Ep.6 : ชัดเลย
2042 คำ
ผิงผิง Say ::
"เฮีย อย่ามาคลอเคลียตรงที่ฉันมีแขกได้ไหม เป็นอะไรของเฮียเนี่ย" ฉันพยายามจะผลักหัวเฮียฟ่งออก แต่เขาก็ตามมาเกาะแกะอยู่ได้ ฉันพยายามมองคนที่นอนไม่ได้สติ หน้าตาน่ารักอย่างกับผู้หญิง
"เธอสนใจคนอื่นมากกว่าเฮียปกติเราติดกันตลอด"
"เอ่อออ ไม่ใช่ค่ะ เราไม่ได้ติดกันตลอด เฮียอย่ามาโมเม น่ารักจังเลยเนอะ เฮียว่าไหม จับใส่กระโปรงยังไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นผู้ชาย เฮียว่าไหม" ฉันหันไปถามคนที่เอาคางเกยไหล่ฉันอยู่ ทำไมวันนี้อ้อนเก่งจังเฮียเนี่ย
"งั้นเหรอ สำหรับฉันมันก็เฉย ๆ อะ น้อยใจนะสนใจคนอื่นมากกว่า" เฮียฟ่งงับเบา ๆ ที่ปลายใบหู มันทำให้ฉันขนลุกจนสะดุ้งเลย อื้ออออออ อะไรของเฮียเนี่ย ปกติก็ไม่เห็นแบบนี้
"น้อยใจฉันทำไม ทุกวันนี้นอกจากที่มหาลัย ก็ติดกับเฮียจนจะเป็นปาท่องโก๋อยู่แล้ว ฉะ...." ยังที่ฉันจะพูดอะไรจบ ร่างที่ไม่ได้สติก็ค่อยลืมตาตื่นขึ้น พอเขาตั้งสติได้ก็ตกใจจนสะดุ้ง ฉันเลยต้องผละจากเฮียฟ่งมาอธิบายให้เขาฟัง
"ที่นี่มันที่ไหน เอาผมมาทำไม" คนที่พยายามจะขยับหนี แต่ก็เจ็บจนไปไหนไม่ไหว
"ชู่ว ๆๆๆ จุ๊ ๆๆ บ้านฉันเอง ฉันเห็นนายโดนกระทืบจนสลบเลย ไปทำอีท่าไหนให้เขาหมั่นไส้" ฉันถามสาเหตุของการโดนกระทืบ
"คนที่รังแกเรามีเหตุผลอะไรนอกจากความสะใจหรอครับ เค้าแค่โกรธ ที่ผมไม่มีเงินให้ ก็ผมไม่มีจะให้ทำยังไง" คำตอบที่มาพร้อมกับน้ำตาทำเอาฉันตกใจ คนอะไรน่าสงสารจริง โดนแกล้งไม่พอยังจนอีก น่าสงสาร
"สู้สิ จะให้มันทำแบบนี้ ต่อไปแกก็จะเป็นคนที่โดนรังแกตลอด" เฮียฟ่งยืนกอดอกมองคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา เดี๋ยวกอดเข่างั้นเหรอ ฉันดึงขาคนนั่งกอดเข่าให้นั่งดี ๆ
"คุณจะทำอะไรอะ"
"เอ่อคือบ้านนี้จะมีคนรักสะอาด ที่จะไม่ยอมให้ใครเอาเท้าขึ้นโซฟา ขอโทษนะ ช่วยเอาลงที" แหะ ๆ บอกเลยว่าฉันรับผิดชอบความผิดนี้ไม่ไหว
"ขอโทษครับ ผมขอตัวกลับได้รึยัง"
"กลับไหวเหรอนายอะ นอนที่นี่ก็ได้นะ นายดูไม่ได้มีพิษภัยอะไร ได้ไหมคะเฮียฟ่ง ที่นี่ห้องเยอะแยะ" ฉันส่งสายตาออดอ้อน คืนนี้ฉันจะต้องเป็นเพื่อนกับเขาให้ได้ จะเก้งกวาง สตรีข้ามเพศรับหมด
