5
1538 คำ
“ไอ้ลูกเวร”
“พี่นนท์คะ แต่ลูกเราไปทำลูกสาวเขาเสียหายนะคะ”
ปราณีพูดบ้าง ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ที่สำคัญก็คือขวัญจิตเป็นเด็กสาวนิสัยดี นางก็นึกชอบอีกฝ่ายมานาน สามีมีเรื่องบาดหมางกัน แต่เธอกับมาลีไม่ได้บาดหมางกันเสียหน่อย ลูกๆ ก็รักกัน จะไปขัดขวางทำไม การเห็นลูกมีความสุขเป็นสิ่งที่พ่อแม่ควรกระทำมิใช่หรือ
“ช่างหัวมันสิวะ”
“ยิงเลยครับ ถ้าทำให้คุณลุงสบายใจ ผมเป็นลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ ผมรักขวัญจริงๆ”
เขายืนนิ่งให้อีกฝ่ายยิง เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่ายังไงเขาก็จะรับผิดชอบทุกอย่าง
“งั้นมึงก็เตรียมตัวตาย”
ปัง!
มาลีกับขวัญจิตช่วยกันแย่งปืน เลยกลายเป็นยิงขึ้นฟา ปราณีกรีดร้องเข้าไปกอดลูกชายแน่นกลัวโดนยิงจริงๆ แต่ก็เข้าใจว่ารามมีลูกสาวคนเดียวและรักมาก เป็นใครก็ต้องโกรธ เธอเองถ้ามาเจอแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง ก็โมโหเหมือนกัน
“พาพ่อกลับบ้านก่อน”
มาลีบอกบุตรสาว ช่วยกันฉุดรามกลับบ้าน
“ยิงนัตตาย คุณได้ติดคุกนะคะ”
มาลีเตือนสติสามี
“ปล่อย อย่ามาดึง ฉันเดินเองได้”
รามสะบัดก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับบ้าน ปืนในมือโดนภรรยาแย่งไปกอดเอาไว้แน่น เขาเลยได้แต่ฮึดฮัดขัดใจ
“ลูกสาวเราเสียหายไปแล้วนะคะคุณ ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน อีกอย่างพ่อนัตเขาก็จะรับผิดชอบ”
“กูไม่อยากได้มันมาเป็นลูกเขย”
“อ้าว... ก็คุณบอกให้ฝั่งโน้นรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบโดยการจับมันเข้าคุกถึงจะสาสม”
“คุณต้องลดทิฐิลงบ้างนะคะ”
“มันทำลูกสาวเรานะ”
“ไม่ถามลูกเราเหรอคะ เขาเข้ามานอนกกกอดกันในบ้านได้ยังไง เด็กสมัยนี้...”
มาลีถอนใจพรืด ไม่ชอบให้บุตรสาวชิงสุกก่อนห่าม แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว นางมีสติเสมอ ไม่อย่างนั้นอยู่กับคนใจร้อนอย่างสามีไม่ได้
“แกมันไม่รักดี”
รามจิ้มหน้าผากบุตรสาวอย่างโมโห
“เอาน่าคุณ ตอนนี้ต้องหาวิธีแก้ไขปัญหา เกิดลูกท้องขึ้นมาจะทำยังไง ป้องกันไหมลูก”
มาลีถามอย่างใจเย็น พยายามมีสติที่สุด
ขวัญจิตส่ายหน้าไปมา เธอโกหกคำโต จริงๆ เธอกินยาคุมกำเนิดมาโดยตลอด
“หลานคนเดียวฉันเลี้ยงได้ ดีกว่าได้ไอ้หมอนั่นมาเป็นลูกเขย โอ๊ย! คุณหยิกผมทำไมคุณมา”
“หยิกให้มีสติยังไงล่ะคะ ลูกสาวเสียหาย ท้องโย้ขึ้นมาได้อับอายไปทั่ว นัตเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร คุณควรเห็นใจลูกบ้าง เรื่องราวแต่หนหลังให้มันจบๆ ไปเถอะ หรือคุณจะกลับไปเอาผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเมีย จะได้เลิกกับฉันซะ”
มาลีขึ้นเสียง ท่าทางโกรธๆ ของภรรยาทำให้รามหงอในทันที ขวัญจิตถึงกับกะพริบตาปริบๆ บิดาของเธอก็เข้าชมรม “เกลียมัว” เหมือนกันนะ
“โธ่... คุณก็ ผมรักคุณคนเดียว นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว”
“ถ้ารู้ว่าเป็นอดีตก็ยังจะไปโกรธอะไรรามเขาอีก เขาเองก็ไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนคุณ”
“ก็มันปากหมาชอบเกทับผม”
“เอาล่ะค่ะ ยังไงฉันก็จะให้พ่อนัตรับผิดชอบลูกเราด้วยการแต่งงาน”
“แต่ผม...”
