ตอนที่ 3 จะพอยาไส้อะไร
1260 คำ
" อ้าว เหมยลี่ ออกมาก่อนแล้วหรอ มิน่าไม่เจอข้างใน " ไทนี่ตอบกลับไป
ชื่อนี่บอกเลยว่าเป็นอาหมวยแน่นอน แนชหันกลับไปพบกันเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมสีดำเข้ม ดูแห้งหยาบ ตาไม่เล็กมาก หางตายกขึ้นสูง สภาพโดยรวมไม่ได้ต่างจากพวกเขา 2 คนเลย ถ้าไม่ได้ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม คงสงสัยแน่นอนว่า ยุคกลางฟิลลิ่งตะวันตกบ้าบออะไรมีอาหมวย
ครอบครัวเหมยลี่เป็นครอบครัวพ่อค้าหน้าใหม่ เดินทางมาจากทิศตะวันออก เพื่อมาทำการค้ากับอาณาเขตนี้ แต่ดันถูกโจรป่าดักปล้น โชคดีทหารลาดตระเวนไปพบเจอพอดี แต่โชคดีแค่เหมยลี่คนเดียว พ่อแม่ที่ปกป้องเธอไม่ได้โชคดีเหมือนเธอ เธอจึงเข้าสู่สถานะกำพร้าโดยไม่ทันได้เตรียมใจ และถูกส่งมาอยู่ที่นี่ เมื่อ 1 ปีก่อนและที่ได้เข้ามาสนิทกับพวกเขาสองคนเพราะไทนี่ ชวนเหมยลี่ มาเข้ากลุ่มช่วยกันหางาน ชวนกันเล่น ทำให้เด็กสาวพอจะกล้ำกลืนฝืนทนชีวิตที่อยู่ ๆ ก็หนักหนา สาหัส กับเด็กอายุ 6 7 ขวบ มากเหลือเกิน
แรก ๆ เธอน่าสงสารจริง ๆ เธอไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากร้องให้สลับกับนั่งนิ่ง มองเหม่อไปข้างหน้า ดวงตาไร้แววใด ๆ ใบหน้าเศร้าหมอง แต่ยังดีที่เธอเป็นเด็กจิตใจเข้มแข็ง จึงผ่านพ้นมันมาได้ แต่ทุกวันนี้ก็แค่ดีขึ้นมากนะ อาการเศร้าหรือหวาดผวายังคงมีอยู่
" ไม่มีอะไรหรอก เออเหมยลี่ อาณาจักรตะวันออกนี่ คงใหญ่ใช่ไหม " แนชลองแอบถามแบบบื้อ ๆ เขาอยากรู้ว่าจะมีหลายประเทศ เหมือนโลกเก่าไหม
" ทำไมอยู่ ๆ ถึงอยากรู้ รู้จักกันเป็นปี ๆ ไม่เคยถาม " เด็กสาวสงสัย แต่ก็พูดต่อ " ที่ข้าจากมาก็ใหญ่ละนะ แต่ไม่ได้มีแค่อาณาจักรเดียวหรอก มีหลายอาณาจักรใหญ่ วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ ก็ต่างกัน "
แนชพยักหน้า เขาพอจะเดาได้คร่าว ๆ ว่าคล้าย ๆ กันกับโลกเดิมนั่นแหละ และพอจะรู้ว่าเด็กสาวมาจากประเทศอะไร 555 ชัดขนาดนั้น
" เอาละ เด็ก ๆ เข้าแถว มารับอาหารกันได้แล้ว " เสียงจากทหารที่นำอาหารมาส่งให้จากในเมือง เตือนให้เด็ก ๆ เข้าแถวมารับอาหารประจำวันนี้ ทำให้เด็กที่กระจายตัวแถวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า วิ่งมาเข้าแถวกันอย่างว่าง่าย ทหารก็ทำหน้าที่แจกขนมปังหยาบ ๆ ไปเรื่อย ๆ ใช้เวลาไม่นานจนเด็ก ๆ ทั้งสิบกว่าคน ได้รับกันทั้งหมด
" จะพอยาไส้อะไรวะเนี่ย " แนชบ่นอุบ มองขนมปังหยาบ ๆ บนมือของเขา 2 ก้อนทั้งวัน เหลือจะเชื่อ
" ยาอะไรนะ เจ้ารู้สึกไม่ดีหรอ เอาของข้าไปเพิ่มก็ได้นะ เหมือนที่เจ้าให้ข้าไง " ไทนี่กล่าวด้วยความเป็นห่วง
" เจ้าไม่สบายหรือ เป็นอะไรมากไหม " เหมยลี่ผสมโรงอีกคน
" ไม่มีอะไรหรอกนะ แค่บ่นเฉย ๆ " แนชตอบกลับ
" แน่นะ " ทั้งสองจ้องมายังแนช
" แน่นอน " เหอะ เหอะ
" ถ้าไม่มีอะไร เราไปหาที่นั่งกินกันเถอะ จะได้หางานทำกัน " เหมยลี่เอ่ยชวนเด็กชายทั้ง 2
ทั้ง 3 จึงชวนกันเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ข้าง ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แนชก้มมองขนมปังแล้วเอ่ยออกมา
