SOL – WIWAH 2: ไม่เรียกอาจารย์ เรียกที่รักได้ไหม?
981 คำ
(WIWAH)
ก่อนวันสอน
สนามบิน K
ตึก...ตึก...ตึก...
Rrrr
“ฮัลโหลค่ะคุณพ่อ” ฉันรับสายของคุณพ่อที่โทรมาฉันยังไม่ถึงที่พักเลยนะ
(ถึงหรือยังลูก?)
“พึ่งลงเครื่องค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อย่าลืมว่าหนูเคยอยู่ที่นี่”
(ลูกสาวคนแรกห่างพ่อแม่ครั้งแรกก็ต้องห่วงสิ)
“หนู 25 แล้วนะคะและกำลังจะอาจารย์ด้วย” แม้จะแค่ผู้ช่วยก็เถอะ
(ครับ ๆ รู้แล้วว่าเก่งงั้นเดินทางไปคอนโดดี ๆ ล่ะและอย่าลืมโทรหาพ่อแม่บ่อย ๆ ด้วยเดี๋ยวแม่เขาน้อยใจเอา)
“รับทราบค่ะ”
(งั้นพ่อวางนะลูก)
“ค่า รักพ่อนะคะ^^” ฉันบอกรักก่อนจะวางสายและเดินไปหน้าสนามบินเพื่อเรียกรถไปคอนโด ส่วนรถของฉันอีกอาทิตย์หนึ่งถึงจะส่งตามมา
คอนโด VV
“เฮ้อออออ”
พรึ่บ!!
ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงกว้างเพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาหลายชั่งโมง ฉันมาที่ประเทศไทยเพราะฉันจะมาเป็นอาจารย์ผู้ช่วยของเพื่อนคุณพ่อ ท่านกำลังหาอาจารย์ผู้ช่วยส่วนฉันก็กำลังหาประสบการณ์และงานทำอยู่ ฉันเรียนจบแล้วปริญญาโทจากอังกฤษด้านคอมพิวเตอร์วาดโปรแกรมหรือเรียกอีกอย่างว่าโปรแกรมเมอร์นั่นแหละ ฉันพึ่งเรียนจบมาแต่ยังไม่อยากรับช่วงต่อคุณพ่อเลยมาหาประสบการณ์เอง ซึ่งคุณพ่อก็แนะนำงานนี้ให้ บวกกับที่ฉันกำลังอยากได้งานที่ประเทศนี้พอดี...
“ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ...” ฉันบ่นนิดหน่อยก่อนจะหลับตาลงเพราะเหนื่อยกับการเดินทางที่ใช้เวลาเกือบ 12 ชั่วโมง
หลายวันต่อมา
มหาวิทยาลัย M
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะได้มาสอนความจริงจะเรียกว่าสอนก็ไม่ได้เป็นแค่ผู้ช่วยอาจารย์เท่านั้นซึ่งตอนนี้ฉันก็กำลังยืนรออยู่หน้าห้องเพื่อให้อาจารย์เรียกเข้าไปแนะนำตัว นักศึกษาจะเป็นยังไงนะจะรับได้ไหมถ้าผู้ช่วยอาจารย์ห่างจากพวกเขาไม่กี่ปี...
แกร๊ด!
“เข้ามาสิอาจารย์ผู้ช่วย” อาไกรศรเปิดประตูออกมาเรียกฉันเข้าเป็นรุ่นน้องของคุณพ่อน่ะและเป็นคนแนะนำให้ฉันมาช่วยด้วย
“ค่ะ คุณอา เอ๊ย! อาจารย์^^” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าไปสายตาของนักศึกษาทุกคนมองมาที่ฉันทันที เล่นเอาเกรงไปทั้งตัวเลยแหะแต่ไม่เป็นไรฉันสู้!!
“สวัสดีค่ะชื่อวิวาห์นะคะ^^” ฉันนแนะนำตัวก่อนจะส่งยิ้มไปให้เด็ก ๆ ในห้องซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชายก็นะนี่มันวิศวะนี่น่าจะมีผู้ชายเยอะขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอก
“ไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้นะคะเพราะเป็นแค่อาจารย์ผู้ช่วยชั่วคราวเท่านั้น ถ้าใครมีเรื่องอะไรสงสัยก็ถามได้เลยนะคะจะพยายามช่วยเต็มที่”
พรึ่บ!! และก็มีนักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้น
“อาจารย์มีแฟนหรือยังครับ?!”
