ตอนที่ 5 ความแตก

1533 คำ
ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินขึ้นมาชั้นบนซึ่งก็คือห้องทำงานของเขาเอง และไม่คิดว่าแสนซนจะรู้จักและสนิทสนมกับน้องสาวตัวแสบก็เลยคิดว่าการพามาที่นี่อาจจะทำให้ความแตกเอาได้ เขาพาเธอเข้าไปในห้องทำงานปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนาก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน "พี่สุดหล่อรู้จักกับพี่มีนาด้วยเหรอคะ" หญิงสาวมองชายหนุ่มตาใสแป๋วเอ่ยถามในสิ่งที่คั่งค้างคาใจเพราะดูท่าทางจะสนิทสนมกันพอสมควร แต่สงสัยว่าทำไมเขาต้องลากเธอออกมาเร็วขนาดนั้นเหมือนว่ากลัวใครรู้อย่างนั้นแหละ "น้องสาวเพื่อนสนิท เป็นน้องที่ดูแลกันมาตั้งแต่เกิดเลยแหละสนิทกันมาก" "อย่างนี้นี่เอง" เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจในคำอธิบายของเขามองซ้ายมองขวาไปโดยรอบอย่างแปลกตาสถานที่ ห้องทำงานของเขาสวยมากตกแต่งดูดีสุดๆ "ห้องทำงานสวยจังเลยค่ะ" "แล้วเราไปเจอมีนาได้ยังไงรู้จักกันเหรอ" "ก็หนูเข้ามาทางปกติแล้วพี่บอดี้การ์ดหน้าร้านไม่ยอมให้เข้าค่ะ บอกว่าหนูอายุไม่ถึงยี่สิบปีไล่ให้กลับหนูก็เลยอ้างว่ามาสมัครงานก็เลยมาเจอพี่มีนา ส่วนรู้จักกันได้ยังไงพี่มีนาเป็นรุ่นพี่หนึ่งปีค่ะก็เลยรู้จักกัน" วชิถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจและไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี ตอนแรกคิดว่าไม่รู้จักกับใครแต่ดูเหมือนว่าเธอจะเรียนคณะเดียวกับเขาและบรรดาเพื่อนรักทั้งหลายจะจำเธอได้ "พี่สุดหล่อขาแสนซนหิวข้าวค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงออดอ้อนสวมกอดเอวชายหนุ่มใบหน้าสวยซุกไว้ตามหน้าอกและมันทำให้เขาใจอ่อนโอบเอวเธอก่อนจะกระชับอ้อมกอดเอาไว้หลวมๆ "ไม่ได้กินมาเหรอ" "กลัวพี่รอนี่คะก็เลยรีบมา" "แสนซนไปนอนห้องพี่ก่อนมั้ย แล้วเดี๋ยวพี่ให้พนักงานทำของอร่อยไปให้กินระหว่างรอพี่" "พี่สุดหล่อจะทิ้งแสนซนอยู่คนเดียวเหรอคะ" เธอยังอ้อนชายหนุ่มไม่หยุดและมันทำให้เขาถึงกับอารมณ์ติดง่ายอยากจะกินเด็กน้อยตรงหน้าเสียเหลือเกิน เอาจริงผ่านผู้หญิงมาพอสมควรแต่เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงไร้เดียงสาและอ้อนเก่งขนาดนี้มาก่อน และมันทำให้เขาปล่อยไปไม่ได้แถมยังตามไปกินซ้ำจนกลายเป็นเสียระบบ "ก็นอนรอไปก่อนพี่ต้องลงไปหาเพื่อนเดี๋ยวพวกมันสงสัย" "แล้วทำไมพี่สุดหล่อถึงไม่พาแสนซนไปนั่งด้วยคะ" "ไม่เอาเดี๋ยวพวกมันจะล้อพี่" หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มด้วยความสงสัย การที่เลี้ยงดูเธอนี่มันน่าอายถึงขั้นกลัวเพื่อนล้อเลยเหรอไง "ถ้ามันน่าอายมากแสนซนกลับก็ได้นะคะ" เธอทำหน้าสลดลงก่อนจะผละออกชายหนุ่มแล้วแสร้งทำเป็นจะกลับ วชิโอบกอดเธอเอาไว้ขยับตัวเข้าไปแนบชิดใกล้ก่อนจะโน้มริมฝีปากไปจูบเธออย่างดูดดื่ม มือเล็กโอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้ตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มอย่างเต็มใจและพอได้จูบกับเขาบ่อยขึ้นเธอจะเริ่มชินและปรับจังหวะตามเขาไปได้ "อื้อ..." วชิผละออกก่อนจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียกับแก้มนวล เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้และไอ้พวกนี้มันจะแซะไม่หยุดและจะมีคำถามตามมามากมาย "ขี้เกียจโดนล้อเดี๋ยวพวกมันจะถามว่าพี่ได้เรามายังไงอีก" "ก็บอกไปสิคะว่าจ่ายหนัก" "เดี๋ยวจะโดนดี..." วชิเชยคางหญิงสาวขึ้นมามองสบตาก่อนจะมองใบหน้าสวยที่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกที่ได้พูดจากลั่นแกล้งเขา เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จะจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องจ่ายเงินค่าจูบ "จูบนี้ต้องจ่ายเพิ่มใช่มั้ย" "เหมาไงคะคืนละสามหมื่นจะทำอะไรก็ได้" "อะไรก็ได้เหรอ" ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้มือหนาลูบไล้สะโพกอวบอิ่มบีบเฟ้นอย่างหื่นกระหาย และเมื่อได้ใกล้ชิดมันทำให้เขามีอารมณ์จุดติดง่ายจนน่าตกใจ "เปลี่ยนใจแล้วค่ะไม่เหมาแล้ว" แสนซนมองชายหนุ่มอย่างระแวง คิดว่าการที่เธอปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้มันอาจจะไม่ค่อยดีสำหรับตัวเธอเองเท่าไหร่ "ไม่ต้องเลยยัยแสบไปรอพี่ที่ห้องนอน เดี๋ยวเสร็จธุระจะไปหา" "ก็ได้ค่ะแต่ว่าต้องโอนเงินมาก่อนค่ะพี่สุดหล่อ" เธอสะกิดชายหนุ่มให้โอนเงินค่าตัวของเธอคืนนี้มาให้ตอนนี้ เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาเธออดได้เงินจะทำยังไง "ยัยงกเอ้ย... อ่ะ โอนแล้ว" เขาถึงขั้นต้องเซฟคิวอาร์โค้ดแสกนจ่ายเงินของหญิงสาวให้อยู่ในรายการโปรดเพราะดูเหมือนว่าจะเก็บทุกเม็ดไม่ยอมปล่อยไป แสนซนดูหน้าจอโทรศัพท์มีเงินเข้ามาสามหมื่นบาทก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี "ขอบคุณนะคะพี่สุดหล่อ" เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มเขาเพื่อให้รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไว "รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไวค่ะ" "หึ... เดี๋ยวโดนแน่คืนนี้" วชิยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงจากทางด้านหลัง "อะ.... แฮ่ม" ทั้งสองคนตกใจจะรีบผละออกจากกันกันไปมองตามเสียงก่อนจะตาโตเพราะเพื่อนรักยืนยิ้มมุมปากมองมาทางเขาตรงประตูห้องน้ำพอดี "ไอ้เสือ...! มึงมาได้ยังไง" "มาเข้าห้องน้ำไงถามได้ ข้างล่างคนเยอะขี้เกียจรอก็เลยขึ้นมาข้างบน" "แล้วมึงไม่ไปเข้าห้องนอนกูโน้น" "ไกลอ่ะ... ว่าแต่น้องคนนี้คุ้นจัง