"ข้ามิรู้จะหนีท่านไปที่ใด ที่ๆข้าจากมานั้นมิใช่เมืองใกล้ๆนี้ ข้าจากมาไกลเหลือเกินแล้ว ในยามที่ข้ามาถึงที่เมืองนี้ "
อ้ายฉิงเอามือลูบแผลเป็นที่ดวงตาของเส้าจิ่นกวางแล้วเอ่ยไต่ถามออกไปเบาๆ
"ท่านคงเจ็บมากในยามนั้น "
มือหนากอบกุมฝ่ามือของนางเบาๆและเอนกายลงไปบนตักนาง
"ข้าคิดถึงเพียงเจ้าในยามนั้น คราที่มีดฟันลงมาที่ดวงตา คราแรกข้านึกว่า เจ้าจะต้องรังเกียจข้า หากข้าต้องสูญเสียดวงตาไปแน่แล้ว หรือถ้าข้าตาย เจ้าคงหนีไปและหาบุรุษใหม่อย่างแน่นอน"
อ้ายฉิงไม่ต่อคำ ลูบแผลเบาๆและเกาคางให้บุรุษอย่างเอาใจจนท่านอ๋องนั้นเผลอหลับไป นางนั่งพิงหมอนและอมยิ้มขึ้นมาน้อยๆ
"ท่านอ๋องคงเหนื่อยมาก จึงหลับไปในทันทีเฉกเช่นนี้ "
ผู้คนเงียบเสียงลง ย่องไปพักในเรือนนอนถัดไป อ้ายฉิงพิงหมอนนอนลงไปบ้าง เพราะอย่างไรก็คงลุกหนีไม่ได้แล้ว ยามที่นางขยับตัว ร่างหนาก็ลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย และดึงนางนอนลงไปกับกองหมอน กอดนางในอ้อมแข
