ครามเหนือเทล #8
:: เหมือนเดิม ::
ร้านอาหาร
ในที่สุดฉันก็มากับเขาจนได้สินะ แต่ฉันก็ระวังตัวเองดีด้วยการขับรถมาเอง ไม่อยากจะนั่งรถไปไหนมาไหนกับเขาสักเท่าไหร่ ร้านอาหารที่สงครามพาฉันมาอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของฉัน และฉันจะไม่มีวันให้เขารู้เด็ดขาด
“อยากกินไรสั่งเลยนะ ฉันเลี้ยง”
“เป็นสุภาพบุรุษตั้งแต่ตอนไหน?” ไม่วายจิกกัดคนตรงหน้า แต่สงครามกลับยักไหล่และสั่งอาหารจนเรียบร้อย ฉันก็นั่งไขว่ห้างกอดอกมองสบตากับเขา
“เธอต่างหากเปลี่ยนไปจนฉันต้องร้องว้าวเลยนะ” เขาใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองฉันอีกแล้ว แต่นั่นล่ะเพราะรู้ไงว่านิสัยของเขาเป็นยังไง ฉันถึงได้เฉยกับสายตาและท่าทางแบบนี้ “แต่ยังไงก็เหมือนเดิมในสายตาของฉัน”
“หึ”
“สามปีมานี้ มีใครทับรอยฉันยัง”
คำพูดที่เสียดสีทำเอาใจของฉันเต้นแรงขึ้น เกลียดกับคำพูดและท่าทางแบบนี้จนบีบเนื้อตัวเองจนเจ็บแสบ แต่ก็ยังคงสีหน้านิ่งเรียบไว้ ไม่อยากให้เขาต้องได้ใจที่ทำให้ฉั
