Chapter 6
1196 คำ
เช้าวันต่อมา..
ผมเดินเข้ามาในห้องที่พี่เพียวกับพิชชาหลับอยู่ เดินเข้ามาถึงเตียงก็เจอร่างบางนอนหลับปุ๋ย เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยนะทำไมพี่เพียวถึงละเมอแบบนั้น หรือว่าพี่เขาจะมีอดีตอะไรที่ฝังใจมาก่อนหรือเปล่า ผมก็ไม่กล้าถามซะด้วยสิ
"คุณอาแบร์รี่พิชชาหิว"
เด็กน้อยบิดตัวลืมตาตื่นก็บ่นหิวข้าวซะแล้ว ผมเดินไปจูงมือเด็กน้อยเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะอุ้มออกไปนั่งตรงโซฟาปล่อยให้ร่างบางหลับต่อโดยไม่ปลุก
"นั่งดูการ์ตูนตรงนี้นะคะ อาจะไปโทรสั่งอาหารให้หนูแปปหนึ่ง รอตรงนี้นะคะ"
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปสนใจทีวีต่อ ผมกดโทรศัพท์ลงไปตรงห้องอาหารของโรงแรม
(แผนกF&Bครับ)
"ช่วยทำอาหารเด็กมาให้ผมชุดหนึ่งนะ ที่ห้องชั้นบนสุด"
(ท่านประธานเหรอครับ แล้วท่านจะรับอาหารเช้าไหมครับ)
" 2ชุด มาพร้อมของเด็กเลยนะ"
พูดจบผมก็กดวางทันที ผมเดินกลับไปที่โซฟานั่งเล่นเป็นเพื่อนสาวน้อย พูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว นี่ผมสนิทกับพิชชาไวมากเลยนะเนี้ย
ก๊อกๆๆๆๆๆ
" เข้ามา"
ผมตะโกนออกไปก่อนที่จะมีพนักงานสองคนถือถาดอาหารเช้ามาให้ ผมสั่งให้เอาไปวางไว้ตรงโต๊ะอาหารก่อนจะจูงมือพาเด็กน้อยไปนั่งทานก่อน
"คุณแม่ไม่ทานข้าวเหรอคะคุณอา"
น้องพิชชาตักข้าวเข้าปากตามองผมอย่างต้องการคำตอบ
"คุณแม่พักผ่อนค่ะ หนูทานก่อนเลยเดี๋ยวคุณแม่ตื่นก็มาทานเอง"
เด็กน้อยอมยิ้มน้อยๆ เคี้ยวข้าวแก้มตุ๋ยน่ารักสุดๆ
"พิชชาหนูอยู่ไหนลูก พิชชา พะ"
ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงไปหาพี่เพียวตรงหน้าห้องทันที
" ใจเย็นๆครับพี่เพียว พิชชาตื่นแล้วกำลังทานข้าว"
ผมเดินเข้าไปพยุงพี่เพียวที่ตอนนี้ทำท่าไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน
" แบร์รี่ พิชชาไม่ได้หายไปไหนใช่ไหม"
พี่เพียวดูกังวลแปลกๆ
" พี่ใจเย็นๆก่อนนะครับ ฟังผมนะคนดี ใจเย็นๆก่อนนะครับ"
ผมดึงพี่เพียวเข้ามากอดปลอบประโลมลูบหลังเบาๆ ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆจากคนตัวเล็กในอ้อมกอด
"แบร์รี่พะ พี่กลัว ฮือๆๆๆ"
ผมสวมกอดพี่เพียวแน่น ทำยังไงดีเนี้ยทำไมพี่เขาถึงดูอ่อนแอแบบนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ผมผละออกจากพี่เพียวยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
" ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปทานข้าวกับลูกนะครับ"
พี่เพียวพยักหน้าเดินไปอย่างว่าง่ายสัก10นาทีเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอก
"คุณแม่ขา พิชชาหิวข้าวคุณอาก็เลยเอาอาหารมาให้ทานค่ะ"
พี่เพียวเดินเข้าไปสวมกอดลูกสาวหอมแก้มฟอดหนึ่ง
"ทานเถอะค่ะ แม่ก็จะทานเหมือนกัน"
ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอดอิจฉาเด็กไม่ได้อ่ะ น้อยใจเว้ยย
"แบร์รี่เป็นอะไรเหรอ"
ผมสะบัดหน้าอย่างงอนๆ
"หอมแต่แก้มลูกอ่ะ ทำไมไม่หอมพ่อบ้าง"
พี่เพียวทำตาโตใบหน้าแดงก่ำ
" คนบ้า พ่อเพ้ออะไรเล่า แล้วใครจะหอมกัน ไม่คุยด้วยแล้ว"
พูดจบก็หลบตาผมแล้วนั่งลงทานข้าวไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรอีก
"หึ"
9.00น.
