ตอนที่ 4 ความลับ
1235 คำ
แสนซนเดินไปนั่งลงตรงม้านั่งและตรงนั้นมีเพื่อนของเธออยู่หลายคน ทุกคนกำลังสงสัยว่าเธอกับพี่วชิออกไปไหนด้วยกันมาและดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่
"พวกแกมองอะไรเหรอ..."
"เปล่าหรอก ก็แค่สงสัยว่าแกรู้จักกับรุ่นพี่ของคณะเราด้วยเหรอ พี่วชิอ่ะ"
"ใช่... เค้าบอกเจ้าชู้มากนะอย่าไปยุ่งเชียวล่ะ"
แสนซนมองหน้าเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะคิดว่าเรื่องบางอย่างให้มันเป็นความลับดีกว่า อนาคตทุกอย่างมันก็จะตายไปพร้อมกับกาลเวลา
"อืม..."
"แล้วนี่จะไปไหนกันต่อ แกทำงานเหรอว่าจะชวนไปกินชาบูสักหน่อย"
"ไม่ว่างนะสิ"
"แกนี่ตลอดเลยอ่ะแต่ก็เข้าใจได้ว่าไม่ว่างจริงๆ ชีวิตเกิดมาอาภัพเกินแกเนี่ย"
ทุกคนมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจและไม่มีใครซ้ำเติมหรือเอาเปรียบเพื่อนแม้แต่น้อย ทุกคนคอยซัพพอร์ตและให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แต่คนนี้เค้าเข้มแข็งและสามารถผ่านไปได้
"ขอบคุณทุกคนนะ ฉันโอเคดีไม่คิดมากอะไรเลย คนเราเกิดมาลำบากแต่ก็ต้องทำทุกอย่างให้อยู่รอดใช่มั้ยล่ะ"
"มีอะไรก็บอกช่วยได้ก็ช่วยกัน"
"ขอให้วันหนึ่งแกเจอคนดีๆมาคอยดูแลนะ คนดีแบบนี้ต้องมีครอบครัวที่อบอุ่นและสมบูรณ์แน่นอนเลย"
แสนซนยิ้มกว้างออกมาก่อนจะภาวนาให้เป็นอย่างที่ทุกคนอวยพร เธอยังมีความหวังว่าคนอาภัพชีวิตครอบครัวและความรักอย่างเธอจะมีโอกาสมีความสุขอย่างคนอื่นเขาจริงๆ
"สาธุค่ะ"
ช่วงค่ำหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เตรียมตัวเดินทางไปที่ผับY สถานที่นัดแนะกับพี่วชิในค่ำคืนนี้ และเธอสงสัยอยู่อย่างหนึ่งคือจะนอนกับเธอแต่ให้ไปหาที่ผับ หรือเขาต้องดื่มให้เมาก่อนแล้วค่อยพาเธอไปนอนด้วย
"แบบนี้ก็มีด้วย..."
หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะถือกระเป๋าเดินออกไปจากห้องพัก เรียกแท็กซี่ประจำมารับเพราะเดินทางง่ายกว่ารถเมล์ และเมื่อมาถึงที่ผับY หญิงสาวก็เดินไปยังประตูทางเข้า
"ขอตรวจบัตรหน่อยครับ อายุไม่ถึงยี่สิบปีไม่สามารถเข้าไปได้ครับ"
"เอ่อ หนูเพิ่งสิบเก้าเองค่ะ"
"งั้นต้องขออภัยด้วยนะครับให้เข้าไม่ได้จริงๆ"
"คือหนูมาสมัครงานค่ะ"
หญิงสาวพยายามหาเรื่องเข้าไปข้างในให้ได้เพราะไม่งั้นจะชวดเงินสามหมื่นบาทในคืนนี้ และตามกฎหมายถ้าอายุสิบแปดปีขึ้นไปสามารถทำงานที่นี่ได้
"สมัครงานเหรอ ก็สวยดีนะงั้นเข้าไปทางหลังร้านและแล้วกันออฟฟิศอยู่ตรงนั้น"
"ได้ค่ะขอบคุณนะคะ"
หญิงสาวรีบวิ่งไปเข้าทางหลังร้านเกรงว่าจะโดนจับได้และเดี๋ยวจะวุ่นวายเสียเปล่า เธอมองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งเข้าข้างในด้วยความรวดเร็ว และบังเอิญไปเจอช็อตเด็ดแบบไม่รู้ตัว
"หือ..."
มีนาในชุดเดรสสีสวยดูดีขยับตัวเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอรักของเธอมาเป็นสิบปีกว่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ถึงขั้นขึ้นเตียงนอนด้วยกันมันใช้เวลาตื้อเขามานานขนาดไหน
"คืนนี้พี่เสือไปค้างกับมีนานะ"
"ไม่..."