คำเชิญชวนของฉันทำให้เฮียฟ่งลากฉันออกจากห้องรับแขก เพื่อไปคุยกันเป็นการส่วนตัว แต่ไม่เห็นว่าเฮียฟ่งจะต้องโมโหแบบนี้เลย ฉันโดนลากเข้ามาคุยในห้องน้ำ เพื่อแขกจะได้ไม่ยินที่เราคุยกัน
"ผิงผิง!!! นั่นผู้ชาย" เฮียฟ่งพูดกับฉันอย่างไม่พอใจ
"ไม่เห็นรู้สึกเลย แบบเฮียสิ ถึงเรียกว่าเป็นผู้ชาย"
"เธออยู่กับพวกเฮียมากไป จนไม่กลัวอะไรแล้ว เคยรู้บ้างไหม ว่าผู้ชายทำอะไรได้" เพียงสิ้นเสียงริมฝีปากของเฮียฟ่งบดลงมากับปากของฉัน แม้จะตกใจ แต่หนีไปไหนจากตรงนี้ไม่ได้เลย แม้สมัยเด็กก็จุ๊บกันแบบนี้บ่อย ๆ แต่โตมาทำไมมันถึงไม่เหมือนเดิม ริมฝีปากอุ่นที่ขยับทำให้กลไกของร่างกายมันขับเคลื่อน ขยับตามน้อยๆ อ้อมแขนที่โอบเอวของฉันเอาไว้ มันทำให้ฉันหนีไปไหนไม่ได้ เลยระทวยอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนั้น จนเขาพอใจ คลายริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระ
"เจอคนอื่นทำแบบนี้บ้าง เธอจะรู้สึกยังไง" คำถามของเฮียฟ่ง ทำให้ฉันต้องมองตาดุ คู่นั้น ทำไมวันนี้เป็นการสอนที่แปลกจัง แบบนี้มันเกินเส้นพี่น้องไปหรือเปล่า หรือเขาแค่ทำให้ดูนะ
"เค้าอาจจะไม่ใช่แบบที่เฮียคิด ฉันว่าเฮียคิดมากไป หรือถ้าฉันจะมีแฟน ฉันก็โตพอแล้วนะคะ"
"ใครอนุญาต!!!!!! เฮียไม่อนุญาตเธอก็ห้ามมี" เฮียฟ่งยังคงตะคอกใส่ฉันอย่างต่อเนื่อง เหมือนจะลืมไปแล้ว เราแอบมาคุยกันในห้องน้ำนี่เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน แต่เสียงดังแบบนี้ได้ยินกันทั้งบ้านแล้ว
"แต่ฉันโตแล้วนะ อุ้ปปป" ริมฝีปากของฉันโดนจู่โจมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับหนักหน่วง แม้ฉันอยากจะผลักออก แต่เฮียกลับไม่ขยับเลย เขาทำแบบนี้ทำไมเนี่ยยยย!!!!! ฉันผลักเขาออกอย่างแรง จนเฮียฟ่งเซไปด้านหลังเล็กน้อย ฉันมองคนเป็นพี่ชายด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
"สำหรับเฮีย เธอยังผิงผิงของเฮียอยู่ดี" เฮียฟ่งพูดกับฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เขาอยากจะพูดอะไรกันแน่ ฉันมองตามหลังของคนที่เดินออกจากห้องน้ำ ทิ้งฉันเอาไว้อยู่ในนี้แค่คนเดียว ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจสิ่งที่เฮียทำเลย
.
