บทที่ 3 รับผิดชอบทั้งสองคน (2)
1494 คำ
บรรยากาศรอบตัวของสองหนุ่มสาววังเวงทันทีหลังจากต่างคนต่างเงียบ ครองขวัญเอามือขึ้นมากอดอกจ้องมองใบหน้าแผ่นฟ้าด้วยความไม่เข้าใจ คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก มันเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการ เธอจำได้ขึ้นใจแล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ผีเข้าเหรอ หรือเมาสติไม่ครบสมบูรณ์ ถึงอยากเป็นพ่อของลูกให้ได้
“ตกลงตามนี้พรุ่งนี้พี่ไปสู่ขอขวัญที่บ้าน”
“เดี๋ยวสิ ขวัญยังไม่ตกลงเลยนะ พี่ฟ้าฟังขวัญนะคะ พี่ต้องคิดให้ดีๆ คิดให้รอบคอบ ขวัญพร้อมเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว”
“พี่คิดดีแล้วครับ และพี่ก็ไม่พร้อมจะให้ขวัญเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว”
“เฮ้อ ทำไมพี่ดื้อแบบนี้ ขวัญไม่เข้าใจเลย”
“เราก็ดื้อเหมือนกัน ทำไมต้องทำเรื่องให้ยุ่งยากด้วย”
“ก็ได้อยากรับผิดชอบนักใช่ไหม ขวัญตกลงแต่เราต้องแต่งงานกันเกินสามปีถึงจะหย่าได้ ถ้าพี่ขอหย่าก่อนกำหนด สินสมรสต้องเป็นของขวัญทั้งหมด”
ดูสิเขาจะยังอยากแต่งงานกับเธออีกไหม ครองขวัญยิ้มในใจคิดว่าแผ่นฟ้าต้องไม่ตกลง เงินทั้งหมดของฝ่ายชายจะเป็นของฝ่ายหญิงคนเดียว ใครเขาจะยอมถ้าตกลงก็บ้าแล้ว ทว่าคำตอบของเขาทำให้เธอผิดหวังอย่างแรง
“สามปีเหรอ พี่ว่าน้อยไปมั้ง ลูกยังไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรเลย” ฝันไปเถอะยัยขวัญผวาได้เขาเป็นผัวแล้วจะเขี่ยทิ้งไม่มีทางง่ายขนาดนั้นหรอก
“น้อย? งั้นก็ห้าปีไปเลย ตกลงไหม” หญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มจะตอบตกลง แต่งงานห้าปีมันนานมากสำหรับคนชอบความโสดอย่างแผ่นฟ้า
“ไม่ตกลง” แผ่นฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ ห้าปีเหรอน้อยไปเหมือนกัน
“ว่าแล้วเชียว งั้นก็สามปีเหมือนเดิม” เธอยิ้มอย่างผู้มีชัยคิดว่าแผ่นฟ้าต้องเปลี่ยนใจ อันที่จริงเธออยากเสนอหนึ่งปีด้วยซ้ำแต่ไม่อยากเป็นม่ายเร็วขนาดนั้น ขอเวลาให้ลูกโตสักนิดก็แล้วกันจากนั้นทางใครทางมัน
“ก็ไม่ตกลงเหมือนกัน” มุมปากกระตุกเล็กน้อยเมื่อคิดถึงจำนวนปีที่ตนเองต้องการ สามปีหรือห้าปีมันน้อยทั้งนั้นอย่างต่ำมันต้องเกินสิบปี
“แล้วพี่จะเอากี่ปี พูดมาเลย” คนท้องหันไปถามด้วยความรำคาญเท่านั้นไม่เอาเท่านี้ไม่อยากได้ให้เขาพูดเองจะได้จบ ส่วนเธอกี่ปีก็ได้ไม่มีปัญหา
“เราสองคนต้องแต่งงานกันเกินสิบปีถึงจะขอหย่าได้” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องแต่งงานกันนานขนาดนี้ รู้แค่ว่าไม่อยากให้ชีวิตคู่จบลงอย่างรวดเร็ว
