ตอนที่ 4 ชื่อตอน เมืองเส้าซิง25+
1299 คำ
อ้ายฉิงดึงผ้าห่มมาห่มคลุมกายตนในทันใด เสียงครางกระเส่าล่องลอยดังมาจากหลังฉากกั้น อ้ายฉิงม้วนตัวลงในผ้าห่มอย่างอับอาย เธอถูกลวนลามจากผู้ชายบ้าบอ ที่เธอแค่จะมาถามทาง ให้ตายเถอะ อ้ายฉิงม้วนตัวลงจนเป็นก้อนกลม ร่างหนาคลุมเสื้อคลุมออกมาและจุมพิตร่างบางอย่างเร่าร้อนอีกคราหนึ่ง
"อา...ข้าอยากกินเจ้า"
ร่างหนากระซิบที่ข้างหูและดึงมือน้อยๆให้ขยับลูบไล้ไปตามความแข็งขึงเบาๆ อ้ายฉิงตาโต และปรายตามองในมือ ก่อนจะต้องตกใจกับขนาดของมันมิน้อย เส้าจินกว่างกกกอดนาง สอนนางขยับมือขึ้นลงช้าๆ
"ปรนนิบัติข้าดีๆ ข้าจะมีรางวัลให้ นอกจากสาวงามอุ่นเตียง เจ้าอาจเป็นได้มากกว่านี้ ถ้าข้าพึงใจ"
อ้ายฉิงพยายามขยับมือหนีและขืนตัวออกในที่สุด ร่างหนาจุ๊ปากด้วยความเสียดาย และหยิบเสื้อผ้าตน มาแต่งกายให้นางอย่างมิดชิด อ้ายฉิงรีบพลุนผลันวิ่งออกไป ยามที่เส้าจินกว่างเผลอ ร่างหนารอให้นางวิ่งไปก่อน จึงค่อยทะยานออกไปเหนือกำแพงในทันใด อ้ายฉิงเดินไปตามทางเรื่อยๆ พบว่าทัศนีภาพแปลกตา มันไม่ใช่ที่ๆเธอคุ้นเคย เธอไม่น่าจะมาไกลได้ขนาดนั้น
"ที่นี่ที่ไหน? "
อ้ายฉิงเดินไปมาบนสะพานโค้งเหนือคูคลองสวยงาม บางคราก็หยุดยืนมองความสวยงามนั้นไปเรื่อยๆ จนเมื่อเดินจนเหนื่อย อ้ายฉิงก็ตัวสั่นและน้ำตานองช้าๆ
"ที่นี่ที่ไหนกัน ฮือ ฮรือ "
เส้าจินกว่างเฝ้ามองนางคู้กายร้องไห้ในตรอกแคบๆริมทาง และกระโดดลงมาหานาง กอดปลุกปลอบนางเบาๆ
"ร้องไห้ทำไม ถ้าแผนการมิสำเร็จ ผู้ใดจะลงโทษเจ้าหรืออย่างไรเล่า"
เส้าจินกว่างกอดนางเบาๆในอ้อมแขน และบดขยี้ริมฝีปากบาง สอดลิ้นรุกไล่จนนางขาดอากาศ ขบปากเบาๆกับริมฝีปากนาง และอุ้มนางทะยานขึ้นบนฟ้า อ้ายฉิงตาโตและตัวสั่นไปหมด
"นี่มันบ้าอะไร ฝันบ้าบออะไรกันเนี่ย!!! "
เส้าจินกว่างกอดรัดนางแล้วดุขึ้นมาเบาๆ
"อย่าดิ้นนะ ถ้าดิ้นจะตกลงไปถึงตายได้เลย ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อน ข้ามิได้ทะยานได้ว่องไวเหมือนดังเหยี่ยว "
อ้ายฉิงมองบรรยากาศด้านล่างแล้วตาโตขึ้นมา
"ที่นี่คือที่ไหนกัน? "
"เมืองเส้าซิง...เจ้ามิรู้จริงๆหรือ? "
"เส้าซิง เส้าซิงมันไกลมากๆ แบบนี้นั่งรถไฟฟ้ากลับไป ก็ค่ารถแพงหน่ะซิ!!! "
