Chapter 1
930 คำ
Pure Talk
"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อน แต่งานส่งขอไม่เกินอาทิตย์นี้นะคะ ถ้าช้าอาจารย์จะหักคะแนนวันละหนึ่งคะแนนไปจนหมด โอเคตามนี้นะคะ ใครมีอะไรเพิ่มเติมจะถามอาจารย์มั้ยคะ "
ฉันถามนักศึกษาในคลาสเรียนวิชาคณิตศาสตร์ หลายคนคงจะงงๆว่าฉันเป็นใคร เอาเป็นว่าฉันจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันชื่อเพียวเร่ พีรกมล เนตรรัตนา อายุ27ปี มีลูกสาว1คนชื่อน้องพิชชา ส่วนเรื่องพ่อของลูกฉันไม่อยากพูดถึงนะ ปัจจุบันก็เป็นอาจารย์สอนที่มหาลัย UC ฉันเป็นนักเรียนทุนของที่นี่ จบปริญญาโท เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ตอนนี้ก็ครูสอนคณิตศาสตร์นั้นแหละ ทำงานที่นี่ได้เกือบสองปีแล้วละเอาละกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงกัน
"ว่าไงบวรเกียรติ มีอะไรจะถามอาจารย์เหรอ"
เด็กคนนั้นยกยิ้มมุมปากส่งยิ้มกริ่มมาให้
"อาจารย์มีแฟนยังคับ"
เสียงโห่ เสียงแซวผิวปากดังทั่วห้องจนฉันทำหน้าไม่ถูก เด็กบ้าเอ้ยถามทุกครั้งที่มาเรียนแหละจนฉันอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วเนี่ย
"ไม่ขอตอบแล้วกันถ้าไม่มีอะไรแล้วเลิกคลาสได้จ๊ะ"
พูดจบฉันก็หยิบหนังสือเรียน อุปกรณ์ต่างๆที่พกพามาด้วยไว้ในมือก่อนจะมีคนมาแย่งไปถือ ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังส่งยิ้มหวานๆมาให้
"ผมช่วยนะ"
ฉันถอนหายใจเบาๆปล่อยให้เขาถือเดินออกไป ฉันทำอะไรไม่ได้อ่ะได้แต่เดินตามอย่างเดียวเพราะทุกครั้งที่เขามาเรียนกับฉัน เขาก็ช่วยแบบนี้ทุกครั้ง
"ตกลงไม่ตอบผมจริงดิว่าอาจารย์มีแฟนยัง"
ฉันเหลือบตามองเขาแล้วทำหน้าสงสัย
"รู้แล้วจะมีประโยชน์อะไรละ"
"ก็ถ้าอาจารย์ยังโสดผมจะได้จีบ"
ฉันถลึงตามองหน้าเขาอย่างเคืองๆ
"เด็กบ้าแก่แดดใหญ่แล้วนะเราอ่ะ เรียนให้จบก่อนดีป่ะ"
ฉันตำหนิเขาอย่างไม่จริงจังนัก เขาทำหน้ายู่ใส่ฉัน
" เด็กตรงไหน22แล้วนะครับ เทอมเดียวก็จะจบแล้ว เลี้ยงอาจารย์ได้สบายเลยด้วย"
เบ้ปากใส่เขาเบาๆ น่าหมั่นไส้จริงๆเด็กขี้อวดเอ้ย
"หาเงินด้วยตัวเองก่อนเถอะค่อยมาจีบแล้วกัน"
ฉันส่ายหน้าหัวเราะขำๆ 22งั้นเหรอฉัน27 ห่างกัน5ปี ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันจะลงเอยกันได้ยังไง อีกอย่างฉันไม่อยากจะมีใครด้วย แค่คิดถึงตอนนั้นก็ ชั่งมันเถอะฉันไม่อยากพูดถึงนะ
"ทุกวันนี้ผมก็ใช้เงินตัวเองนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าผมหาเงินด้วยตัวเองยังไง อาจารย์ก็มาเป็นเมีย เอ้ย แฟนผมดูสิครับ"
เด็กบ้าตีหน้ามึนที่สุด นี่ฉันกำลังมาฟังเด็กพูดอะไรไร้สาระอยู่เหรอเนี้ย
"เด็กบ้า ไม่อยากคุยด้วยแล้ว"
ฉันแย่งของที่เขาช่วยถือมาไว้ในมือก่อนจะเดินหนีไป เขาก็วิ่งมาดักหน้าไม่ยอมให้ฉันไปไหน
" เอาดีๆสิ อาจารย์เพียวมีแฟนยังครับ "
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มองหน้าเขานิ่ง
"ไม่มี แต่ว่ามีลูกแล้ว โอเคนะ!"
เขาส่งยิ้มพยักหน้าเบาๆ
" โอเคงั้นผมจีบอาจารย์นะ ขอเบอร์หน่อยสิ นะครับๆๆ"
ฉันมองหน้าเด็กนี่อย่างอึ้งๆ นี่ขนาดบอกว่ามีลูกแล้วนะ เขายังจะอยากมายุ่งกับฉันอีกเหรอ? เหอะ
" ฉันมีลูกแล้วนะบวรเกียรติ เธอไปจีบคนอื่นเถอะ อย่ามายุ่งกับคนมีพันธะอย่างฉันเลย"
ฉันสงสารคนที่จะมาเป็นแฟนฉันจริงๆนะ ฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร โชคดีที่ฉันหัวดีเรียนเก่งก็เลยได้ทุนเรียนฟรี ฉันไม่อยากให้ตัวเองและลูกไปเป็นภาระของใครก็เลยใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอดไม่ยอมคบหรือเปิดใจกับใครทั้งนั้น ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น
"แต่ผมชอบอาจารย์เพียวอ่ะ ผมจะเอาคนนี้"
พูดแล้วก็ชี้มาทางฉัน ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วถอนหายใจออกมา
"แต่ฉันมีลูกแล้วนะ นายอายุยังน้อย หาคนไม่มีพันธะคนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ อย่าเอาตัวเองมาเสียเวลากับฉันเลยนะ"
เขายักไหล่เหมือนไม่สนใจในสิ่งที่ฉันกำลังพร่ำบอกเขาเลยแม้แต่น้อย
" เด็กคนเดียวกับเมียอีกคนผมมีปัญญาเลี้ยงให้สบายไปทั้งชาติได้เลยนะ ผมรวย"
ฉันเกาหัวอย่างหงุดหงิด ทำไมเด็กนี่มันดื้อจังเนี้ย พูดอะไรก็ไม่ฟังพูดดีๆก็แล้ว ด่าก็แล้วยังตีมึนแถไปเรื่อยๆอีก
" เอาดีๆสิบวรเกียรติ"
" เรียกผมแบร์รี่ก็ได้ บวรเกียรติยาวไปมันดูไม่สนิทใจกัน"
ฉันหมดคำพูดกับเด็กหน้ามึนแล้วละ เขาอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ ถ้าฉันไม่เล่นด้วยเดี๋ยวคงถอยไปเองแหละมั่ง
"อื้มๆ แบร์รี่ก็แบร์รี่ งั้นฉันไปก่อนนะ อย่าลืมทำงานส่งด้วยละ"
พูดจบฉันก็เดินหนีทันที เขาตะโกนไล่หลังฉันมาทำเอาฉันแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
" ครับอาจารย์เพียวว่าที่เมียในอนาคตของผม"
- ผู้เขียน
