Chapter 5
1313 คำ
Pure Talk
ฉันมาเดินเล่นริมชายหาดกับแบร์รี่แล้วก็ลูกสาวฉันเองน้องพิชชา แบร์รี่เขาช่วยฉันดูลูกดีมากๆเลยอ่ะ ไม่น่าเชื่อว่าอายุแต่22 แต่เขามีวุฒิภาวะเป็นผู้ใหญ่มากๆเลยละ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ริมชายหาด กำลังมองดูแบร์รี่กับพิชชาเล่นน้ำอยู่ริมชายหาด ท่าทางสนุกมากๆเลยนะจนฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้ สองคนนี้ดูเข้ากันได้ดีนะ แต่นี่ก็บ่ายแล้วแดดร้อนจัดเลย ฉันว่าเรียกเขาสองคนขึ้นมาดีกว่า
"แบร์รี่ พิชชาลูก แดดร้อนแล้วนะ กลับขึ้นห้องกัน"
แบร์รี่หันหน้ามองมาทางฉันส่งยิ้มมาให้แล้วยกมือทำท่าโอเคแล้วก็อุ้มพิชชาเดินขึ้นมาตรงชายหาด
"ป่ะกลับห้องกันนะคะสาวน้อย เดี๋ยวอาจะพาไปทานไอศกรีม"
พิชชาพยักหน้าเบาๆยิ้มแก้มปริ เดินจูงมือกับแบร์รี่เดินไปทางโรงแรม ฉันเดินตามหลังไปอีกที
" ท่านประธานค่ะ จะรับอาหารกลางวันมั้ยคะ ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า"
พูดซะฉันรู้สึกผิดเลย ฉันมองไปทางแบร์รี่ เขามองหน้าฉันยิ้มๆก่อนจะเดินมาโอบเอวฉันเข้าไปใกล้ๆ
"เอามาสิ จัดมาสองที่แล้วก็เมนูเด็กอีกที่หนึ่ง อ่อแล้วก็ขอไอศกรีมถ้วยใหญ่ๆด้วยนะ พิชชาค่ะหนูชอบทานไอศกรีมรสอะไรคะ"
แบร์รี่ก้มหน้าลงไปถามลูกสาวฉันที่ตอนนี้กำลังทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา
"สตรอว์เบอร์รี่ค่ะพิชชาชอบ"
แบร์รี่ลูบหัวน้องพิชชาเบาๆก่อนะเปลี่ยนเป็นจับมือไว้ แล้วก็เงยหน้ามองไปทางพนักงาน
" เอาไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รี่นะ เอาไปให้ที่ห้องแล้วกัน"
พูดจบก็จับมือฉันกับพิชชาเดินไปทางลิฟต์ ฉันเดินตามเขาเงียบๆ รู้สึกมาที่นี่แล้วทำไมฉันรู้สึกเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้
"พี่เพียวพาลูกไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมจะให้เด็กๆมาจัดที่นอนให้"
ฉันมองเขาอย่างสงสัย
" แล้วนายนอนที่ไหนละแบร์รี่"
เขาชี้ไปทางโซฟาด้านนอก
"โซฟาครับ"
ฉันหน้าเสียขึ้นมาทันที นี่การมาของฉันทำให้เขาลำบากหรือเปล่าเนี้ย
"แบร์รี่ ให้พี่กับลูกไปนอนที่อื่นก็ได้ นายจะได้นอนสบายๆไงดีมั้ย?"
เขาส่ายหน้าเบาๆ
"ผมอยากนอนห้องเดียวกับพี่ ไม่ต้องห่วงผมหรอก โซฟาผมนุ่มจะตายนอนสบายแน่นอน"
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ
" พี่มาทำให้เราลำบากแท้ๆเลยนะเนี้ย"
" ไม่ลำบากครับผมเต็มใจ อย่าคิดแบบนี้อีกนะผมไม่ชอบเลย"
"ขอบคุณนะแบร์รี่"
"อาบน้ำเถอะครับ เสร็จแล้วจะได้ทานข้าวกัน ลูกหิวแล้วนะ"
ฉันพาพิชชาเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย ทำไมฉันถึงโชคดีแบบนี้นะที่ได้เจอคนดีๆแบบเขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาทำดีกับฉันสารพัด ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาเลย เห้ออออ
Bearry Talk
หลังจากพี่เพียวเดินเข้าไปอาบน้ำกับลูกผมก็เดินเข้าไปอีกห้องอาบน้ำเหมือนกัน แต่ผมเป็นผู้ชายไงอาบไวกว่าอยู่แล้ว วันนี้ผมมีความสุขสุดๆหลังจากที่เครียดมาหลายวัน ตั้งแต่วันนั้นแหละที่ผมไปบอกพี่เพียวว่ามีธุระด่วนนั้นแหละ เกิดปัญหาที่โกดังด้านหลังนิดหน่อยแต่ก็แก้ปัญหาให้ผ่านไปด้วยดี ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินกลับเข้ามาห้องเดิมตอนนี้อาหารพร้อมเรียบร้อย
"ท่านประธานต้องการอะไรเพิ่มมั้ยครับ"
"ไม่แล้วละไปพักเถอะ เดี๋ยวมีอะไรผมจะโทรไป"
พนักงานพยักหน้าตอบรับแล้วเดินออกจากห้องไป สักพักพี่เพียวกับพิชชาก็เดินออกมาจากห้อง ผมส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินไปอุ้มน้องพิชชาให้มานั่งข้างๆผม
"พิชชานั่งกับอาแบร์รี่นะคะ ทานข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวอาจะไปเอาไอศกรีมให้หนูนะ"
เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆก่อนจะลงมือทานอาหาร ผมเงยหน้าไปมองคนตัวโตที่ตอนนี้มองหน้าผมเหมือนจะเกรงใจมากๆ เห้อต้องทำยังไงพี่เขาถึงจะเลิกเกรงใจผมสักทีเนี้ย
"ทานข้าวครับพี่เพียว ถ้าไม่ทานคืนนี้.. "
ผมขยับเข้าไปกระซิบใกล้ๆพี่เพียวให้ได้ยินกันสองคน
" ผมจะย่องไปนอนกอดพี่ที่เตียงนะ"
ได้ผลพี่เพียวรีบหยิบช้อนแล้วตักอาหารเข้าปากทันที
"หึ"
ผมหยิบช้อนตักทานของตัวเองบ้าง แล้วหลังจากทานอะไรเสร็จทุกอย่าง ผมก็พาพี่เพียวแล้วก็น้องพิชชาไปนั่งดูการ์ตูนที่โซฟา เด็กน้อยชอบดูเจ้าหญิง ผมก็มีทุกอย่างเพราะผมให้คุณคีปเตรียมไว้ให้หมดแล้ว
20.00น
.