“ฮะ! ทำไมต้องรอนานขนาดนั้น สิบปีเชียว” ครองขวัญถึงกับตาโตไม่อยากเชื่อหูตัวเอง สิบปีมันนานเกินไปรึเปล่า
“ก็รอให้ลูกโตก่อนไง ลูกจะได้เลือกเองว่าอยากอยู่กับพ่อหรือแม่” แผ่นฟ้าให้เหตุผลที่คิดมาได้สดๆ ถ้าเอาเรื่องลูกมาอ้างครองขวัญต้องยอมตกลงแน่
“ขวัญไม่มีปัญหาหรอก พี่นั่นแหละจะทำได้ไหม คิดอีกทีสิบปีเลยนะ” ใช่สิบปีมันยาวนานมากเลยสำหรับคนชอบอิสระ ถ้าเขาแต่งงานสร้างครอบครัวเธอไม่ยอมให้ไปมีเล็กมีน้อยหรอก
“สิบปีนี่แหละกำลังดี ตกลงตามนี้”
“เอาจริง สิบปีไม่ใช่สิบวัน มองปากขวัญ สิบปี”
“จริงสิ สิบปี มองปากพี่สิบปี”
ครองขวัญอ้าปากค้างตาโตก่อนจะเอามือขึ้นมาเกาหัวด้วยความรู้สึกงุนงง เธออ่านนิยายมาตั้งเยอะไม่เคยเห็นพระเอกคนไหนยื่นข้อเสนอให้นางเอกแต่งงานยาวนานถึงสิบปีมากสุดก็สามสี่ปี แผ่นฟ้าบ้ารึเปล่าหรือเมาอย่างที่สงสัย
“ถามจริง พี่ฟ้าเมาหรือว่าป่วย”
“พี่มีสติครบทุกอย่าง พรุ่งนี้เตรียมตัวไปหาคุณพ่อคุณแม่ของขวัญได้เลย”
“แล้วเราจะบอกพวกท่านยังไง”
“บอกตามตรง โกหกไปไม่มีประโยชน์”
“เดี๋ยวๆ ขวัญให้โอกาสพี่อีกครั้ง แก้ปัญหาตามแบบที่ขวัญบอกเถอะ”
“ไม่เอาพี่ไม่อยากเป็นพ่อในความลับของลูก พี่ต้องการเป็นพ่อที่มีตัวตน” แผ่นฟ้ายิ้มมุมปากหลังจากเห็นสีหน้าครองขวัญ เธอคิดได้อย่างไรให้เขารับผิดชอบลูกแบบลับๆ ฝันไปเถอะ
ลูกต้องมีพ่อชื่อแผ่นฟ้าเท่านั้น ผู้ชายคนอื่นไม่มีสิทธิ์ โดยเฉพาะนายพันรักอะไรนั่น
คิดถึงเรื่องนี้แล้วเขาก็อดโมโหไม่ได้ หลังจากตื่นเขาเดินไปที่ห้องนอนของหญิงสาว ได้ยินเธอคุยกับผู้ชายคนนั้นเสียงหวาน
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น พี่เปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม”
ครองขวัญถามด้วยความดีใจเพราะคิดว่าแผ่นฟ้าลังเล แต่ก็ต้องผิดหวังกับคำตอบ
“เปล่าทุกอย่างเหมือนเดิม ว่าแต่เรากับนายพันรักนี่ยังไง” คำถามมาพร้อมกับอาการหน้าตึง
“ถามทำไม ขวัญกับพี่พันรักจะยังไงมันไม่เกี่ยวกับพี่ฟ้ามืด” ครองขวัญไม่อยากตอบเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของแผ่นฟ้า
ชายหนุ่มถึงกับของขึ้นหัวร้อนอย่างไม่รู้ตัว ไม่เกี่ยวได้อย่างไรในเมื่อเขาเป็นผัวเธอ
“ทำไมจะไม่เกี่ยวครับน้องขวัญผวา เราได้พี่เป็นผัวแล้วลืมเหรอ” แววตาของเขาวาววับยามที่คิดถึงเรื่องบนเตียง มาถึงขั้นมีลูกด้วยกันไม่เป็นผัวแล้วจะเป็นอะไร
“อ๊ายยย หยุดพูดเลย มาผงมาผัวอะไรกัน ขวัญรับไม่ได้”
เธอหน้าแดงด้วยความขวยเขินไม่ชินกับสถานะที่เปลี่ยนไป จากคู่กัดกลายเป็นคู่รัก ว่าแต่พ่อกับแม่จะไม่ตีกันตายก่อนลูกโตใช่ไหม แค่คิดก็เหนื่อยใจ
