พาริชพานลินญามาถึงที่คอนโดของเขาจนได้ในขณะเดียวกันงนลินญาเองก็รู้สึกประหม่าเธอย้ำกับตัวเองในใจเสมอว่า…
เขาคิดกับเธอแค่น้อง
แต่...
ทำไมการกลับมาที่คอนโดในครั้งนี้เธอถึงไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยเพราะเธอหายไปนาน? เพราะเธอคิดว่าเขาเองก็มีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอ? โอ๊ย! ไม่อยากคิดแล้วปวดหัว!
แต่ว่าเขาพามาทำไมเนี่ย!
“เชิญค่า~” ขาเรียวสวยของหญิงสาวก้าวเข้าไปในห้องของชายหนุ่มภาพวันเวลาเก่า ๆ ก็ค่อย ๆ ย้อนคืนกลับมาห้องของเขาห้องนี้เธอเคยเข้ามาบ่อยมากทั้งมานั่งเล่น มากลั่นแกล้ง มาขลุกอยู่กับเขา หรือแม้แต่ทำอาหารให้เขากิน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นภาพความทรงจำในวัยเด็กของเธอ ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นภาพความทรงจำในช่วงวัยมัธยมต่างหาก
ห้องนี้ของเขาเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีการเปลี่ยนแปลง ส่วนเธอที่ก้าวขาเข้ามาโดยไม่ทันได้ยั้งขาเอาไว้ก็หยุดชะงักอยู่ที่กลางห้องพัก เธอไม่ได้เจออะไรแต่เธอเพิ่งคิดได้ว่าตั้งแต่เธอโตเป็นสาวมา