"รถไฟฟ้าอันใด จากที่นี่มีเพียงเรือ และเจ้าดูนั่น ผู้คนเดินทางด้วยรถม้า เส้นทางทุรกันดาร มีแต่การสู้รบที่ภายนอก นอกเมืองเราก็มีข้าศึกมากมาย เจ้าดูแสงไฟนั่น นั่นคือค่ายของข้า ข้าคือผู้บัญชาการรบในค่ายนั่น "
อ้ายฉิงอ้าปากค้างและตกตะลึง
“ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ไอ้บ้านี่มาถ่ายหนังหรือเป็นบ้าจริงๆ แล้วรถบัสรอบๆเมืองนี้หายไปไหนหมด รถยนต์ไม่มีซักคันหนึ่ง เส้าจินกว่างอุ้มนางทะยานขึ้นบนหอคอยสูงสำหรับทหาร พานางชมทิวทัศน์รอบๆเมือง มันสวยมาก
แต่...รอบเมืองนี้ มีแต่ต้นไม้รกทึบ กับแสงไฟไกลลิบๆเห็นคนแต่งตัวแบบทหารโบราณไปทั่วเมือง ไกลออกไปมีแต่ป่า เส้าซิงไม่มีทิวทัศน์แบบนี้ ที่นี่คือที่ไหนแน่ !!!! "
ร่างหนากอดนางแน่นๆ
"เจ้าหนาวหรือไม่หือ...ข้าลืมนำเสื้อคลุมติดมือมาด้วย ลืมนึกถึงเจ้า คราแรกนึกว่าเจ้าคือบุตรีของบ้านใดใกล้ๆนี้ แต่นึกๆแล้วข้ารู้จักสตรีทุกนางในเมืองนี้ และรอบเมืองนี้มีแต่ทหารแทบทั้งสิ้น เจ้าจะมิอาจแต่งตัวล่อแหลมเช่นนั้น เดินไปมาในเมืองนี้ เพียงผ่านค่าย ทหารกลัดมันจะกลุ้มรุม รุมโทรมเจ้าเสีย มิปล่อยมาถึงข้าเป็นแน่แท้ "
อ้ายฉิงตกตะลึงในคำพูดนั้น
"รุมโทรม!!! "
มือหนากอดรัดนางนั่งบนตัก ลูบยอดอกนางไปมาที่นอกเสื้อ
"อื้อ อย่านะ เอามือออกไปนะ"
"เป็นของข้ามิดีหรือ ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเป็นอย่างดี มิให้อดอยาก มิมีใครมารังแกเจ้า"
"อย่านะ ฉันยังไม่ชอบคุณ !! "
"แต่ข้าพอใจ!!! "
เส้าจินกว่าง ล้วงมือลงในเสื้อตัวหลวมๆ แล้วบดขยี้ยอดอกนางอย่างรุนแรง ดึงมันแล้วขยี้ไปมา จนตั้งชันชูช่อขึ้นมาสู้มือหยาบๆที่จับดาบสู้รบสม่ำเสมอ อ้ายฉิงผวากอดหน้าอกแกร่ง มือบางลูบไล้ไปมาบนยอดอกแข็งขึงอย่างคล้ายต้องการระบายอารมณ์ดิบ มือหนาเคล้นยอดอกนางเบาๆ และจุมพิตนางอย่างเชื่องช้า ลิ้นพันลิ้นตวัดไปมาจนทั่วโพรงปากหวาน กวัดกวัดเกี่ยวไปมา จนร่างบางอ่อนยวบลงในอ้อมแขนแกร่ง
"ชมเมืองแค่นี้ก่อนเถิด ข้าทานทนมิไหวแล้ว ข้ามิอาจทนต่อไปแล้ว"
ร่างหนาอุ้มนางทะยานไปในจวน เปิดประตูห้องดังๆและปิดลงไปด้วยพลังยุทธ ประตูปิดลงดังโครม!!!
