“คราวนี้ถ้าหายไปจะโทรตามจิกเลย” เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหัวเราะในลำคอแต่ก็กดเบอร์ลงไป ดันไหล่ฉันและชี้ไปยังรถ
“กลับได้แล้ว”
“ห้ามหนีอีกนะเหนือ สัญญาก่อน” ฉันชี้หน้าเขาก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาแทน โดยที่เขาส่ายหน้าไปมาปัดมือฉันลง “ไม่สัญญา เหนือไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราใช่ไหม?”
“ตลก เทลเป็นเพื่อนของเราตั้งแต่วันแรกที่คุยกันแล้ว”
ทิศเหนือล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะพยักหน้าให้ฉันไปยังรถของตัวเอง ซึ่งฉันทำตามอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายก็หันไปมองเขาอีกครั้ง “ถ้าเหนือหายไปอีก เราคง...”
“ไม่หาย” เขาพูดขึ้นมาทันทีที่ฉันยังพูดไม่จบ “ครั้งนี้เราไม่หาย เทลไม่ต้องกลัว”
รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ พร้อมกับฝ่ามือที่ยกขึ้นโบกก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในคอนโด สายตาของฉันยามมองแผ่นหลังกว้างมันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง ระยะเวลาสามปีที่เราห่างกันฉันเชื่อมั่นว่าทิศเหนือยังคงเป็นทิศเหนือ ยังคงเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างฉัน
