Chapter 2

1011 คำ
Bearry Talk ตอนนี้ผมได้ไลน์ของอาจารย์เพียวมาแล้ว ต้องบอกมั้ยว่าได้จากใคร ไอ้คอปเตอร์ ลูกชายคนเดียวของคุณอักษร เจ้าของมหาลัยนี้ไงละ ไม่รู้มันไปหามาจากไหน ผมตามจีบอาจารย์เพียวมาสักพักแล้วละ เธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม ผู้หญิงคนนั้น แต่ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าอาจารย์เพียวคือแม่ของลูกพอ  "ไอ้แบร์รี่กูถามมึงว่าเอาไลน์อาจารย์เพียวไปทำไมวะ" ไอ้นี่ก็ยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆแหะ "เรื่องของกูน่า กูไปก่อนนะเพื่อนคอปขอบใจม๊ากมาก" พูดจบผมก็ลุกหนีทันที ไปดักเจออาจารย์ที่ตึกดีกว่า ตอนนี้คงสอนเสร็จแล้วละ  ผมนั่งรอหน้าตึกสักพักเธอก็เดินออกมา ผมวิ่งเข้าไปปาดหน้าก่อนจะแย่งหนังสือมาถือเอง ตอนแรกก็ดูตกใจหน่อยๆแต่ก็ยอมให้ถือดีๆ  "อาจารย์เพียว สอนเสร็จแล้วเหรอครับ" อาจารย์พยักหน้าเบาๆ " อื้ม มาทำไมที่นี่ เราเรียนตึกวิศวะไม่ใช่หรือไง" ผมอมยิ้มอย่ามีเลศนัย  "ฮันแน่สนใจผมขึ้นมาแล้วละสิ" อาจารย์เพียวทำหน้าตกใจก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง "สนใจอะไร ใครสนใจกันเล่าพูดบ้าๆ" " แล้วรู้ได้ไงว่าผมเรียนตึกวิศวะละครับ" ผมจ้องหน้าอาจารย์เพียวจนเธอหลบสายตาผม " ก็จำได้หมดแหละทุกคนนั้นแหละนักศึกษาที่อาจารย์สอนอ่ะ" "จำได้ทุกคนจริงเปล่าครับ" เธอรีบพยักหน้ารัวๆ " ใช่สิ จำได้ทุกคน" ผมยกยิ้มมุมปาก "ไหนบอกซิครับว่านายปกรณ์ ฉัตรบริบาล เรียนคณะอะไร" อาจารย์เพียวทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบออกมา "ก็คณะเดียวกับเรานั้นแหละ" "ผิดครับเรียนบริหาร ยอมรับสิครับว่าอาจารย์ก็สนใจผมอยู่ถึงรู้ว่าผมอยู่ไหน ทำอะไร" ผมตีมึนแถไปเรื่อยๆแหละ หาเรื่องคุยหยอดวันละนิด เดี๋ยวเหยี่อก็ติดเบ็ด อีกอย่างยังไงคนนี้ก็แม่ของลูกครับ  ผมจะเอาจองไว้แล้วด้วย " เด็กบ้าไม่คุยด้วยแล้ว" อาจารย์เพียวพยายามแย่งหนังสือไปถือเองแต่ฝันไปเถอะครับว่าผมจะคืนให้ง่ายๆ " ไปทานข้าวกับผมก่อนนะครับอาจารย์เพียวคนสวย แล้วผมจะคืนให้" ผมยิ้มหน้าตายส่งไปให้ อาจารย์เพียวถอนหายใจออกมา "ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะแบร์รี่" ผมยิ้มหน้าบานทันทีที่อาจารย์จำชื่อเล่นผมได้ด้วย คิกคิก "เชิญครับไปทานข้าวข้างนอกกันดีกว่า ผมจะพาอาจารย์ไปเดต เป็นเดตครั้งแรกของเรา ดีมั้ยครับ" ดูท่าทางคนสวยของผมจะหงุดหงิดที่ทำอะไรผมไม่ได้ บอกเลยนะครับว่าผมเนี้ยทั้งมึนทั้งด้านนะบอกเลยตรงนี้  @ร้านอาหาร Pure Talk "ทานอะไรครับคนสวยสั่งเลยป๋าเลี้ยงเอง" ฉันเบ้ปากอย่างหมั้นไส้ เด็กบ้าเดี๋ยวจะเอาให้หมดตัวเลยคอยดู!! ฉันนั่งมองเมนูแต่ว่าไม่กล้าเลือกคือว่ามันแพง  "อ๊ะ เอาหน้ามาใกล้ทำไมเล่า" จู่ๆแบร์รี่ก็ยื่นหน้ามาใกล้กับฉันไม่พอยังเอาคางมาเกยบนไหล่ฉันอีก "ดูเมนูไงครับ ไหนมีไรกินบ้างน้า" ฉันเหลือบมองคนข้างๆที่มีเมนูวางอยู่ตรงหน้าแต่ไม่ดู มาดูกับฉันแทนซะงั้น หลอกแต๊ะอังกันชัดๆ  "ของตัวเองอยู่นั้นทำไมไม่ดูเล่า" บ่นไปก็เท่านั้นแหละเค้าฟังฉันที่ไหนละ เหอะ ก็ยังเอาคางมาวางบนไหล่ฉันดี แถมหายใจรดแก้มฉันอีก แล้วทำไมหัวใจบ้านี่ต้องเต้นด้วยเล่า ท่องไว้ๆนั้นลูกศิษย์น้าาาา "อาจารย์เพียวสั่งสิครับ สั่งเผื่อผมด้วย" "แพงๆทั้งนั้นเลยเลี้ยงไหวเหรอไงหืม" เขาผละออกจากไหล่ฉันก่อนจะส่งยิ้มยิงฟันมาให้ "ทุกวันวันละสามเวลาก็ไหว ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกนา" ฉันหัวเราะขำๆส่ายหน้าเบาๆ น่าหมั่นไส้ขอแกล้งหน่อยเถอะ "ฉันกินจุน้ากินทีหลายๆจานเลยเลี้ยงไหวหรือไง" " งั้นลองมาให้ผมเลี้ยงทุกวันสิครับ จะได้รู้ว่าไหวไหม" ชิ ทำหน้ายิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์สุดๆคิดว่าหน้ารักตายแหละ " จะรอดูนะว่าไหวจริงรึเปล่า" " ไหวไม่กลัว กลัวไม่มาทุกวันมากกว่า" ชิ มาท้าทายกันอี๊ก " ว่าแต่ทำไมอาจารย์เพียวหน้าแดงครับไม่สบายเหรอ ผมเป่าแก้มให้ดีกว่า จะได้หายแดง" พูดจบก็ขยับหน้ามาใกล้ฉัน อร๊ายเด็กบ้าฉันรีบเบี่ยงตัวหลบทันที เขาหัวเราะเสียงดังลั่น " เขินผมเหรอครับ" ทำหน้ามึนยิ้มกริ่มมองฉันด้วยสายตาหวานเชื่อม ฉันก็คนนะมีความรู้สึก มาทำแบบนี้กับฉันทุกวันฉันก็เริ่มหวั่นไหวแล้วนะ ไม่ได้ๆ ฉันจะรู้สึกแบบนี้กับเด็กไม่ได้นะหมดกันภาพลักษณ์ที่ฉันสะสมมา  "ผมขอเรียกอาจารย์เพียวว่าพี่เพียวได้ไหมครับ" จู่ๆก็เปลี่ยนอารมณ์มาในโหมดจริงจัง ฉันพยักหน้าเบาๆ "ได้สิ" "งั้นพี่เพียวต้องแทนตัวเองว่าพี่ด้วยนะครับ ผมชอบดูสนิ๊ทสนิทกัน" "อื้ม ตกลงจะทานมั้ยเนี้ยไม่สั่งสักที" เขาดึงเมนูออกจากมือฉันก่อนจะคืนให้พนักงาน " เอาเมนูแนะนำหน้าแรกมาให้หมดเลย " ง่ายดีเนาะสำหรับคนมีเงินเนี้ย แล้วจะให้ฉันนั่งเลือกตั้งนานเพื่อ " พี่เพียวมีสอนอยู่มั้ยครับ" ฉันนิ่งคิดสักแปปก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ " ไม่มีแล้วมั่ง คงกลับเลย" เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน "งั้นผมไปส่งที่บ้านนะ จะไปแนะนำตัวกับว่าที่พ่อตาแม่ยาย แล้วก็ลูกสาวในอนาคตด้วย "
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม