“แสน...”
อเล็กซ์กระซิบเรียกอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากร้อนผะผ่าวคลอเคลียอยู่ตรงสันคางมน แอบขโมยตักตวงความหวานให้กับตัวเอง ขณะเอ่ยบอกคนในอ้อมแขน
“คุณบอกผมว่าคุณความจำเสื่อม ให้ผมพาคุณไปหาหมอนะครับ”
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ”
แสนขวัญตอบเสียงแผ่วเบาหลังจากนิ่งเงียบมานาน ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังเปลวไฟในเตาผิง เอ่ยถามแกมเหน็บแนมกลับคืน
“คุณจะพาฉันไปหาหมอทำไม ในเมื่อคุณไม่เชื่อคำพูดของฉัน คุณไม่เชื่อว่าฉันความจำเสื่อม”
เมื่อแสนขวัญเอ่ยย้ำถึงความโชคร้ายที่เธอกำลังเผชิญอยู่ อเล็กซ์ก็ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง เริ่มโอนเอียงเชื่อในคำพูดที่หญิงสาวได้เอ่ยบอกมา
“คุณความจำเสื่อมจริงๆ หรือครับ” อเล็กซ์ถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
และแสนขวัญก็ย้อนกลับด้วยความเหนื่อยใจ ที่ไม่มีใครเชื่อเธอแม้แต่นิดเดียว
“ฉันจะโกหกคุณให้ได้อะไรขึ้นมาละคะ ฉันไม่ได้อยากเป็นคนความจำเสื่อม ในสมองมีแต่ความว่างเปล่า จำผู้คนรอบข้าง