อ้ายฉิงสะดุ้งมิน้อยเลย ร่างหนาอุ้มนางไปวางบนที่นอนนุ่ม ดึงสายคาดเอวนางออกและลอกคราบนางจนเปลือยเปล่า อ้ายฉิงบิดกายหนีไปในผ้าห่มในทันที ร่างหนาหัวเราะแล้วสลัดผ้าผ่อนตามนางไป ดึงผ้าห่มที่ด้านล่าง มุดเข้าไปดึงเรียวขานางออกมาแทะเล็ม
"อร้า ซี้ด"
ลิ้นร้อนๆรุกไล่ไปตามเรียวขาขาวๆ เลียอย่างหนักหน่วงจนแข้งขาบางๆสั่นระริก ร้องครวญครางเสียงหวานขึ้นมาร่างหนาดึงเรียวขานางแยกออก พาดขึ้นไปบนบ่า แล้วซุกใบหน้าลงคลุกเคล้าที่กลีบดอกไม้งามอย่างว่องไว ลิ้นร้อนๆกรีดลากไล้ไปมา ตักตวงความหวานฉ่ำ มือหนาเกร็งเล็กน้อยแล้วกระแทกนิ้วมือลงไปในกลีบกุหลาบงามอย่างรุนแรงในคราเดียวมิด ร่างบางแอ่นขึ้นบีบรัดแน่นและกระตุกถี่ๆขึ้นมา
"อา...เจ้าชอบความรุนแรงอยู่มิน้อยเลย"
มือหนาควานนิ้วลงลึกๆและหมุนวนเป็นวงกลมไปมา กระซิบข้างหูเบาๆอย่างคาดคั้น
"บอกข้าซิว่าเจ้ามีนามว่าอันใด ? "
มือหนาควานลงหนักหน่วงขึ้น เมื่อนางยังเม้มปากแน่นๆ สะกดกลั้นอารมณ์
"อร้า ลู่....ลู่..อ้ายฉิง"
"หึ หึ อ้ายฉิงงั้นหรือ สตรีอันเป็นความรัก ช่างเหมาะกับข้านัก "
ร่างหนาชักนิ้วมือเข้าออกช้าๆ จวบจนค่อยขยับแรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางเกร็งกระตุกถี่ๆ มือหนาค่อยๆลดความรุนแรงลง และเอื้อนเอ่ยบังคับนาง
"ลูบไล้แก่นกายข้าซิ ปรนนิบัติข้า แล้วข้าจะมอบรางวัลให้เจ้า"
ร่างหนาหลอกล่อนาง ด้วยรู้ว่านางมิทันเล่ห์ ขยับนิ้วมือตามจังหวะของนางช้าๆ จวบจนนางทำให้แก่นกายปวดร้าวจวนระเบิด ร่างหนาจึงขยับทาบทับนางไปทั้งตัว แยกเรียวขางามพาดลงบนบ่าแล้วค่อยๆจรดแก่นกายลงช้าๆ กัดฟันแทรกแก่นกายลงในกลีบกุหลาบคับแน่นในคราเดียว
"โอ๊ย หยุดนะ อร้า"
ร่างบางน้ำตาริน ทุบตีบ่าแกร่งแรงๆ ร่างหนาจูบซับน้ำตานางอย่างอ่อนโยน
"ชู่ว ข้าขอโทษ ข้าทานทนมิได้แล้ว มิมีสตรีตกถึงท้องมานานเหลือเกินแล้ว ข้าทนมิได้ ข้าขอโทษ"
- ผู้เขียน
