Ep2
1401 คำ
กลุ่มที่รุ่นพี่แบ่งให้จะมีสมาชิกประมาณ23-25คน และมีรุ่นพี่ค่อยดูแลประจำกลุ่ม กลุ่มละ4-5คนเพื่อควบคุมพฤติกรรมนักศึกษาใหม่ โดยมีกติกาว่าเราทุกคนต้องรู้จักชื่อและคณะ ของเพื่อนในกลุ่มทุกคนภายในอาทิตย์นี้ ทุกหลังสี่โมงเย็นของทุกวันนักศึกษาใหม่ต้องไปร่วมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมรับน้องจนถึงสองทุ่ม ทุกอย่างโอเค ยกเว้นจำชื่อเพื่อน บ้าใครจะไปจำได้หมด สมองปลาทองอย่างฉันมันยากมาก#.#
“ทอฝัน ชื่อน่ารักจังนะครับ”
อยู่ดีๆก็มีเสียงใครบางคนพูดอยู่ข้างฉัน ซึ่งกำลังนั่งคุยกันกับเพื่อนๆในกลุ่ม
“ขอบคุณค่ะ^^” ตกใจเพราะคนที่พูดคือรุ่นพี่ ที่เรียกฉันกับมินออกไปทำโทษเมื่อเช้าด้วยนี้
“พี่ชื่อชินนะครับ วิศวะเคมีปี2 มีอะไรบอกพี่ได้เลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ชิน” ฉันขอบคุณยิ้มฝื้นๆ ใครจะไปกล้าใช้ เดียวโดนเรียกซ่อมจะทำไง =.= มินสะกิดแขนฉันเบาๆหลังจากรุ่นพี่เดินออกไป
“ฝัน ฉันว่าแกโดนแล้วแระ^^”
“โดน อะไรหรอฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยจะลงโทษอีกแล้วหรอ. o.o”
“หมายถึงแกน่ะ ไปโดนใจรุ่นพี่วิศวะสุดหล่อให้แล้วแระ อิอิ@มิน
“บ้า ตื่นคะ จะได้วิ่งรอบสนามนะซิ เมื่อเช้าไม่เข็ดรึไง” ฉันพูดแบบเซ็งๆ ก่อนจะเริ่มทำความรู้จักเพื่อนๆในกลุ่มที่ละคน
“ เธอๆ ชื่อ อะไรน่ะ อาย เคมี /เมี้ยง บริหาร / เอม ไฟฟ้า / อิ๋ว จัดการ / ใหม่ จัดการ ..@.@ ไม่ไหวอ่ะ จำไม่ได้” ฉันโอดครวญท่องจนหัวฟู แต่พอเจอหน้าเพื่อนก็จำสลับกันไปหมด เอาจริงจำได้แค่มินคนเดียว
“ใจเย็นๆนะทอฝัน อีกตั้งอาทิตย์” เพื่อนในกลุ่มพูดปลอบ
“ขอบคุณนะเมี้ยง^^”
“เราแหม่ม ไอทีจ้ะ เมี้ยงน่ะอยู่โน้น^^”
แพล้ง! 0.0
หน้าแตกหมอไม่รับเย็บค่ะรุ่นนี้ ไม่เป้ะยังจะไปเรียกชื่อเขาอีก
•
•
•
หลังกิจกรรมวันแรก 18.00 น.
>>>>>>>>>>>>>>
~~ติ๊ด ติ๊ด โทรศัพท์
“ค่ะคุณแม่ กำลังจะกลับนะคะ พอดีมินต้องไปธุระกับที่บ้านเดียวฝันนั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ”
“ฝันรออยู่ที่มหาลัยก่อนนะลูก เดียวให้พี่อาทิตย์ไปรับ แม่พึ่งรู้ว่าพี่เขาก็อยู่มหาลัยเดียวกับลูก@แม่
“ไม่เป็นไรคะแม่ ฝันกลับเองได้ อิตานั้นยิ่งไม่ชอบหนูอยู่ อีกอย่างจำหน้าไม่ได้ด้วย”
“ ไม่เป็นไร แม่ให้เบอร์หนูไปแล้ว วันนี้พี่เขาจะมาคุยเรื่องงานที่บริษัทกับคุณลุงด้วย พี่เขาโอเคจ้ะ”
ตู้ด! ตู้ด!