"งั้นมีนาไปนอนค้างกับพี่เสือที่คอนโดก็ได้"
"เพื่ออะไร.."
ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงราบเรียบ คืนนั้นเขาพลาดที่เมาแล้วไปเผลอเอาน้องสาวของเพื่อนไม่อย่างนั้นคงจะสลัดออกง่ายกว่านี้เยอะ ทั้งที่เราดูแลกันมาเป็นพี่น้องและเขาก็รักเธอมากแต่ให้ได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นไม่ได้คิดเป็นอื่น
"ก็พี่เสือจะพาผู้หญิงคนอื่นไปนอนด้วยไง"
"พี่ทำงานไม่มีเวลาพาใครขึ้นคอนโดหรอก และเราสองคนควรจะเป็นพี่น้องกันดีกว่า"
"เอากันแทบทุกคืนเรียกพี่น้องคิดอะไรอยู่คะ"
มีนามองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ตั้งแต่ที่มีความสัมพันธ์กันครั้งนั้นและปากก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่บอกเลยนะว่ากินเธอแทบทุกครั้งที่มีโอกาส
"ก็เรายั่วพี่"
"ก็ตั้งใจยั่วให้พี่เอาไง จะได้รู้สึกรักมีนาบ้าง"
"ไม่รู้สึกและไม่มีวันรู้สึก... กลับไปข้างบนได้แล้วพี่จะไปห้องน้ำ"
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากตัวของเธอในทันที มีนากำมือเอาไว้แน่นใบหน้าสวยสลดลงอย่างเห็นได้ชัดเจน เธอรักเขามาตลอดแต่ทำไมเขาถึงไม่เคยมองเธอเลย
"ขอโทษนะคะ..."
มีนารีบทำสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันไปมองตามเสียง ใบหน้าสวยฉีกยิ้มออกมาทันทีที่เจอคนรู้จัก
"อ้าว... น้องแสนซน"
"พี่มีนานี่เองดีใจจังเลยค่ะที่เจอ คือหนูจะถามว่าออฟฟิศไปทางไหนเหรอคะ"
"เราจะมาสมัครงานที่นี่เหรอเดี๋ยวพี่พาไปนะ พี่รู้จักกับเจ้าของร้านที่นี่เพื่อนพี่ชายเอง"
มีนาดึงมือของแสนซนมากุมไว้ก่อนจะพาเดินออกไปทันที หญิงสาวร้องห้ามแต่เหมือนว่าจะไม่ทันแล้วจึงตามน้ำไปก่อน และเมื่อมาถึงในร้านเธอก็มองไปโดยรอบอย่างตื่นตะลึง อายุของเธอยังไม่สามารถเที่ยวในที่แบบนี้ได้และนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาผับนี้บอกเลยว่าน่าทึ่งมากเพราะเป็นผับของคนรวยคนมีเงินหรูหราอย่างที่ฟังมา
"พี่วชิคะ มีนามีน้องมาฝากทำงานค่ะ"
และเมื่อแสนซนได้ยินชื่อนั้นก็รีบหันขวับไปมองตามเสียงก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่เขาเป็นเจ้าของผับYอย่างนั้นเหรอ ตอนแรกเธอแค่คิดว่าเขานัดให้มาเจอเฉยๆนี่รวยขนาดไหนเนี่ย
"แสนซน..."
เขาเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเหลือบสายตามองเธอก่อนจะเอ่ยออกมา
"เดี๋ยวพาไปเขียนใบสมัครที่ออฟฟิศ"
"น้องคนนี้คุ้นวะ อ่อ เด็กเสิร์ฟวันนั้นนี่หว่ากูจำได้ คนที่มึงเล็งไว้ใช่ป่ะ"
มาร์คหันไปถามเพื่อนสนิท เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทรู้เรื่องที่เขากับแสนซนมีความสัมพันธ์กัน และแน่นอนว่าเขาจ่ายไปหนักมากถ้าเพื่อนรู้โดนล้อจนตาย
"เล็งอะไรตอนไหน"
"เอ้า ..ก็"
"ไปสิจะสมัครงานใช่มั้ย"
วชิร้อนรนรีบเดินไปลากแขนแสนซนออกไปจากตรงนั้นทันที ทุกคนมองตามเขาไปก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย
"ไอ้นี่มันดูมีพิรุธวะ"
"นั้นสิกูก็ว่าแปลกๆ"
"มีนามานั่งลงตรงนี้ค่ะ แล้วเห็นไอ้เสือมั้ยไปห้องน้ำเหมือนกันนี่"
มีนาส่ายหน้าทำเหมือนไม่รู้เรื่องทั้งที่เธอกับเขาเพิ่งไปคุยกันมาข้างล่างของผับ และแน่นอนว่าเธอยังมีความพยายามที่จะทำทุกอย่างให้เขารัก และหวังว่ามันจะสำเร็จ...
- ผู้เขียน