ฟ่งเทียน Say ::
ผมโกรธ โกรธมาก มาขอให้ผู้ชายคนอื่นนอนบ้านเนี่ยนะ ไว้ใจมันแล้วรึไง ไว้ใจคนง่ายไปหรือเปล่า ผมเดินหนีเธอออกจากห้องน้ำ ที่ตอนนี้มีคนยืนเต็มหน้าห้องน้ำเลย พวกขี้แส่ อยากรู้ไปหมดทุกเรื่อง ผมแทรกตัวหนีพวกมันเพราะไม่มีอารมณ์จะตอบคำถาม ผมเดินกลับไปที่ห้องรับแขก เพื่อจะไปจัดการไอ้ตัวที่ทำให้ผมหงุดหงิด
"กลับไปซะ ฉันจะให้คนไปส่ง แล้วหลบหน้า ให้ห่างจาก....." ผมยังไม่ทันจะพูดจบ ผิงผิงก็เดินมาหาไอ้หน้าหวานที่นั่งเอ๋ออยู่บนโซฟา ผมอยากจะขยี้มันนัก
"เฮียจะทำอะไรอะ เฮียทำแบบนี้ไง ฉันถึงไม่เคยมีเพื่อนเลย" ผิงผิงดึงแขนผู้ชายที่เพิ่งจะเจอ แล้วลากมันขึ้นชั้นบนเฉยเลย แล้วนี่เธอจะเอามันไปไหน ทำไมน้องผมมันถึงได้ดื้อแบบนี้วะ
ผมตรงดิ่งจะเข้าไปลากไอ้เวรนั่น แต่กลับโดนไอ้สองแฝดเข้ามาขวาง พวกมึงจะมาขวางทำไม น้องกำลังเอาผู้ชายเข้าห้องเนี่ย
"พอ ๆ ออกหน้าออกตาไป ทำแบบนี้มีแต่จะแย่ลง" ไอ้ไดผลักผมให้ถอยหลังไปให้น้องชายฝาแฝดของตัวเองจับไว้
"หึงอะไรให้มันน้อย ๆ หน่อย" ไอ้ริวยืนกอดอกมองผม ก่อนจะส่ายหัวออกมา
"ถ้ายังชัดเจนแบบนี้ น้องอาจจะรู้นะว่าที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าจีบเลย เพราะเฮียไปแยกเขี้ยวใส่ทุกคนที่จะเข้ามาจีบ ใจเย็นๆ เฮียยิ่งห้าม น้องก็ยิ่งประชด ประชดมาก ๆ เฮียอาจจะเสียน้องไปเลยก็ได้นะ" เหม่เหมแตะไหล่ผม ให้ผมใจเย็นลง
"แต่ผิงผิงอยู่ในห้องกับไอ้นั่นไง ถ้ามันทำอะไรน้องจะทำยังไง"
"ผิงผิงก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดที่จะให้ผู้ชายที่เจ็บไปทั้งตัวรังแกหรอกหน่า เฮียยังร้อนอยู่แบบนี้ เข้าไปก็มีแต่แย่ลง ถ้าเฮียอยากเข้าไปอยู่ข้างเธอในห้องนั้น เฮียต้องยอมน้อง แล้วไปประกาศให้ชัด ว่าน้องเป็นของใคร" ไดพูดออกมา เพื่อเตือนสติผม ที่ตอนนี้หัวร้อนจนเกินไป
"เออ จริง ฉันต้องใจเย็น เพื่อทำให้มันชัด ว่าผิงผิงเป็นของฉัน"
"เออออ ชัดเลย" แล้วทุกคนก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน ผมถึงได้รู้ตัวว่าโดนไอ้ไดหลอกถามซะแล้ว
"น้องของฉันไง พวกแกจะมา พูดพร้อมกันทำไม ฉันเข้าไปกันท่าไอ้หน้าหวานนั่นก่อน ถ้าพวกแกปากมาก เราได้เห็นดีกันแน่ ๆ "
"จะจีบน้องฉัน เฮียต้องผ่านพวกฉันไปก่อน" ไอ้ไรแสยะยิ้มใส่ผม ทำให้ผมต้องหลบสายตามันทันที
"ใครจะไปจีบ น้องแกไม่ใช่น้องฉันรึไง พวกแกก็ต้องหัดหวงน้องบ้าง น้องเป็นผู้หญิง" ประโยคของผมทำให้คนอื่นหรี่ตามอง แล้วสลายตัวกันอย่างรวดเร็ว ไม่ได้สนใจผมอีกแล้ว
"พวกแกจะไปไหน!!!!! "
"ไปขวางไอ้ผู้ชายที่มาใกล้น้องไง" ทุกคนหันมาตอบเป็นเสียงเดียวกัน
เออ ให้มันได้แบบนี้สิวะ แบบนี้ถึงเรียกว่าใช้งานได้ กล้าดียังไง มาใกล้น้องสาวฉันไอ้หน้าหวาน
.