อ่อ เด็กเสิร์ฟวันนั้นน้องชื่ออะไรครับ" "หนูเหรอคะ... แสนซนค่ะ" หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ แอบแปลกใจที่ทุกคนเรียกเธอว่าน้องเด็กเสิร์ฟและกำลังสงสัยว่าพวกเขารู้จักเธอได้ยังไงทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย "ชื่อน่ารักจัง" "เสือก...! ออกไปเลยไป๊" "หรือให้กูบอกคนอื่น..." เขาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย วชิพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะอุ้มแสนซนลงจากโต๊ะและพาเธอออกไปยังประตูหน้าห้องส่งกุญแจห้องนอนไปให้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน "เราไปรอพี่ที่ห้องนอนนะ" "แสนซนหิวค่ะ" "เดี๋ยวพี่ให้พนักงานเอาไปให้กินที่ห้อง ไอแพดอยู่ตรงหัวเตียงเล่นเกมอะไรก็ทำไปเหอะรอพี่เข้าใจมั้ย" "ค่ะ..." เธอหันไปยิ้มให้เสือก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นและเลี้ยวไปยังห้องนอนของเขา เปิดกุญแจเข้าไปก่อนจะร้องว้าวออกมาเพราะห้องนอนของเขาหรูหราสมฐานะมาก "ว้าว สวยจังไปอาบน้ำดีกว่า..." และพอหญิงสาวเข้าไปในห้องเรียบร้อยเขาก็หันไปหาเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยเสียงข่มขู่เพื่อนรัก "เงียบปากนะมึงห้ามพูด" "หึ... จ่ายไปเท่าไหร่คนนี้" "ไม่เยอะหรอก" "แต่กูได้ยินว่าจ่ายหนัก และเมื่อกี้เห็นโอนสามหมื่นโคตรลงทุนเลยวะ ให้กูแนะนำมั้ยรับเลี้ยงดูจ่ายเงินเดือนจะดีกว่า จ่ายคืนสามหมื่นมีหวังหมดตัว" เขาแนะนำเพื่อนรักให้รับเลี้ยงดูไปเลยจะได้ตัดปัญหาค่าใช้จ่ายบานปลาย และโดยปกติเพื่อนของเขาจ่ายกินแล้วจบนี่เห็นจะเป็นคนแรกที่ติดอกติดใจจนต้องเรียกมาซ้ำ "รู้น่ากูจัดการเองมึงเงียบไว้ก็พอ ไอ้พวกนั้นมันจะล้อกูไม่จบขี้เกียจฟัง" "หมดกันฉายาเอาครั้งเดียวจบ" "ก็ไม่รู้วะลองไปเอาคนอื่นแล้วมันไม่ได้จริงวะ มึงมีมั้ยล่ะคนที่เคยเอาแล้วติดใจจนไม่อยากไปเอาคนอื่น" เขานึกตามคำพูดของเพื่อนที่ว่ามาข้างต้นและก็นึกไปถึงมีนาที่เขาพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเธอในคืนเดียวก่อให้เกิดเหตุการณ์ที่ต้องมีอะไรกันเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ ถึงปากจะบอกว่าไม่คิดอะไรแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของเขายังต้องการนอนกับเธอแค่คนเดียว และตั้งแต่ความสัมพันธ์ครั้งนั้นเขาก็ไม่สามารถนอนกับผู้หญิงอื่นได้อีก "ก็มีนะ... แต่เสียใจกูไม่ได้จ่ายหนักแบบมึง" "อ้าว...ขิงกูเฉย" วชิมองตามเพื่อนำไปก่อนจะเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ ทำมาพูดจาข่มสุดท้ายก็จบแบบเดียวกันคือกินซ้ำกินคนเดียวไม่รู้จบ "ออกไปได้ละเดี๋ยวไอ้พวกนั้นสงสัย" "อืม"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม