พาไปทำงานด้วย
1510 คำ
รุ่งเช้าของอีกวัน
ฉันตื่นมาในช่วงเช้าตรู่ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในชุดเดิมและออกไปเข้าครัวทำอาหารเพราะเริ่มหิวขึ้นมา ข้าวต้มร้อนๆส่งกลิ่นหอมโชย ฉันมองเห็นหญิงสูงวัยเดินเข้ามาผ่านการสะท้อนของกระจกก่อนจะหันไปเอ่ยทักทันที
" คุณย่าอรุณสวัสดิ์ค่ะ " ทันทีที่เห็นหญิงสูงวัยเดินมาก็เอ่ยทักทันที
" อ้าวมาถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่ขึ้นไปย่า "
" พีมาถึงดึกๆ เลยไม่อยากรบกวนค่ะ " ฉันพูดพร้อมกับยกอาหารเช้ามาวางให้ตามด้วยเสียงทุ้มจากคนตัวสูงที่เดินลงบันไดมา
" มอนิ่งครับ " คุณหญิงอนงค์มองหลายชายก่อนะชะเง้อมองไปที่โรงจอดรถผ่านกระจกใสพร้อมกับเอ่บถาม
" ตาปริญก็มาหรอทำไมไม่เห็นรถล่ะ "
" มีอะไรที่ผมต้องรู็มั้ยครับ " เขาถาออกมาตรงๆที่โต๊ะอาหารทำให้มือเหี่ยวที่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากชะงักเล็กน้อย
" กินข้าวเช้ากันก่อน " หญิงสูงวัยพูดเสียงนิ่ง
" คุณย่าแน่ใจนะครับว่าเธอคือหลานของย่าอรจริงๆ " ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างสงสัยหลังจากได้ฟังเรื่องราว ก่อนที่คุณหญิงจะมองเขาสายตาจริงจังให้ทำชายหนุ่มต้องทำใจเชื่อไปด้วย หญิงสูงวัยตัดสินใจขอร้องเขาเรื่องหนึ่ง
" ให้น้องทำงานที่นั่นต่อไปไหม " มือเหี่ยวจับเข้าที่ไหล่แกร่งพร้อมมองอย่างรอคำตอบก่อนที่เขาจะหลับตาลงและต้องยอมตามที่คุณย่าขอ
" คุณพีพีคะ คุณท่านเรียกค่ะ " กระติ้บเด็กสาวใช้หลานป้าน้อยเดินมาเรียกขณะที่เธอกำลังคิดอะไรไปเรื่อยอยู่ที่ซุ้มกุหลาบ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในตัวบ้าน
" ย่า ช่วยบอกตาปริญให้แล้วนะ ต่อไปนี้ก็ทำงานที่นั่นอย่างสบายใจ พี่เขาจะไม่ให้เธอออกแล้ว " ท่านพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
" ขอบคุณนะคะ คุณย่า " ฉันไหว้ขอบคุณ
" ย่าอยากให้พีพีช่วยพี่เขาหน่อยได้รึเปล่า " หลังจากได้ฟังพีพีไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านจะสื่อ
" เดิมทีเขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้ายแบบนี้ แต่เพราะเมื่อหลายปีก่อน " คุณหญิงอนงค์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พีพีฟังจนเธอรู้สึกสงสารและเห็นใจถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนแต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่าความรู้สึกที่โดนคนรักหักหลังมันต้องเจ็บขนาดไหน จึงทำให้เธอรับปากออกไป
" พีจะลองดูนะคะ " พีพี
หลายวันต่อมา
พีพีเดินเข้ามาก่อนพบเข้ากับอิงเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ก่อนแล้วเพราะเธอมาทำงานเช้าแบบนี้ทุกวัน
" อิง "