อีกด้าน
@ร้านอาหารจีน
"อลิสจ๋า จำป้าพลอยเพื่อนแม่ได้ไหม" ปุยเมฆถามคนเป็นลูกสาว ที่นั่งทำหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ท่ามกลางคนมากมายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"สวัสดีค่ะป้าพลอย แม่ต้องการอะไร" อลิสหันไปถามคนเป็นแม่ที่ทำให้เธอพลาดการไปเที่ยวบ้านเพื่อน เพียงเพราะมากินข้าวกับเพื่อนแม่ ทำให้คนเป็นแม่มองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก
"แม่อยากให้หนูรู้จักอาอี้ไว้หน่อย หนูกลับมาจากไทย ก็ยังไม่มีเพื่อนเลยไม่ใช่เหรอลูก" ประโยคของปุยเมฆผู้เป็นแม่ ทำให้อลิสต้องลุกขึ้นจากโต๊ะ ด้วยความไม่พอใจ เพราะสิ่งที่แม่เธอทำมันคือการคลุมถุงชน
เธอเดินไปที่ประตูเพื่อจะกลับ แต่มันประจวบเหมาะกับที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องอาหาร Vip ที่แม่ของเขานัดให้มา ทำให้ทั้งคู่ให้เจอหน้ากัน ในสถานการณ์ที่เธอไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
"พี่ชายของผิงผิงนี่"
"เอาจริงดิ แม่เรียกผมมาดูตัวเหรอเนี่ย ผมบอกแม่แล้วไง ว่างานผมเยอะ เฮ้อออออออ" อี้ตะโกนเข้าไปถามแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"ผู้ใหญ่นี่ไม่ไหวเลย" อลิสสบถออกมา ทำให้อี้เกิดอาการชอบใจในประโยคของเธอจนหัวเราะออกมา
"จริง...กินข้าวเถอะ ถ้าไม่อยากอยู่ต่อจะพาไปส่ง ปล่อยสาวแก่ที่ชอบทำอะไรตามใจ อยู่คุยกันไป" อี้ส่ายหัวให้ความคิดที่วุ่นวายของพวกแม่
การกินข้าวยังดำเนินต่อไป แล้วอี้กับอลิสก็เข้ากันได้อย่างดี จนทำเอาแม่แม่อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ หลังจากกินข้าวเสร็จ พลอยแม่ของอี้ก็ขอให้เขาไปส่งอลิสที่บ้าน เพราะพวกแม่แม่จะไปที่ร้านเพื่อจัดการออเดอร์ ซึ่งอี้ก็ไม่คัดค้านอะไร เพราะเป็นทางผ่านอยู่แล้ว แต่พอลับสายตาของพวกแม่แม่ อลิสกลับขอให้อี้ไปส่งที่บ้านของผิงผิงแทน อี้จนใจต้องโทรศัพท์ไปบอกคนเป็นเจ้าบ้านว่าจะพาแขกไปส่ง ซึ่งทางนั้นก็ตอบรับอย่างง่ายดาย
.
อี้มาส่งอลิสที่บ้านหลังกลาง ซึ่งมันน่าแปลกที่ฟ่งเทียน ออกมาต้อนรับ แล้วลากพวกเค้าทั้งสองคน ขึ้นชั้นบนทันที แม้อี้จะขอลากลับก็ไม่ได้กลับ แถมยังโดนฟ่งเทียนลากเข้าไปในห้องของผิงผิง ที่ตอนนี้มีทั้งเหม่เหม ริว ได ไร ผิงผิง และคนแปลกหน้านั่งอยู่แล้ว ถ้ารวมพวกเขาเข้าไปอีก ก็จะรวมเป็น 10 คนพอดี
"นี่มันอะไรกันครับเนี่ย" อี้ถามฟ่งเทียนถึงคนมากมาย ที่อัดแน่นกันอยู่ในห้องนี้
"น้องฉันเหงา ฉันเลยหาเพื่อนให้น้องไง"
"เซ็กซ์หมู่เหรอ ทำไมมันถึงได้ดูวุ่นวาย" อลิสสบถออกมากับความวุ่นวาย ที่อัดแน่นเต็มพื้นที่
"ผมอยากกลับบ้านจังเลย" อี้ถอนหายใจออกมากับความอึดอัดนี้
"ไม่ได้ฉันง้อน้องอยู่ แกต้องอยู่จนกว่าฉันจะง้อผิงผิงได้ ผิงผิงขาาาา เฮียพาเพื่อนมาเพิ่มค่ะ" ฟ่งเทียนหันมาหรี่ตาคุยกับอี้อย่างเย็นชา แต่พอหันไปคุยกับผิงผิงกลับยิ้มออกมาจนตาปิด
- ผู้เขียน