" แห้งขนาดนี้ ติดคอตายทำไงวะเนี่ย "
" ลำธารไง ปกติก็ไปตักจากที่นั่น " ไทนี่ตอบ
" ไม่ต้งไม่ต้มเลยรึไง " แนชสงสัย
" ต้งคืออะไร แต่ถ้าต้มก็ไปเก็บฟืนมาจากชายป่ามาก่อไฟแล้วต้มเอาซิ ในโรงนอนมีหม้อ ปกติก็เห็นกินเฉย ๆ ได้ วันนี้เรื่องมากซะงั้น แปลก ๆ " เหมยลี่เอ่ยออกมา
-_- ปกติร่างนี้จะไม่ช่างถาม ไม่เรื่องมาก เขาคงทำตัวแปลกจากร่างเดิมมากเกินไป คิดได้แบบนั้น แนช ก็เขมือบขนมปังทั้ง 2 ก้อนลงคอไป
" ถ้ามีนมข้นหวานคงโอเค "
" กินหมดเลยเหรออออ " อีก2คนที่นั่งข้าง ๆ เหวอพร้อม ๆ กัน
แปลกตรงไหนฟร๊ะ หิวขนาดนี้ ขนมปังแค่นี้ กินไม่หมดก็โกงละ
" แล้วเที่ยงเจ้าจะกินอะไร คงหิวมากใช่ไหม เอาของข้าไปก็ได้นะ " ไทนี่บอกพร้อมยื่นขนมปังให้
" นายเก็บไว้เถอะ " แนชตัดสินใจละว่าจะลองไปดูที่ป่าหลังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จะไล่ตามลำธารขึ้นไป อาจจะหาปลาหรือผักป่าเจอก็ได้
" วันนี้พวกนายก็ไปหางานกัน 2 คนนะ วันนี้ชั้นจะลองไปที่ป่าดู " แนชบอก
" ไปทำอะไรละ เข้าไปลึก ๆ ไม่ได้นะ อันตราย ผู้ใหญ่บอกเขตชั้นในมีดันเจี้ยนอยู่ แล้วเจ้าล่าสัตว์เป็นหรอ อาวุธก็ไม่มี แล้วรู้จักผักด้วยหรือ " ไทนี่ถาม
" ไม่ไปไกลหรอก แค่รอบนอกแหละ เพราะยังไงที่ไปหางานก็เพื่ออาหารอยู่ดี " แนชตอบพลางคิด ดันเจี้ยนหรอ
" แล้วถ้าเจ้าไม่ได้อารายเลยละ จะทำอย่างไร " เหมยลี่ถามต่อ
" ก็มีพวกเธอไง " เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง " พวกเธอคงไม่ปล่อยให้ฉันหิวใช่ปะ "
เด็กทั้ง 2 นั่งฟัง และคิดว่าวันนี้เพื่อนคนนี้ของพวกเขาแปลก ๆ กริยาแปลก ๆ คำพูดก็แปลก ๆ เรียกพวกเขาว่า เธอบ้างละ นายบ้างละ ฉันบ้างละ ปกติไม่พูดแบบนี้
ทั้งคู่จึงพยักหน้าแล้วเอ่ยคำว่า " อื้ม " ออกมาให้เด็กชายมั่นใจ แต่จริง ๆ ในใจชายหนุ่มแล้ว แนชไม่ยอมหิวหรอกนะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาอะไรให้ได้
" แล้วจุดไฟยังไงละ " แนชเอ่ยถาม
" ลองให้ผู้ใหญ่ที่พอใช้เวทมนตร์ในชีวิตประจำวันได้จุดให้ หรือไม่ก็จุดเอง ไปขอหินเหล็กไฟจากทหารยามมาจุดก็ได้นะ " ไทนี่บอก
" งั้นเดี๋ยวลองปั่นไม้เอาตอนเข้าไปในป่าละกัน ลองดู " เด็กชายพูดพลางคิดถึงวิธีที่เคยอ่านในเว็บ
" เจ้าทำเป็นด้วยหรือ วิธีการโบราณนั่น " เหมยลี่ถาม เธอเคยเห็นทวดของเธอปั่น ๆ ไม้เพื่อให้ได้สะเก็ดไฟมาก่อไฟ
" ก็บอกจะลองเอาไง เคยได้ยินพรานที่เอาสัตว์ไปขายในเมืองตอนที่ไปหางานคุยกัน " เขาแถ
" เอาละ ไปหางานเพื่อของกินกันได้ละ ในหมู่บ้านจะมีงานไหมไม่รู้ อาจต้องเดินเข้าเมืองก็ได้นะ " แนชบอกเพื่อน ๆ พลางคิด ระหว่างเดินเข้าป่า กับให้เดินไปในเมือง เข้าป่าดีกว่า ใครจะบ้าเดินเป็นชั่วโมง ๆ
" อื้ม เจ้าก็ระวังตัวนะ พวกข้าเข้าไปเอาตะกร้าก่อน " พูดจบเพื่อนทั้ง 2 ก็เดินแยกจากไปในมือก็ถือขนมปัง คนละ 1 ก้อน
เออ ลืมเรื่องตะกร้าเลยไง เกือบไปแล้ว แต่ละคนจะมีอุปกรณ์นี้ของตัวเอง ทำจากเปลือกไม้ซักอย่างบวกกับเถาวัลย์สานเป็นตะกร้า สะพายหลังได้ ขนาดใหญ่พอประมาณ ไทนี่ทำให้เด็กชายไว้ แนชเดินไปเอาตะกร้าที่วางไว้ข้าง ๆ ที่นอนของเขา แล้วเดินเลียบลำธารมุ่งหน้าเข้าป่าไป
- ผู้เขียน
