Chapter 8 : คนขายยา
921 คำ
Chapter 8 : คนขายยา
“สวัสดีค่ะป้าแสง ป้าดำ” เธอยกมือไหว้เพื่อนแม่อย่างนอบน้อม ต่างคนก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก พวกเขาแต่งตัวเรียบร้อยในเครื่องแบบบริษัททำความสะอาด ‘Deluxe Cleaner Best Cleaner’ คงมีแค่เธอที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาและเสื้อคลุมกันเปื้อน
“อุ๊ยตาย... ป้าต้องเรียกหมอรินล่วงหน้าไหมเนี่ย?”
“คุณหมอทำไมมาทำความสะอาดบ้านกับพวกป้าคะ?”
“นี่แม่นวลเอ๊ย... ใช้ลูกสาวคุ้มจังเลยนะ สวยเท่านี้ยังมาใช้ทำงานบ้านด้วย ไม่สบายยังไม่ต้องเหนื่อยไปหาหมอ มีหมอที่บ้านด้วยอีกคน”
ได้แซวกันสนุกปากตอนเลิกงานแล้วป้า ๆ คงไม่จบ เตรียมนัดกันตั้งวงหมูกระทะต่อที่บ้านใครสักคน หนีไม่พ้นเป็นบ้านแม่นวลที่มีฐานะสุดในชนชั้นคนหาเช้ากินค่ำ
ไอรีนยืนฟังแม่และแม่บ้านคุยกัน ท่าทางของแม่เธอภูมิใจทุกครั้งที่ได้โอ้อวดกับเพื่อนฝูงว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บปูดำขาย ยายเปิดร้านส้มตำ มาจากบ้านนอกแต่ลูกสาวกำลังจะเป็นคุณหมอ...
มันคงช่วยไม่ได้เมื่อการมีลูกสาวสวยเรียนเก่งคงเป็นความภูมิใจอย่างเดียวของคนเป็นแม่
แต่เธอเรียนเภสัชกร! คนขายยา!
“นี่ป้าแสงป้าดำ หนูเรียนเภสัชกร คนขายยาร้านขายยาน่ะ เวลาป้า ๆ ไปซื้อยา ไม่ใช่หมอนะคะ”
ฟังกันบ้างหรือเปล่า? เป็นเรื่องใหญ่กว่า เหมือนเธอไม่ได้พูดภาษาไทยและไม่มีใครฟังหรือถ้าฟังก็คงลืมมันในอีกวินาทีต่อมา ไอรีนพยายามทำใจว่าคนแก่ก็คือคนแก่ ใครใส่ชุดกาวน์ชุดขาวในโรงพยาบาลป้าเรียกหมอหมด
เธอกำลังหงุดหงิดอยู่โดยไม่รู้ตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งลอบมองอยู่สักพักจนได้ยินเสียง
“ขอยืมตัวคุณหมอยาหน่อยได้ไหมครับ?”
ร่างสูงในชุดอยู่บ้านธรรมดา เสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วน แว่นตาหนาเตอะผิดไปจากคนที่ไอรีนเคยเห็นทำให้แปลกใจสักเล็กน้อย
“ตามสบายเลยค่ะ ไปเลยลูก คุณอาท่านเรียกใช้อะไรอย่าดื้อนะเรา”
นวลจันทร์ผลักไสไล่ส่งลูกสาวชนิดประเคนให้ชายหนุ่มอย่างเต็มใจ ไอรีนมองซ้ายขวา ปฏิบัติตัวตามแม่บ้านคนอื่น เหมือนเข้าเมืองหลิ่วเธอหลิ่วตาตาม เธอโค้งคำนับทักทายแบบญี่ปุ่นแม้แต่คนเป็นเจ้านายก็ยังคำนับลูกน้อง คงเป็นเรื่องใหม่ของบ้านหลังนี้ไปเสียแล้ว ก่อนเดินตามเขาไป
“วันนี้ค้างที่นี่สินะ”
“ค่ะ”
ทางเดินยาวสุดตานั้นเธอคงไม่รู้ว่าเขาจะพาไปที่ไหน แต่ก้าวตามร่างสูงชะลูดไป เทียบกับเขาแล้วเธอความสูงแค่ประบ่า
ศรัณย์วริศรู้สึกเกรงใจเธออยู่กับการที่เขาบากหน้ามาขอ...
“ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหม? รูปคู่... น่ะ”
“ได้ค่ะ”
“ชุดแม่บ้านโลลิฯ นะ”
“ค่ะ”
ไอรีนดูเงียบขรึมถามคำตอบคำ เจ้าของบ้านเป็นฝ่ายมาขอไม่รู้ว่าเธอไม่พอใจอะไรเขาหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ตัวเขาเองไม่กล้าโทรหรือส่งข้อความไปรบกวนด้วยกลัวว่าเธออาจท่องหนังสืออยู่ ไหนจะมาช่วยแม่ทำงานอยู่ที่นี่ประจำทุกวันหยุด
“เอ้อ... เมื่อกี้อาได้ยินเธอบอกว่าเป็นคนขายยา ให้อาเรียกว่าคนขายยาดีไหม?”
“ไม่ดีค่ะ เรียกเภสัชกรค่ะ นะคะ...” เธอหันไปบอกเขาแล้วยิ้มอย่างใจดี พอเขาทำเงียบเธอก็ค่อย ๆ อธิบาย “คือรินเรียนเภสัชฯ นะคะ คนไทยเรียกเภสัชกร”
ทำไมคนพวกนี้ถึงพูดยากขนาดนี้! มันจะทำไมกันกับเภสัชกร มันเรียกยากอะไรนักหนาฮะ!?
ชายหนุ่มจับผิดเธอได้จากเสียงหายใจฟึดฟัด ทำปากล่างยื่นออกมาอย่างนั้น
“อาว่าเธอหงุดหงิดนะ เธอไม่ชอบให้คนเข้าใจผิด”
“ไม่มีใครชอบค่ะ”
“อาไม่เห็นสนใจเลย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ แล้วเธอได้อัพเกรดเป็นหมอเลยนะอาว่าดีออก” คนพูดตั้งใจเดินกลับไปที่ห้องแต่ใช้บันไดจากห้องรับแขก โดยไม่ละวางตาไปจากสาวน้อยที่ทำเป็นไม่สนใจเขา
นักศึกษากระโปรงยาวจีบพลีทรอบตัวดูเรียบร้อยดีแม้แต่เสื้อตัวหลวม ๆ คลุมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายโลโก้บริษัท ชายหนุ่มไม่นึกรังเกียจเธอเลยยังคิดอยู่ว่าเธอต้องขยันขนาดไหนถึงมาช่วยแม่ทำงานด้วย
“อื้ม... บ้านนี้ดี มีนักศึกษาเภสัชกรติดมากับแม่บ้านด้วย งี้ถ้าอาป่วยคงมีคนจ่ายยา สั่งยาหน่อยได้ไหมล่ะครับ?”
“รินจะเอายาจากไหนให้คุณอาล่ะคะ? ไม่ได้เปิดร้านขายยาซะหน่อยแล้วรินยังเรียนหนังสืออยู่ปีสองเองค่ะ เกิดรินจัดยาผิดคนไข้เป็นอะไรขึ้น รินเดือดร้อนโดนฟ้องติดคุกหัวโต แม่รินจะอยู่กับใคร...”
“ให้อาเปิดให้ไหมล่ะ? ร้านขายยาน่ะ...”
คุณอาช่างถกเถียง! เหมือนอยากล้อเล่นกับเธอ ไอรีนหน้าตาบึ้งตึงแต่พอสบเข้ากับลักยิ้มตรงมุมปาก เธอเกือบลืมไปว่าเมื่อสักครู่เผลอต่อปากต่อคำกับเขาเพราะหงุดหงิด
“เอ่อ... รินขอโทษค่ะ ถ้าคำพูดรินถ้าตรงไหนไม่สุภาพ แต่รินเกรงใจ”
“ไม่เป็นไร เป็นแบบนี้ก็น่ารักดี... น่ารักไปอีกแบบ” บอกพลางหยุดก้าวลงหน้าประตูห้องรับแขก แม่บ้านสาวน่ารักถึงกับเงียบกริบกับคำชมของเขา
- ผู้เขียน
