทันหรอก ชายหนุ่มจึงตะโกนไปทางยาย " ยายกลับมาก่อนข้ามไม่ทันหรอกอันตราย " แต่หญิงชราก็ก้มหน้าเดินต่อไป ชายหนุ่มคิด นี่ไม่ดีแล้ว เอาไงดีวะ ต่อมคนดีเกิดทำงานขึ้นมา แต่สันดานเสียเห็นแก่ตัวก็พยายามปิดกั้นมันไว้ ในสมองตีกันไปมา คนอื่น ๆ ทั้งเกาะกลางและริ่มฝั่งถนนต่างกรีดร้อง ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย แต่คุณยายก็หาได้ยินไม่ ยังคงก้มหน้าเดินต่อไป ด้วยความเร็วแบบเต่ากัดตรีน แกคงหูตึงตามประสาคนแก่จัด " เป็นไงเป็นกันวะ " ตริ้ง !! ต่อมคนดีชนะ เทวดาในใจกู่ก้องร้องสรรเสริญ " เอาวะ สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ " ไม่ทันความคิดจะจบลง ชายหนุ่มขยับตัววิ่งไปหาหญิงชราคนนั้นเต็มสปีด รถบรรทุกคันนั้นใกล้เข้ามา ชายหนุ่มใกล้ถึงยาย เขากระโดดชาร์จยายเต็มแรง " แป๊นนนนนนนนนนนน " เสียงแตรรถบรรทุกบีบยาว คงสงสัยว่า เสียงแตรคนอื่นเค้าเขียน ปี้นๆ นี่รถบรรทุกแตรลมนะ จะปี้น ๆ ได้ไง 555 โครมมม !?#!! เสียงรถสิบล้อชนเข้ากับข้างทางเพราะหักหลบ แล้วพลิกหลายตลบ แล้วไถลต่อ " โครมมม เพล้งงง ครืดดดด " " กรี๊ดดดดๆๆๆ เห้ยยยยยย" เสียงกรีดร้องทั้งผู้หญิงผู้ชาย ดังระงมไปหมด ชายหนุ่มลืมตาขึ้น เห็นยายที่นอนแอ้งแม้งเลยเขาไปหน่อยนึงที่เกาะกลางถนน มีคนหลายคนเดินมาดูยายและก็ตัวเขา หลายคนเดินมาชื่นชมและถามไถ่เขาว่ามีตรงไหนเป็นอะไรไหม ชายหนุ่มรู้สึกปวดที่ขาเลยตอบออกไปและหันไปมองรอบๆ เหตุการณ์ใหญ่โต ร้านรวงข้างทางพังยับ เสียหายยับเยินแต่นอกจากเขากับยายคนนั้น ไม่มีคนบาดเจ็บ โชคดีแฮะที่ไม่มีคนมาขายของ " คิดว่าหูหนวก โว๊ะ " ชายหนุ่มบ่นเมื่อหันไปเห็นคุณยายลุกขึ้นมา ถามหาแต่หูฟังไร้สายของโทรศัพท์ยี่ห้อนึง แล้วดันใส่ 2 ข้างข้ามถนนด้วยนะ เพื่ออออ เสียงไซเรนดังเข้ามาเรื่อย ๆ จนมาหยุดตรงที่เกิดเหตุ รถมูลนิธิ รถพยาบาล และรถเจ้าหน้าที่ มากันเยอะแยะไปหมด เจ้าหน้าที่เดินไปหาคุณยาย และบางคนเดินมาหาชายหนุ่ม " เจ็บตรงไหนไหมครับน้อง ใจกล้าและโชคดีมากจริงๆนะ ดีที่ไม่เป็นไรมาก " เจ้าหน้าที่ปฐมพยาลปรี่เข้ามาหา และเอ่ยถามชายหนุ่ม เจ้าหน้าที่ได้ฟังเรื่องคร่าว ๆ จากคนรอบ ๆ แล้ว " รอดมาได้ก็บุญละ โชคดีจริง ๆ " " คิดว่าเจ็บขานะครับ นิดหน่อยพอยืนได้ " ชายหนุ่มพูดพร้อมยกตัวยืนขึ้น ฟุ๊บ !! ชายหนุ่มล้มลงไป เพราะขาที่แพลงของเขาทำให้ไม่มีแรง " ป็อกกก " " เห้ยยย " เสียงหัวของเขากระทบเข้ากับขอบปูนเกาะกลางถนนอย่างแรงพร้อมกับเสียงเจ้าหน้าที่ที่ร้องพร้อมกับกระโดดมาหาตัวเค้า " ไม่น่าลืมทาโรลออนเลย " ชายหนุ่มพึมพำ และคิดในใจว่าโชคดีตรงไหนฟร๊ะ ยังอยากรู้อยากทำอะไรตั้งหลายอย่าง ในขณะที่สติกำลังเลือนรางและดับไป ****************** ชื้น* คือ ศัพท์วัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ใช้เรียกคนที่มีอาการเอ๋อ ๆ อึน ๆ