ผมนั่งคอตกอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียว จนเวลาล่วงเลยถึงบ่ายสาม แต่ก็ไรเงาของใครบางคน
“หัวก็ปวด แผลก็เจ็บ ข้าวก็หิว เมียก็ไม่สนใจ ทำไมชีวิตมันน่าสมเพชแบบนี้วะ ไอ้อาทิต์”
แกร็ก~~~~
ผมกำลังบ่นอยู่คนเดียว แล้วเสียงคนกำลังเปิดประตูห้องเข้ามา ผมรีบกระโดดไปนอนห่มผ้าบนเตียงนิ่ง ไม่กล้าขยับแทบจะกลั้นหายใจ มีเสียงคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ หัวใจผมนี้แทบจะหยุดเต้น
ตึ๊ก!! เสียงถ้วยว่างที่โตะข้างหัวเตียง
เป็นทอฝันจริงๆ เธอก็เอาข้าวมาให้ผม แถมยังไม่ได้ไปงานเลี้ยงด้วย แปลว่าผมสำคัญกับเธออยู่ ^^ แค่คิดก็ชื่นใจแล้ว
“จะกินมั้ยข้าว ถ้าหิวก็ลุกขึ้นมากินแขนขาไม่เจ็บไม่ใช่หรอคะ” เสียงเย็นชามาก
“ใจร้ายจัง พี่ป่วยอยู่นะ ป้อนไม่ได้หรอครับ” ทำเสียงอ้อน
“แค่นี้ยังไม่ถึงตายหรอกค่ะ รีบๆกินเถอะเดียวเย็นแล้วจะไม่อร่อย วันนี้ฝันนัดกับเพื่อนๆไว้ด้วยต้องรีบออกไป”
“ไปไหน เพื่อนหรือใครกันแน่” ผมลืมตัวลุกขึ้นนั่ง 0.0
เ
