“ข้อมือของคนไข้แตกร้าวจากการกระทบกระเทือนอย่างแรง หมอใส่เฝือกอ่อนให้ไป ช่วงนี้งดใช้มือไปก่อนนะครับ เพราะไม่อย่างนั้น กระดูกที่แตกร้าวอาจจะเคลื่อนตัวได้ ” เสียงทุ้มของหมอวัยกลางคนเอ่ยคำแนะนำให้กับวายุและฮันนี่ด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ใช้เวลานานมั้ยคะ” ฮันนี่ที่นั่งฟังคุณหมออธิบายอาการของวายุเป็นอันต้องรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง
“ประมาณ 1 – 2 เดือน หลีกเลี่ยงการใช้มือด้านที่ได้รับบาดเจ็บให้ได้มากที่สุดครับ”
“ขอบคุณค่ะ” ฮันนี่เอ่ยขอบคุณคุณหมอ ก่อนที่เธอจะยันตัวลุกขึ้นเข็นรถเข็นที่มีวายุนั่งอยู่ออกจากห้องตรวจท่าทางเก้กัง
“เข็นดี ๆ สิ” วายุเอ่ยเตือนฮันนี่ด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เมื่อรถเข็นของโรงพยาบาลที่เขากำลังนั่งโดยมีฮันนี่เป็นคนเข็น โซซัดโซเซตลอดทางเดินไปยังแผนกชำระเงินของโรงพยาบาล
“ได้แค่นี้ ก็บุญแล้ว ฉันเรียนสถาปัตย์ค่ะ ไม่ได้เรียนพยาบาล” เรื่องนี้เป็นฮันนี่เองที่ยอมไม่ได้แถมเธอยังไม่เค
