บทที่ 4
1288 คำ
ตอนเที่ยงผมขับรถพายัยเด็กน้อยนี่มาที่ห้างสรรพสินค้าที่เพิ่งเปิดตัวมาได้ไม่นาน
เข้ามาถึงเด็กน้อยก็เดินไปถามอะไร รปภ ก็ไม่รู้ สักครู่ก็เดินกลับมาหาผม และเดินนำผมไปที่ฟูดคอร์ต
"มาทำไม" ผมเอ่ยถามเสียงเรียบ ตอนเที่ยงกว่าแบบนี้พนักงานจากบริษัทที่อยู่ใกล้เคียงกับห้าง มากินข้าวที่นี่กันเยอะ ผู้คนมากมายเดินควักไขว่กันเต็ม โต๊ะว่างไม่มีเลย
ยัยเด็กน้อยชะเง้อเดินวน ๆ หาโต๊ะว่าง จนผมต้องเดินตามไปดึงแขนมา
"ฉันถามว่ามาทำไม" ผมเอ่ยถามอีกครั้ง
"มาฟูดคอร์ตคุณคิดว่ามาทำไมล่ะคะ" เธอหยุดเดินและมองมือผมที่จับแขนเธออยู่ จนผมต้องลดมือลง
"จะกินที่นี่เหรอ"
"ใช่ค่ะ คุณกินไม่ได้เหรอคะ" เธอหันมาตอบผมก่อนที่จะชะเง้อมองหาที่นั่งต่อ
"เที่ยงแบบนี้ไม่มีที่ว่างหรอก ไปกินที่อื่นเถอะ" ไม่ใช่ผมกินไม่ได้นะครับ แต่เวลาแบบนี้หาที่นั่งยาก ไปกินตามร้านยังหาที่ยากเลย
"... ก็ได้ค่ะ" เธอหันมามองผมนิ่ง ๆ แล้วตอบกลับมา
ผมเลยเดินนำหน้าเธอมาเพื่อที่จะพาไปที่ชั้นห้า ชั้นนั้นจะมีร้านอาหารต่าง ๆ มากมาย ผมอยากกินพวกสเต๊ก สลัด เลยตั่งใจจะไปที่ร้านแบรนด์ชื่อดังแบรนด์หนึ่ง ที่มีบุฟเฟต์สลัดและซุป
"กินร้านนี้นะ กินได้หรือเปล่า" ผมเอ่ยขึ้นมาเมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน
"..."
"ฉันถามว่าเธอกินได้หรือเปล่า" ยัยเด็กน้อยไม่ตอบ ผมเลยถามอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปหาเธอ "เอ๊าหายไปไหนวะ"
ข้างหลังผมไม่มีเด็กน้อยเดินตาม ผมมองไปรอบ ๆ ก็เจอว่าเธอยืนค้นกระเป๋าอยู่ที่หน้าร้านบราวนี่
สักครู่เธอก็พูดอะไรกับคนขาย แล้วเดินมาหาผม
"อยากกินบราวนี่หรือไง" ผมเอ่ยถามขึ้นมา
"ใช่ค่ะ... ขอยืมเงินซื้อหน่อยได้ไหมคะ" เธอเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบ ๆ เหมือนเดิม ยัยเด็กนี่จะให้ผมจ่ายทุกอย่างเลยหรือไง เธอเองก็ได้จากแม่ผมไปบ้างแล้ว น่าจะมีจ่ายค่าบราวนี่นะ
"อยากกินก็ซื้อเองดิ" ผมตอบกลับและทำท่าจะเดินเข้าร้านสเต๊ก ยัยเด็กน้อยก็รีบคว้าแขนผมไว้
"ฉันลืมเอากระเป๋าสตางค์มา ขอยืมซื้อก่อนได้ไหม" เธอมองตาผมแล้วเอ่ยขึ้น ทำไมต้องทำหน้าให้ดูน่าสงสารด้วย! ผมแพ้สายตาแบบนี้!!!
สุดท้ายผมก็เดินไปซื้อบราวนี่ให้เธอ แต่เดี๋ยวนะ ลืมกระเป๋าสตางค์งั้นเหรอ ฮึฮึฮึ...
"ทำไมซื้อมาหลายชิ้นจัง" ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อเด็กน้อยเลือกและจ่ายเงินเสร็จแล้ว เรากำลังเดินกลับมาที่ร้านสเต๊ก
"ก็เผื่อคุณกรด้วยไงคะ เดี๋ยวเอากลับไปกินที่คอนโด" เธอมองถุงบราวนี่ในมือแล้วตอบกลับ จะได้กลับคอนโดเหรอ ฮึฮึ
ผมและยัยเด็กน้อยนั่งกินสเต๊กด้วยกัน ยัยเด็กนี่กินเก่งเหมือนกันนะ ทั้งสเต๊ก สลัด ซุป กินแทบจะทุกอย่างที่อยู่ที่บาร์
"กินเข้าไปได้ไงขนาดนี้" ผมมองเธอที่เอาแต่เคี้ยวตุ้ย ๆ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา ตัวเล็กนิดเดียว กินอย่างกับปล้น
"ก็ไม่เคยกิน ฉันก็ต้องลองกินทุกอย่างสิ" เธอตอบกลับมา แล้วก้มกินซุปต่อ
"เธอไม่เคยกินของพวกนี้เหรอ" ผมเอ่ยถามกลับไป คาดไม่ถึงว่าเธอจะไม่เคยกิน
"บ้านฉันไม่ได้มีเงินขนาดนั้นนะ" ได้ฟังแบบนี้แล้วรู้สึกแปลก ๆ แหะ ไม่เคยได้ฟังเรื่องราวความลำบากของใคร
แต่ผมก็ไม่ได้เชื่อยัยเด็กนี่ซะทีเดียว อาจจะเล่นละครตบตาผมก็ได้ สมาร์ตโฟนที่เธอใช้ราคาก็เป็นหมื่น ไหนจะรูปร่างหน้าตาผิวพรรณที่อย่างกับพวกคุณหนูอีก...