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน จำเอาไว้ผัวหนูชื่อแผ่นฟ้า”
“พอๆ หยุดพูดขนลุกมาก”
“หึ อย่าลืมบอกนายคนนั้นด้วย ขวัญมีผัวชื่อแผ่นฟ้า ถ้ากลัวไม่สุภาพก็บอกไปว่ามีสามีชื่อแผ่นฟ้า อ้อๆ อย่าลืมบอกเรื่องเจ้าก้อนด้วย”
ชายหนุ่มยิ้มสะใจยามที่คิดถึงพันรัก เขาอยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นจริงๆ ถ้ารู้ว่าครองขวัญแต่งงานกับตนเองและมีลูกด้วยกันจะทำอย่างไร
“ไอ้คนเอาแต่ใจ ไอ้พี่ฟ้ามืด ไอ้ๆๆๆ” หญิงสาวลุกขึ้นมาชี้หน้าไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าชายหนุ่มที่กำลังแสยะยิ้มราวกับคนโรคจิต
“เรียกพี่ว่าไอ้ น้องขวัญผวาอยากถูกลงโทษนี่หว่า” เพราะเขาเคยบอกเธอแล้ว ถ้าเรียกไอ้จะลงโทษให้สาสม ครองขวัญมีเหรอจะกลัว
“ใครกลัวเชิญดีดหน้าผากตามสบาย”
“ใครบอกอยากลงโทษแบบนั้น”
“แล้วจะลง...อื้อออ”
ครองขวัญยังพูดไม่ทันจบประโยคปากอมชมพูก็ถูกปิดด้วยจูบ จูบที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เนิ่นนานทีเดียวกว่าแผ่นฟ้าจะปล่อยนักโทษสาวให้เป็นอิสระ
ทว่ากลับแนบริมฝีปากอีกครั้งเมื่อเห็นเธอมองมาด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม คราวนี้รสจูบเร่าร้อนกว่าเดิม อีกทั้งยังเปลี่ยนสถานที่จากหน้าโต๊ะกินข้าวมาเป็นบนโซฟา แต่ทั้งสองต้องดีดตัวออกจากกันเมื่อมีคนมาขัดจังหวะ
“พี่ไปดูเองใครมาขัดเรา”
“เอ่อ ไม่ต้องค่ะขวัญไปเอง” ครองขวัญลุกขึ้นหน้าปรับสีหน้าและจัดการผมเผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินตรงไปดูว่าใครมาหา
เธอเห็นคนที่มาแล้วก็ต้องตาโต ส่วนแผ่นฟ้ายังนั่งอยู่ที่เดิมเมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไปจึงรีบเดินมาดู
“ใครมา ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้น”
เขาถามก่อนจะหันไปมองตามการชี้นิ้ว นึกว่าใครมาที่แท้ก็เพื่อนสนิทซึ่งอีกไม่นานจะกลายเป็นพี่เมีย
“ซวยแล้ว พี่ไม้มาค่ะ เราจะทำยังไงดี” เธอถามด้วยความร้อนรนไม่อยากให้พี่ชายเข้ามาในห้องตอนนี้เลย
“ก็ให้มันเข้ามาสิ พี่อยากคุยกับมันเหมือนกัน”
“ตกลงพี่จะรับผิดชอบขวัญกับลูกจริงๆ ใช่ไหม”
แผ่นฟ้าไม่ได้ให้คำตอบเป็นคำพูดแต่ให้คำตอบด้วยการกดเปิดประตูเพื่อให้เพื่อนสนิทเข้ามา
ครองภพเห็นแผ่นฟ้ากับน้องสาวอยู่ด้วยกันก็เริ่มตงิดใจ มันไม่ใช่อย่างที่สงสัยใช่ไหม
“มึงมาอยู่ในห้องน้องสาวกูทำไมไอ้ฟ้า”
“พี่ไม้มาหาขวัญมีอะไรเหรอคะ”
“วันนี้ขวัญไปโรงพยาบาลมาใช่ไหม”
“ค่ะ พี่ไม้รู้ได้ยังไง”
“ไปทำไมเป็นอะไร”
“อ่อคือขวัญ ขวัญ...”
“ขวัญท้อง กูเป็นพ่อของเด็ก”
- ผู้เขียน