" พีพี " อิงเข้ากอดเพื่อนอย่างดีใจ
" แกกลับมาทำงานต่อใช่ไหม " พีพีพะยักหน้าตอบ
" อื้อ ดีใจ " สองสาวทักทายกันอยุ่นานจนถึงเวลาเข้างานพีพีจึงขึ้นไปชั้นบน
" มอนิ่งค่ะ ท่านประธาน " หญิงสาวโผล่หน้าทักทายที่หน้าห้อง คนถูกทักทายนิ่งไม่มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย
" ทานข้าวเช้ากันค่ะ " หญิงสาวถือวิสาสะเดินเข้าห้องไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับแกะโจ้กร้อนๆที่ซื้อมาจากร้านประจำที่ทานตั้งแต่เรียนมหาลัยใส่ชาม
" ไม่กิน ออกไป " เขาพูดด้วยท่าทีนิ่งขรึมตามเคย
" ทานหน่อยนะคะ ไม่งั้นโทรฟ้องคุณย่านะคะ " เมื่อคนตัวเล็กทำท่ากดโทรศัพท์ เขารีบคว้ามโทรศัพท์ถือไว้อย่างรวดเร็ว
" ป้อนก็ได้ อ้า " พีพีตักโจ้กยื่นไปตรงหน้า ก่อนจะได้แววตาคมจ้องมาอย่างดุดันน่ากลัว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงวิ่งหนีไปแล้วแต่ตอนี้มีคุณย่าใให้ท้ายเลยทำให้เธอได้ใจ
ก้อกๆๆๆ
" ขออนุญาตครับ " ไม่รอให้คนด้านในอนุญาติคนด้านนอกก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
" อุ้ย ขอโทษครับนึกว่าท่านประธานอยู่คนเดียว " เขาก้มหน้างุด ก่อนที่พีพีจะอาศัยจังหวะนั้นเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ในมือหนาจนหัวเกือบชนเข้ากับจมูกโด่ง กลิ่นหอมของเธอลอยเตะจมูกเขาจนน้ำแข็งในใจเกิดการสั่นเล็กน้อย
" ไม่เป็นไรค่ะ พีกำลังจะออกไปแล้ว " พูดจบคนร่างบางก็เดินกึ่งวิ่งออกจากห้องไปทันที
พักเที่ยงทุกคนต่างออกไปกินข้าวแล้วทว่าพีพียังยืนรอเจ้าของห้องอยู่ด้านหน้าเพราะยังไม่เห็นเขาออกมาแต่เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ประตู
" ท่านประธาน " หญิงสาวกระโดดขวางทางแต่เหมือนจะกะระยะผิดจนทำให้ชนเข้ากับอกแกร่ง ก่อนที่เขาจะถอยห่างออกทำเอาร่างบางเกือบล้ม
" ไปทานข้าวเที่ยงกันมั้ยคะ " เขาไม่ตอบแต่กลับเดินมุ่งหน้าอย่างเดียวให้ทำพีพีต้องวิ่งตามไม่พัก
ปั้ก!!! ร่างเล็กชนเข้ากับหลังกว้างอย่างจัง เมื่อเขาหยุดเดินกระทันหัน
" ตามมาทำไม " เขาถามเสียงเย็น
" มาชวนไปทานข้าวค่ะ "
" ไม่ไป แล้วก็เลิกตามจะไปไหนก็ไป " คำพูดที่บ่งบอกว่าไล่ชัดเจนทำเอาพีพีหน้าชาวาบ เธอเดินตามเขาไปเงียบๆจนถึงรถก่อนเขาจะหันมาพูด
" ขึ้นรถ " หญิงสาวมองอย่างไม่เข้าใจ
" ห้ะ " เมื่อเห็ฯเขาไม่พูดซ้ำเธอก็เปิดรถยัดตัวเองไปนั่งด้านข้างเขาทันที
รถเก๋งคันดำของเขาแล่นออกระยะหนึ่งก่อนที่พีพีจะได้สังเกตุทางด้านข้างที่แปลกไปเพราะเหมือนมันเป็นเส้นทางออกนอกเมืองจึงตัดสินใจเอ่ยถาม
" ท่านประธานจะไปไหนหรอคะ " เขาเหลือบตามองเธอเพียงเล็กน้อยก่อนตอบอย่างหงุดหงิด
" ไปหาลูกค้า อยากตามมางั้นก็รับหน้าที่เลขาชั่วคราวฉันไปก็แล้วกัน "