“เอ่อ...”
“ถามที่มันมีประโยชน์หน่อย” อาไกรศรดุนักศึกษา
“นี่แหละครับประโยชน์เพราะถ้าไม่มีพวกเราจะได้มีกำลังใจในการเรียนขึ้น^^”
“ใช่ ๆ ” คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย
“เดี๋ยวเถอะ!! ไอ้เด็กพวกนี้นิ!!”
“ไม่เป็นไรค่ะ อาจารย์...”
“ว่ายังไงค้าบบบบบ มีหรือยัง?” ฉันยิ้มก่อนจะตอบออกไป
“ยังไม่มีค่ะ^^”
“โอ้วววววว”
“วู้วววววววว”
“เอาล่ะ ๆ เงียบกันหน่อยถึงจะเป็นแค่อาจารย์ผู้ช่วยแต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์กรุณาทำตัวให้เหมาะสมด้วย”
“โห่~~~”
“เอาล่ะ เงียบเดี๋ยวอาจารย์วิวาห์จะบอกเรื่องการตัดผลการเรียนนะตั้งใจฟังกันหน่อยจะได้เตรียมตัวกันถูกว่าต้องได้คะแนนเท่าไหร่ถึงจะไม่ติด F กัน”
“เริ่มเลยนะคะ...” หลังจากนั้นฉันก็เริ่มอธิบายถึงเกณฑ์การตัดคะแนนของวิชานี้ซึ่งตลอดการอธิบายฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาใครสักคนมองฉันอยู่ตลอดเวลา มันไม่ใช่แค่นักศึกษามองทั่ว ๆ ไป มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น ฉันเลยหันไปมอง...
กึก!! ฉันชะงักไปเมื่อพบสายตาหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ฉันก็ทำได้เพียงมองผ่านไปเท่านั้นก่อนจะจบการพูด
“ค่ะ ทั้งหมดก็มีเท่ามีนี้ งั้นวันนี้ก็กลับไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ^^” อาไกรศรเดินออกไปก่อนแล้วเพราะท่านต้องทำอย่างอื่นต่อซึ่งเราได้ทำการพูดคุยกันก่อนหน้านี้
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” เหล่านักศึกษากล่าวขอบคุณก่อนจะถยอยเดินออกไปจากห้องไปส่วนฉันก็เก็บเอกสารนิดหน่อย
พรึ่บ!!
กึก!! และเมื่อหมุนตัวจะออกจากห้องก็พบนักศึกษาคนหนึ่งยืนมองฉันอยู่
“นะนักศึกษาสงสัยอะไรหรือเปล่าคะ?” ฉันถามออกไปเพื่อว่ามีอะไรที่ฉันอธิบายไม่เคลียร์
“ไม่มีแฟนจริงเหรอครับ?” เขาถาม
“เรื่องนั้นอาจารย์ตอบไปแล้วเพราะงั้นไม่ตอบอีก”
“เห็นบอกว่าไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้...”
“ใช่ค่ะ...”
“งั้นเรียกที่รักได้ไหมครับ?”
“...!!!” ฉันตกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่เขาออกมาฉันมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากเราแล้วใช่ไหมก่อนจะพูดเตือนเขาออกไป
“นักศึกษาค่ะ... นักศึกษาไม่ควรพูดอะไรแบบนะคะแม้ว่าอาจารย์จะเป็นแค่ผู้ช่วยของอาจารย์อีกทีมันก็ไม่ควร...”
“ซอล” เขาพูดแทรกฉัน
“คะ?”
“ชื่อซอลไม่ได้ชื่อนักศึกษา” ซอลเหรอ...?
“ค่ะ ซอลเพราะงั้นอย่าพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีกนะคะมันไม่ควรเท่าไหร่” ฉันบอกก่อนจะเดินผ่านเขาออกมา
ที่รักเหรอ...?
เขากล้าพูดมันออกมาในสถานที่ที่เรียกว่ามหาวิทยาลัยได้ยังไง เด็กคนนี้นี่
- ผู้เขียน