“ไม่มีแต่ค่ะ เลือกเอา จะให้ลูกแต่งงานหรือคุณจะเลิกกับฉัน”
รามปิดปากเงียบกริบ ฮึดฮัดขัดใจ แต่เขาไม่ยอมเลิกกับเมียรักเด็ดขาด มาลีหันไปมองหน้าบุตรสาว ยักคิ้วให้ ขวัญจิตถึงกับอ้าปากค้าง มารดาของเธอก็ร้ายเหมือนกันนะ
“ก็ให้มันมาสู่ขอตามประเพณีแล้วกัน ถ้าตุกติกได้กินลูกปืน”
รามพูดอย่างเสียไม่ได้ ขวัญจิตถึงกับตาโตอีกรอบเมื่อได้ยินบิดาพูดเช่นนั้น ต้องกราบแทบเท้ามารดาจริงๆ รู้งี้เธอกับนัตบอกความจริงไปตั้งนานแล้ว
ทางด้านฝั่งของนัต...
“ผมรักขวัญครับ ยังไงผมก็จะแต่งงานกับเธอ ไม่แต่งกับใคร”
“ผู้หญิงมากมายก่ายกอง ทำไมต้องไปรักไปชอบลูกไอ้รามด้วยวะ”
จริงๆ ก็ไม่ได้รังเกียจขวัญจิตหรอก ออกจะแอบเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ แต่หมั่นไส้พ่อมันโว้ย!
สาแก่ใจไม่น้อยที่ลูกชายคนดีไปเจาะไข่แดงลูกสาวมันได้ แต่ก็อย่างที่ภรรยาพูด ถ้าเขามีลูกสาว ลูกสาวโดนทำแบบนั้นแล้วฝ่ายชายไม่รับผิดชอบ เขาคงทนไม่ได้เหมือนกัน
“คุณไม่ไปสู่ขอหนูขวัญ ฉันจะไปสู่ขอเอง หนูขวัญน่ารัก นิสัยก็ดี อีกอย่างลูกเราก็ทำลูกเขาเสียหาย”
“ผมไม่อยากบากหน้าไปขอลูกไอ้ราม”
“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว คุณกับคุณรามเคยเป็นเพื่อนรักกัน จะหมางใจกันเพราะเรื่องผู้หญิงคนเดียวไปจนตายไม่เผาผีกันเลยเหรอ”
“ผมก็...”
จริงๆ หลังจากแต่งงานกับปรานี เขาก็เลิกสนใจเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่แย่งกันจีบกับรามไปนานแล้ว แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ คือทะเลาะกันมาตั้งแต่จีบผู้หญิงคนนั้น แม้กระทั้งจีบไม่ติดทั้งสองคน ก็มาพนันกันอีกว่าใครจะได้มีเมียก่อน มีลูกก่อน เหมือนแข่งกันมา ไม่ญาติดีกัน จู่ๆ จะให้เขาก้มหัวให้ก็กระไรอยู่ แต่ลูกชายตาดำๆ หัวแก้วหัวแหวน รักมากเพราะเป็นลูกคนเดียวก็ทำให้พูดไม่ออก มันทำตาปริบๆ จนเขาต้องถอนใจเฮือกใหญ่
“ผมไม่อยากไปเหยียบบ้านนั้น แต่เพื่อเจ้านัตมัน ก็ได้ แต่คุณพูดนะ ผมไม่อยากเสวนากับไอ้รามมัน”
นนท์ตัดบท นัตแทบจะลุกขึ้นกระโดดเมื่อบิดายอมโดยง่าย จริงๆ บิดาของเขาก็เป็นคนดี
“ขอบคุณครับคุณพ่อ”
“ฉันต้องบากหน้าไปขอลูกสาวมัน แกคอยดูสิมันเรียกสินสอดหมดเนื้อหมดตัวแน่ๆ”
“ผมเตรียมเอาไว้แล้วครับ”
เขาทำงานเก็บเงินตั้งแต่สมัยเรียน หลายปีมานี้ตั้งใจว่าจะแต่งงานกับขวัญจิตให้ได้จริงๆ อุปสรรคสำคัญไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องบุพการี แต่พอบิดาของเขาไฟเขียว ก็แทบจะไชโย โห่ให้ลั่นคับประเทศ เพราะก่อนหน้านี้เขากับขวัญจิตหวาดกลัวไปต่างๆ นาๆ ว่าคงโดนขัดขวางจนถึงที่สุด
