ทว่า...ทำไมเช้านี้เธอถึงได้เป็นมนุษย์ ไม่กลายร่างเป็นนก
ทำไมนะ ทำไม หรือว่า...
“เหมยเหมย เหมยเหมยเจ้าตื่นเดี๋ยวนี้เลย เหมยเหมย” เขารีบปลุกคนชี้เซา ที่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ราวกับว่าเธอหลับลึก หลับสนิท จนเขาต้องเขย่าตัวธิดาดอยแรงๆ พร้อมกันฉุดให้ลุกขึ้นนั่งทั้งที่เปลือกตาเธอยังปิดอยู่ “เหมยเหมยตื่นสิ เหมยเหมยตื่น”
องค์รัชทายาทไม่รู้ว่า ธิดาดอยเป็นคนนอนขี้เซา เธอจะตื่นเมื่ออยากตื่น ถ้าไม่อยากตื่นจะหลับใหลเช่นนี้ เขาจึงตบหน้าเธอเบาๆ พร้อมกับเรียกชื่อซ้ำๆ
“อะไรเฮีย เหมยจะนอน ปลุกทำไมเนี่ย” ความที่เข้าใจว่า ตัวเองอยู่ในโลกปัจจุบัน แล้วคิดว่าคนที่มาปลุกตนคือพยัคฆ์ พี่ชายสุดที่รัก เธอจึงพึมพำออกมา
“เหมยตื่นสิ เจ้าไม่ได้เป็นนกแล้วนะ นี่เช้าแล้วแต่เจ้าเป็นคนอยู่เลย”
“ว่าไงนะ เป็นคนเหรอ”
คนครึ่งหลับครึ่งพูดเสียงเบา เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง มองหน้าชายรูปงามแล้วยิ้มให้