พูดจบแม่ก็ตัดสายฉันทิ้งเฉยเลยแบบนี้ก็ได้หรอ ฉันนั่งรอพี่อาทิตย์คนดีของแม่ฉันอยู่นาน แบบนานมากกก รอจนตอนนี้จะทุ่มแล้ว รปภ ก็แวะมาถามตั้งหลายรอบ อิพี่อาทิตย์ก็ยังไม่มาสักที
“อ้าว! น้องทอฝันยังไม่กลับหรอครับ” รุ่นพี่3คนเดินเข้ามาหาฉัน
“คะ 0.0 ยัง! รอพี่มารับค่ะ^^” จำชื่อไม่ได้ จำได้แค่ว่าเป็นรุ่นพี่ เลยตอบตามมารยาทไปก่อน
“น้องทอฝันหรอคะ อ่อ ไอ้ชิน น่ารักน่ะเนี้ย ฮิ้ววว ที่มึงขอเปลี่ยนกับกูก็..เพราะน้องคนนี้หรอว่ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงท่าทางเหมือนทอมพูดแซว
“ร้ายนะมึง@รุ่นพี่อีกคน
“พี่ชื่อจุ้น นะคะ เนี้ยพี่แซง ส่วนพี่สุดหล่อนี้พี่ชิน พอจำได้มั้ยคะ^^” รุ่นพี่ผู้หญิงแนะนำอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มหวาน ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วยิ้มตาหยี
“อย่ายิ้มแบบนี้สิคะ เดียวบางคนแถวนี้จะละลาย” พี่จุ้นแซวซ้ำ
“มึง หยุดเลยอีจุ้นจ้าน น้องทอฝันให้พี่ไปส่งได้นะครับ@พี่ชิน
“ไม่เป็นไรคะ คุณแม่โทรมาบอกว่าพี่กำลังมาน่าจะใกล้ถึงแล้วค่ะ^^”
“งั้นมึงนั่งเป็นเพื่อนน้องเขาสิไอ้ชิน เดียวกูกับอิจุ้นกลับก่อน@พี่แซง
พี่ชินอาสานั่งเป็นเพื่อนฉันจนถึงสองทุ่ม แต่คนที่จะมารับก็ยังไม่โผล่หัวมา
“พี่ชิน ฝันว่าฝันโบกรถกลับดีกว่าค่ะ รอนานแล้ว”
พี่ชินอาสาจะมาส่ง แต่ฉันปฏิเสธ ก็พึ่งรู้จักกันไว้ใจง่ายๆไม่ได้หรอก ถึงจะหล่อก็เถอะ
@บ้าน
“อ้าวฝัน กลับมาแล้วหรอ เห็นพี่อาทิตย์บอกว่าหนูติดคุยธุระกับเพื่อนเลยให้กลับมาก่อน@แม่
บอกตอนไหนมิทราบ ฉันฝืนยิ้มให้แม่ ก่อนจะเดินหาใครบางคนด้วยความหงุดหงิด ฉันเดินมาที่ริมสระว่ายน้ำหลังบ้าน แสงไฟสลัวริมสระสะท้อนให้เห็นแผ่นหลังกว้างของผู้ชายที่ไม่คุ้นตา ยืนถือแก้วไวน์จิบอย่างสบายใจ เห็นแบบนั้นยิ่งทำให้อารมย์หงุดหงิดเพิ่มเข้าไปอีก ฉันเดินพุ้งเข้าไปผลักแผ่นหลังนั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนร่างใหญ่ตกลงไปในสระน้ำอย่างหมดท่า
ตูมมมมม!! เอ้ยย!
“สมน้ำหน้า กล้าดียังไงปล่อยให้ฉันนั่งรอตั้งสองสามชั่วโมงแถมยังโกหกแม่ ว่าฉันบอกให้กลับก่อน เอาสมองส่วนไหนคิดห๊า! ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมา มันคงจะสมใจนายใช่มั้ย สำหรับนายโดนแค่นี้มันยังน้อยไป ไอ้บ้า ”
ความโมโหถูกระบายออกมาเต็มที่ แต่คนที่อยู่ในน้ำกลับยังนิ่งมองมาที่ฉันไม่ได้ตอบอะไร ไฟสีส้มนวลริมสระที่มีไม่กี่ดวง ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาแค่รางๆเท่านั้น
“ ยัยเด็กขี้เหร่อย่างเธอ ใครจะกล้าทำอะไรลง” เสียงเรียบเอ่ยสวนกลับมา
“มันเรื่องของฉัน ก็ยังดีกว่าคนที่ไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเองอย่างคุณ” พูดจบก็เดินสะบัดก้นกลับเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิด
•
•
•
อาทิตย์~~~
วันนี้แม่เลี้ยงโทรให้ผมช่วยรับยัยเด็กอ้วนกลับบ้านด้วย แต่ฝันไปเถอะ! เรื่องแก้ตัวผมถนัด คนที่นั้นไม่ทันผมหรอก แม้แต่พ่อเองก็ตามเกมส์ไม่ทัน หลังทานข้าวผมออกมายืนจิบไวน์ที่ริมสระอย่างสบายใจ คิดอะไรเพลินๆ แต่อยู่ๆก็เหมือนมีคนกระโดดถีบหลังจนผมตกน้ำ หันไปอีกทีก็เจอเด็กสาวในชุดนักศึกษาเข้ารูป ใบหน้าสวยดูจิ้มลิ้ม ตัวเล็กผิวขาว หลอดไฟที่อยู่ข้างๆเธอทำให้ผมมองเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน
เธอยืนเท้าสะเอวด่าผมไม่หยุดใครจะไปรู้ว่ายังมีคนซื่อบื้อนั่งรอได้ตั้งสองสามชั่วโมงขนาดั้น ผมว่ายัยเด็กนี้ยังพูดเก่งเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด แต่ที่เปลี่ยนไปคือวันนี้เธอดูน่ารักและยิ่งเวลาโมโห ผมกลับรู้สึกชอบท่าทีของเธอ ผมพูดกวนประสาทนิดหน่อยกะว่าจะยื้อให้อยู่ต่อ แต่ผิดคาดเธอสะบัดก้นเดินหนีเข้าบ้านซะงั้น นานๆจะมีคนขัดใจมันก็รู้สึกแปลกๆดีนะ
ผมเดินขึ้นจากสระน้ำ แก้วไวน์ก็ตกหายไปในสระแล้ว เดียวค่อยให้แม่บ้านมาหาแล้วกัน ผมเดินตัวเปียกเข้ามาในบ้านพร้อมรอยยิ้มแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้สาเหตุว่ายิ้มทำไม
“ร้อนขนาดนั้น?” เสียงพ่อเดินออกมาจากห้องรับแขก
“มีคนทำให้ร้อนนะสิครับ ฝีมือยัยตัวแสบลูกเลี้ยงพ่อไงล่ะ”
“ฮ่าๆ แสบถูกใจแกมั้ยละ ไอ้ลูกชาย แต่ถ้าแกไม่สนก็ถือว่าสละสิทธิ์ เพราะหนูทอฝันน่ารักขนาดนั้น เห็นแล้วฉันรู้สึกกระชุ่มกระชวยทุกวันเลย” พ่อผมพูดไปยิ้มไปทำท่าทางตัวสั่นดิ้งๆ ผมว่าความคิดพ่อผมอกุศลสุดๆ
“ นั่นลูกคุณน้านะครับ” ผมเตือนสติ
“แล้วไงว่ะ ก็รวบสองก็ได้ฉันไหว ใสๆแบบนี้ฉันชอบ ฮ่าา” ผมไม่ค่อยชอบที่พ่อผมมีความคิดแบบนี้ อีกอย่างยัยเด็กนั้นซื่อบื้อขนาดนั้น จะรอดจากมือ เสือ สิงห์ กระทิงโทน อย่างพ่อผมไปได้นานแค่ไหนกันเชียว
- ผู้เขียน