"กินเยอะ ๆ นะ" ผมตอบกลับและก้มกินของตัวเองต่อ
เรากินกันจนอิ่มก็ลงมาเดินในซูเปอร์มาร์เก็ต ยัยเด็กน้อยหยิบของใช้ต่าง ๆ ทั้งผงซักฟอก กะละมัง น้ำยาปรับผ้านุ่ม น้ำยารีดผ้า บลา ๆ
"เธอซื้อของพวกนี้ไปทำไม" ผมมองในรถเข็นแล้วเอ่ยถามขึ้นมาอย่างงง ๆ
"คุณนี่ชอบถามแบบไม่คิดนะคะ" เอ๊า ถูกด่าเฉยยย
"..."
"ในห้องคุณไม่มีของพวกนี้เลย แล้วจะเอาอะไรซักผ้า เอาอะไรล้างห้องน้ำ เอาอะไรถูห้อง" ยัยเด็กน้อยตอบกลับด้วยใบหน้าเอือม ๆ คล้ายกลับว่ารำคาญในความโง่ของผม
"เสื้อผ้าฉันส่งซัก ห้องก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาด"
"จ้างมา?" เธอถามกลับ
"ใช่ ไม่จ้างมาใครเขาจะทำให้ล่ะ" ยัยเด็กนี่ก็ถามอะไรโง่ ๆ เหมือนกันนั่นแหละ
"ก็ตอนนี้คุณมีฉันมาอยู่ด้วย คุณจะจ้างทำไมให้เปลือง เดี๋ยวฉันทำเอง" ยัยเด็กน้อยพูดจบก็เดินนำหน้าไปทางแผนกอาหารสด
เธอคว้าของสดมากมายใส่รถเข็น ที่มีคนเข็นสุดหล่ออย่างผม คอยเข็นตามเธอ และคอยช่วยเธอเลือกอาหารสดในตู้แช่
"พี่กรคะ" เสียงนี้คุ้น ๆ วุ้ย ผมรีบหันไปหาต้นเสียง เจอสาวสวยทรงบึ้มที่อยู่ในชุดสุดเซ็กซี่ยืนจับรถเข็นของผมอยู่
"น้องจูน" ผมเอ่ยชื่อคนตรงหน้าแล้วยกยิ้มอย่างดีใจ ดีใจที่ได้เจอ... เธอเป็นคนที่ถูกใจผมมาก ๆ ด้วยรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวดูเซ็กซี่ร้อนแรงที่สุด!!!
"พี่กรมากับใครคะ" น้องจูนถามผมแต่สายตามองไปที่เด็กน้อย ยัยนั่นก็เลือกพวกแฮม ปูอัด ไม่สนใจผมและน้องจูน
ผมไม่รู้จะตอบน้องจูนยังไงเหมือนกัน
"แฟนเหรอคะ" น้องจูนถามขึ้นมาอีกครั้ง
"ไม่ใช่ ๆ " ผมรีบปฏิเสธทันที
"ถ้างั้นใครล่ะคะ พี่กรไม่มีน้องสาวนี่ แล้วเด็กคนนี้เป็นใคร"
"คือ..."
"คนใช้เหรอคะ" น้องจูนถามขึ้นมา เธอมองสำรวจของในรถเข็นแล้วพูดขึ้น "ของพวกนี้น่าจะเป็นของใช้ทำความสะอาด เด็กคนนี้เป็คนใช้เหรอคะ"
"ใช่ครับ" ผมตอบกลับเพื่อให้จบ ๆ ไป ยัยเด็กน้อยหันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ และหันไปมองหน้าน้องจูน
"ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนใช้" เด็กน้อยพูดกับน้องจูนแล้วส่งยิ้มให้ ยัยเด็กนี่พอยิ้มแล้วก็น่ารักจังเลยแหะ
"อ๋อจ๊ะ" น้องจูนตอบกลับยัยเด็กน้อยแล้วกอดแขนผมไว้ เต้ามหึมาถูไถอยู่ที่แขนผม อืมมมม ถ้าได้บีบด้วยสองมือของผมก็คงดี
"อย่าลืมที่ตกลงกับจูนไว้นะคะ" น้องจูนน่าจะหมายถึงเรื่องที่ผมต้องพาเธอไปชอปปิง
"ไม่ลืมครับ น้องจูนก็อย่าลืมที่นัดกับพี่นะครับ" ผมตอบกลับพร้อมกระตุกยิ้ม น้องจูนก็แสดงท่าทีเขิน ๆ
"วันนี้เลยก็ได้นะคะ คิก ๆ " น้องจูนตอบกลับ
"ฮัลโหลค่ะคุณพิศมัย"
~ขวับ~
ผมรีบหันไปมองยัยเด็กน้อยที่กำลังคุยกับแม่ผม หนอยยยย ยัยเด็กนี่หนิ ขัดความสุขจริง ๆ -*-
- ผู้เขียน