"แบร์รี่ แน่ใจนะว่าจะนอนโซฟา"
ผมพยักหน้าเบาๆ
" ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า พี่นอนให้สบายนะครับ พรุ่งนี้เช้าก่อนกลับผมจะพาไปนั่งเรือเล่น"
ผมยื่นมือไปจับมือพี่เพียวไว้แน่น เราสองคนสบตานิ่ง
"ไว้ใจผมนะพี่เพียว หลับให้สบายใจนะครับ อยู่กับผมพี่จะปลอดภัย"
พี่เพียวพยักหน้าเบาๆก่อนจะจูงมือพาพิชชาเข้าไปนอนในห้อง ผมก็เดินมาล้มตัวลงนอนตรงโซฟา ปกติมันไม่ใช่เวลานอนผมหรอกสองทุ่มอ่ะ ตีหนึ่งตีสองโน้นหละเวลานอนผมอ่ะ ผมนั่งกดโทรศัพท์ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปสี่ทุ่ม ผมวางโทรศัพท์แล้วจะเดินไปหยิบน้ำมาดื่ม แต่เหมือนจะได้ยินเสียงมาจากห้องนอน
"ยะ อย่า อย่าเข้ามา ฮึกๆ อย่าทำฉันเลย อะ ออกไป ยะ อย่า ฮือๆๆๆ ฉันกลัวแล้ว ฮือๆๆๆ"
เสียงพี่เพียวนิ ทำไมร้องไห้เหมือนกลัวอะไรสักอย่างผมวิ่งเดินไปเคาะประตูเรียกพี่เขา
ปังๆๆๆ
"พี่เพียว พี่ได้ยินผมมั้ย พี่เพียว"
"ฮึกๆ ยะ อย่า อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือๆๆ ฉะ ฉันกลัวแล้ว ออกไป ฮือๆ"
ผมวิ่งไปหลังตู้เย็นหยิบกุญแจสำรองก่อนจะรีบไขกุญแจแล้ววิ่งเข้าไปในห้องตรงไปที่เตียง ผมนั่งลงข้างๆเตียง แล้วเขย่าตัวพี่เพียวเบาๆ
"พี่เพียวๆ ตื่นครับ พี่"
"ยะ อย่า ฮือๆๆ"
" พี่เพียวครับ"
ผมตะโกนดังๆจนเธอตกใจลืมตาตื่น เหงื่อพุดขึ้นเต็มใบหน้า ผสมกับน้ำตา พี่เพียวลืมตามองผมก่อนจะลุกขึ้นแล้วกอดผมไว้แน่น ผมสวมกอดพี่เขาตอบลูบหลับปลอบใจ
"ฝันร้ายเหรอครับ โอ๋ๆนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ๆมาร้องนะครับ"
"ฮึกๆ แบร์รี่ พี่กลัว ฮือๆๆ"
ผมลูบหลังปลอบประโลมร่างบางเกือบสิบนาทีก่อนจะหลับไป ผมเช็ดน้ำตาให้พี่เพียวก่อนจะอุ้มพี่เขาให้นอนในท่าสบายๆ ห่มผ้าให้แล้วเดินออกไปข้างนอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
(ครับคุณแบร์รี่มีอะไรหรือเปล่าครับ)
" คุณคีปเรื่องที่ผมให้คุณไปสืบได้เรื่องบ้างไหม"
(ยังไม่ได้เรื่องเลยครับท่าน ข้อมูลน้อยมากต้องใช้เวลาหน่อย)
"งั้นผมฝากสืบอีกเรื่องนะ เรื่องคุณเพียว สืบประวัติเธอตั้งแต่ก่อนที่เธอจะมีลูกสืบมาให้ได้ว่าพ่อของเด็กเป็นใคร"
- ผู้เขียน