" แต่พียังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยนะคะ " เขาไม่ได้ตอบกลับเธอมาจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง
โรงแรมใหญ่ริมทะเล
รถจอดที่ด้านหน้าของโรงแรงที่มองไปด้านข้างจะเป็นชายหาดทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา
" โห สวยมาก "
" ตามมาได้แล้ว " ร่างบางสะดุ้งโหย่งเมื่อเสียงคนตัวสูงเอ่ยเรียกก่อนจะเดินตามไปอย่างเงียบๆ
ปริญมาที่นี่เพื่อเข้ามาคุยงานกับเจ้าของโรงแรมเรื่องการทำโฆษณาโปรทโมทโรงแรมโดยที่จะให้ทางบริษัทของเขาดูแลให้ความสนิทของไปรอันเจ้าของโรงแรมกับปริญทำให้งานที่คุยลวตัวอย่างรวดเร็วซึ่งหญฺงสาวทำได้เพียงนั่งฟังเงียบๆเท่านั้น
" คุณอัฉราทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ " ไบรอันพูดขึ้นหลังจากที่พาทั้งสองมาถึงห้องอาหารของโรงแรมซึ่งเป็นบรรยากาศเหมือนยกสวนมาไว้ในห้องกระจก
" ขอบคุณค่ะ งั้นไม่เกรงใจแล้วนะคะ " พีพีสั่งอาหารไปหลายอย่างเพราะความหิว โดยไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่เลยว่าเขาจะมองเธอยังไง จนทานอาหารเสร็จปริญเดินนำเธอออกมาที่ลานจอดรถ ทว่ากลับไม่ได้จะพากลับบ้านเพราะเขาดันพูดขึ้น
" เราจะพักที่นี่ 2 คืน " ทำให้พีพีอึ้งทำอะไรไม่ออกไปอีกรอบ
" คะ? " เธอทวนคำถามด้วยความสงสัยแต่อีกใจก็แอบดีใจเพราะชอบเที่ยวบรรยากาศแบบนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
" เราต้องดูภาพรวมๆของโรงแรม เธอต้องเก็บรายละเอียดแล้วส่งให้ฝ่ายออกแบบแทนคุณคิม " เขาบอกออกมาพีพีรับหน้าที่ไปโดยปริยาย แต่ก่อนจะทำงานหญิงสาวก็มีคำพูดขึ้นมาอีก
" แต่พีไม่ได้เตรียมของมาเลยนะคะ ป่านนี้พี่สาคงหาตัวให้ขวัก พีไม่ได้บอกใครเลย " ใบหน้าบอกเล่าแสดงความรู้สึกกังวล
" เลขาคิมจัดการแล้ว " พูดจบเขาเดินนำหน้าฉันไปที่ล็อบบี้ทันที
" เอ่อขอโทษนะคะ ตอนนี้ห้องพักเต็มหมดทุกห้องเลยค่ะ เหลือแค่ห้องสวีต 1 ห้องค่ะ " พนักงานโรงแรมเอ่ยบอกด้วยท่าทีเกรงใจทำให้เขายืนอย่างคิดหนัก
" มึงไม่บอกกูก่อนว่าจะพักกูเลยไม่ได้สำรองห้องและช่วงนี้เป็นช่วงไฮซีซันเต็มตลอดเลยว่ะ " ไปรอันเดินมาตามหลังพูดขึ้น
" ท่านประธานอยู่เลยค่ะ เดี๋ยวพีออกไปหาเช่ารีสอร์ทใกล้ๆนี้ก็ได้ " พีพีพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของเขา
" เอาห้องนี้แหละ " คนตัวโตพูดขึ้นพร้อมหยิบบัตรเครดิตให้พนักงานทำการชำระเงิน
" ไม่เป็นไร ลงบัญชีผมไว้ " ไบรอันหยิบบัตรมาคืนให้พร้อมกับหันไปพูดกับพนักงาน
" ไม่เป็นไรไบรอัน " คนตัวสูงรีบขัดทันที
" ไม่เป็นไรจริงๆ เพื่อนกันทำไมต้องเกรงใจ " สุดท้านก็ต้องยอมให้ไบรอันจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายอย่างขัดไม่ได้
- ผู้เขียน