Bearry Talk
ผมจับมือพาสองสาวเดินออกมาจากห้อง แล้วก็มาขึ้นรถตรงไปท่าเรือ ผมจะพาสองคนนี้ไปดูวิวสวยๆ โดยเฉพาะพี่เพียวจะได้สบายใจขึ้น
" ให้ผมขับไปให้นะครับท่านประธาน"
ผมส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ต้อง ไปแถวๆนี้แหละ"
ผมยื่นมือไปอุ้มน้องพิชชาขึ้นมาบนเรือแล้วก็ยื่นมือไปให้พี่เพียวจับแล้วดึงขึ้นมาบนเรือ
"คุณคีปจองเครื่องบินให้ผมด้วยบ่ายๆ ผมจะกลับกรุงเทพวันนี้"
"ครับท่าน"
ผู้ช่วยผมเดินถอยหลังออกไปจากท่า ผมเดินเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ
"พี่เพียวมาตรงนี้ครับ พิชชาค่ะหนูมาหาอาก่อนมาใส่เสื้อชูชีพก่อนค่ะเพื่อความปลอดภัย"
เด็กน้อยวิ่งดุ่มๆเดินเข้ามาหาผม ผมสวมเสื้อชูชีพให้เด็กน้อยเสร็จก็จัดการสวมให้ผู้เป็นแม่ต่อ
" พี่เพียวมาใส่ชูชีพครับ"
พี่เพียวเดินเข้ามาอ้าแขนให้ผมพร้อม หึ ผมค่อยๆสวมให้ช้าๆ จะว่าลีลาก็ได้แหละ อยากอยู่แบบนี้นานนี่เนาะ
" ลีลาจริง อีกนานไหมหือ"
พี่เพียวอมยิ้มแต่ก็ทำเป็นเสียงแข็ง หึ
"พี่เพียวไปอยู่กับผมที่บ้านไหมครับ"
พี่เพียวอ้าปากค้างทำหน้าเหวอๆ
" บะ บ้า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ปะ ไปอยู่ด้วยกันได้ไงเล่า ☺️"
ผมหัวเราะขำๆ
"ที่บ้านผมมีแม่บ้านตั้งหลายคน ไม่ได้อยู่กันสองคนสักหน่อย พี่เพียวก็อยู่คนละห้องกับผมไงครับ ผมเป็นห่วงพี่"
ผมจ้องหน้าพี่เพียวด้วยใบหน้าที่จริงจังสุดๆ
" มันไม่เหมาะนะสิ น้องพิชชาอีกล่ะ"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
" พี่ก็แต่งงานกับผมสิครับ จะได้เหมาะสม"
" ไม่คุยด้วยแล้ว พิชชาลูกมานั่งตรงนี้มา "
ไม่สนใจผมแล้วก็แฉไฉไปเรื่องอื่น เอาวะ ผมให้เวลาพี่เขาอีกหน่อยแล้วกันเนาะ ผมมั่นใจนะว่าพี่เขาชอบผมเหมือนกัน ยังไงผมไม่มีทางปล่อยสองคนนี้ไปจากชีวิตผมแน่นอน
"ว้าวววว ปลาเยอะจังเลยค่ะคุณแม่"
เสียงสาวน้อยดังแจ่วชี้โน่นชี้นี่หลังจากผมจอดเรือตรงใจกลางเกาะเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆเกาะผม น้ำใสมากตรงนี้เหมาะสำหรับแขกที่จะมาดำน้ำ
"มีปะการังด้วยนะคะลูกดูโน่นสิ"
เด็กน้อยทำตาโตลุกวาว
"คุณอาค่ะมาดูปลากับพิชชาสิค่ะ ปลาเยอะมากเลยค่ะ"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆสาวน้อย
"อยากลงไปดูใกล้ๆไหมคะ"
เด็กน้อยเงยหน้ามามองผมอย่างสงสัย
"ลงไปได้เหรอคะพิชชาว่ายน้ำไม่เป็นพิชชากลัวจมน้ำค่ะ"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
" อาจะพาหนูลงไปเอง ไว้ใจอาไหมคะ"
เด็กน้อยกระโดดมากอดคอผมทันที
" งั้นลงไปกันเลยค่ะ พิชชาอยากดูปลา"
ผมอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน
"ขออนุญาตคุณแม่หรือยังคะ"
เด็กน้อยหันหลังกลับไปมองพี่เพียวตาใสแจ่ว
" คุณแม่ขา พิชชาขออนุญาตลงไปดูปลากับคุณอาค่ะ"
พี่เพียวส่งยิ้มกลับมา
" ไปสิคะ ระวังกันด้วยนะทั้งสองคน"
ผมยิ้มแป้นมองหน้าพี่เพียว
" ไว้ใจผมนะครับ ผมจะดูแลลูกสาวของเราให้ดีที่สุดเลย"
- ผู้เขียน