นนท์ไม่พูดอะไรอีก ถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินหนีขึ้นบ้านไป เขาหันไปยิ้มกับมารดา ที่เป็นทัพหน้าสนับสนุนเต็มที่ จริงๆ เขาเคยพูดกับมารดาเรื่องขวัญจิตแล้ว ท่านเองนิยมชมชอบหญิงสาวอยู่มาก
เขาไลน์ไปบอกขวัญจิตเรื่องสำคัญ หญิงสาวเองก็บอกเขาว่าบิดายอมอ่อนลงแล้วเช่นกัน
นัตพาบิดามารดามาพูดคุยเจรจาเรื่องสู่ขอขวัญจิตอย่างเป็นการเป็นงาน รามนั่งคอแข็ง ในขณะที่มาลีรีบยกน้ำยกท่ามาเสิร์ฟแขกอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส
“คือเราก็รู้ว่าอะไร เป็นอะ...” ปราณีเริ่มเจรจา แต่ยังพูดไม่จบประโยคดี โดนสวนกลับมาเสียก่อน
“รู้ว่าลูกคุณมาปู้ยี้ปู้ยำลูกผมยังไงล่ะ”
รามทะลุกลางปล้องขึ้นมา
“คุณราม ใจเย็นๆ สิคะ เค้ามาสู่ขอลูกเรา เขาให้เกียรติ เดี๋ยวเค้าก็กลับกันหรอก” มาลีกระซิบที่หูของสามี
“ก็กลับไปสิ โอ๊ย!”
โดนเมียหยิกเข้าให้ เขาเลยต้องสงบปากสงบคำเอาไว้
“ทางเราต้องขอโทษจริงๆ เด็กๆ รักกัน ณีกับคุณนนท์ก็เลยจะมาทาบทามสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราวไปน่ะค่ะ”
“ทางเราก็ไม่ขัดหรอกค่ะ ยังไงเด็กก็รักกัน”
มาลีไม่รีรอเพราะอย่างไรเสียบุตรสาวก็เสียหายไปแล้ว
“เรื่องสินสอด...”
ปราณีพูดยังไม่ทันขาดคำ รามก็ทะลุกลางปล้องขึ้นมาอีกรอบ
“น้ำหน้าอย่างมันจะมีปัญญาสักเท่าไหร่กัน”
รามพูด แต่หันไปมองหน้านนท์ เหยียดปากอย่างดูถูก
“ลูกชายแต่งงานทั้งที อย่าให้น้อยหน้าใครคุณณี”
นนท์หันไปพูดกับภรรยา เขาเองก็ไม่ชอบให้ถูกหยามเหมือนกัน
รามทำเสียงหึ! ในลำคอ ภรรยาทั้งสองมองสามีตาเขียว รามและนนท์เลยหุบปากเอาไว้
“สินสอดทองหมั้นน่ะ พอเป็นพิธี เอาไปให้เด็กๆ ตั้งตัว มาไม่ได้ต้องการเงินอะไรมากมาย ขอแค่ให้ตานัตรักยัยขวัญอย่างจริงใจ ดูแลกันและกันไปตลอดรอดฝั่งก็เพียงพอแล้ว”
“แหม... ได้ยังไงกันคะ ทางเราจะไม่ให้น้อยหน้าหรอกค่ะ”
ปราณีพูดบ้าง แม่ของทั้งสองมองหน้าอย่างรู้ๆ กัน ส่วนคนเป็นสามีได้แต่ฮึมฮัมแยกเขี้ยวใส่กันไม่หยุด
หลังจากนนท์และครอบครัวกลับไปแล้ว...
“คุณไปพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน ลูกสาวเราทั้งคน ต้องคิดสินสอดให้เยอะๆ ไปเลย ขนหน้าแข้งไอ้นนท์มันไม่ร่วงหรอกน่า เห็นมันอวดอ้างหนักหนา”
- ผู้เขียน
