Chapter 7
1360 คำ
เช้าวันต่อมา…
ผู้กองดนัยเท้าคางมองหญิงสาวหลังจากที่เขาตื่นนอนมาได้สักพัก ส่วนคนข้างๆเพิ่งจะนอนหลับช่วงใกล้เช้าเพราะระแวงกลัวเขาจะจับปล้ำเมื่อคืนที่ผ่านมา ชายหนุ่มเกลี่ยแก้มเธอเล่นอย่างสนุกคงอีกสักพักถึงจะตื่นแต่ว่าถึงตอนนั้นเขาคงจะไปทำงานแล้ว
“หญิงเล็กพี่จะไปทำงานแล้วนะ”
“อืออออ จะนอน”
หญิงสาวบิดตัวไปมาก่อนจะเอาหมอนมาปิดหูปิดตาตัวเองแล้วนอนต่อไม่สนใจสิ่งรอบข้างอีก ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาขำๆก่อนจะลุกขึ้นออกจากเตียงห่มผ้าให้เธอเหมือนเดิมจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกไปทำงานแต่เช้า ท่าทางวันนี้จะอดกินข้าวเช้าเพราะว่าแม่ครัวคนโปรดหลับไม่ยอมตื่น
เมื่อมาถึงที่ทำงานเขาก็เดินไปดูที่ห้องขังซึ่งตอนนี้เหมือนหมอนี่จะได้สติแล้ว โจรโรคจิตเงยหน้ามองสบตากับเขาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดกรงแล้วเอ่ยออกมาเสียงสั่น
“คุณตำรวจผมไม่ได้ตั้งใจนะ เมื่อคืนผมเมามากคุมสติตัวเองไม่อยู่”
“เมามากคือเมาอะไรล่ะ… ยาเสพติดเหรอ”
เขาเงียบไปทันทีอย่างไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เพราะตรวจปัสสาวะไปแล้วผลไม่โกหกใครแน่นอน เท่ากับว่าตอนนี้เขามีความผิดมากหลายกระทง ทั้งโจรขโมยของ เสพยาบ้า แถมยังปีนบ้านคนอื่นยามวิกาลอีก ท่าทางจะโดนหนักอยู่
“คือผม….”
“อย่าหาข้ออ้างเลย คนเราทำอะไรลงไปคือคิดมาดีแล้วทั้งนั้น ถ้าไม่ได้ตั้งใจคงไม่ไปยุ่งกับสิ่งไม่ดีด้วยแต่แรก รับผลกับสิ่งที่ตัวเองทำไว้แล้วกันเพราะเจ้าทุกข์เค้ามาแจ้งความไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“คุณตำรวจผมสำนึกผิดแล้ว”
เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ยิ่งทำให้หญิงเล็กกลัวจนหอบผ้ามาอยู่กับเขาได้แสดงว่าหนักหน่วงอยู่พอสมควร เดี๋ยวต้องให้เธอมาแจ้งความไว้อีกคนจะได้จัดการทีเดียวไปเลย
เมื่อหญิงเล็กได้สติก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองไปโดยรอบอย่างมึนงง และค่อยๆเรียบเรียงความคิดว่าเมื่อคืนเธอมาอยู่กับชายหนุ่มที่นี่เพราะโดนโจรโรคจิตปีนบ้าน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็อดเขินไม่ได้ที่เขามาจูบเธอแบบนั้นแถมยังพูดจาแปลกๆเหมือนมีอะไรอีก เธอหันไปมองนาฬิกาก่อนจะชะงักไปเมื่อนี่ก็เป็นเวลาเก้าโมงกว่าแล้ว มิน่าล่ะถึงตื่นมาไม่เจอใครเลยสงสัยเขาไปทำงานแล้ว เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกจากบ้านพักเข้าไปที่ร้านอาหารของตัวเอง ตอนนี้พนักงานมาเปิดเรียบร้อยแล้วพร้อมสำหรับขายของในตอนเช้า
“สวัสดีค่ะคุณหญิงเล็ก”
“สวัสดีค่ะทุกคน ตื่นเช้ากันจังเลยนะ อ่อ ช่วยเตรียมของให้หน่อยค่ะจะทำปิ่นโตสองที่”
“ได้ค่ะ”
พนักงานรีบเข้าไปเตรียมของสำหรับทำอาหาร เพราะโดยปกติหญิงสาวจะทำปิ่นโตไปให้หลวงพี่ที่วัดทุกวันแต่มาคราวนี้เธอเพิ่มเป็นสองไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ใครอีก เธอตั้งใจทำอาหารอย่างสุดฝีมือก่อนจะได้ปิ่นโตที่น่ารักทั้งสองอันอยู่ตรงหน้า
“เดี๋ยวจะเอาอาหารไปส่งนะคะ ฝากร้านด้วย”
“ครับ”
เธอถือปิ่นโตสองอันติดมือมาไว้ในรถก่อนจะขับรถออกไปยังสถานีตำรวจก่อนที่แรกเพราะดูเหมือนว่าชายหนุ่มคงจะยังไม่ได้กินข้าวเช้า และเมื่อมาถึงเธอก็ถือปิ่นโตเดินเข้าไปข้างในยกมือไหว้ทักทายทุกคนทันทีที่เจอ
“สวัสดีค่ะพี่จ่า พี่หมู่ พี่หมวด ผู้กองอยู่มั้ยจ๊ะ”
“อยู่สิจ๊ะ ห้องผู้กำกับนะเดี๋ยวคงออกมาแล้ว ว่าแต่น้องหญิงเล็กเป็นยังไงบ้างเมื่อคืนคงตกใจน่าดู”
“นั่นสิ พวกพี่ก็มัวแต่จับคนร้ายก็เลยไม่ได้ดูแลน้องหญิงเล็กเลย ตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
ทุกคนเอ่ยถามอย่างห่วงใย หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆเพื่อให้ทุกคนสบายใจทั้งที่เธอยังตกใจอยู่และมันคงเป็นฝันร้ายหลอกหลอนไปอีกหลายวัน ช่วงนี้เธอคงต้องอยู่กับผู้กองดนัยไปก่อนอย่างน้อยที่สุดเขาก็น่ากลัวน้อยกว่าโจรโรคจิต
“ดีขึ้นแล้วจ้ะทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะ ว่าแต่หญิงเล็กต้องแจ้งความมั้ยจ๊ะ นี่ก็เป็นเจ้าทุกข์เหมือนกันนะ”
“ต้องแจ้งสิเรานี่โดนหนักสุดเลย ไปเสพยามาแบบคลุ้มคลั่งเลย มานี่จ้ะมานั่งตรงนี้เลยเดี๋ยวพี่จ๋าทำให้”
พี่จ่าต้อนรับหญิงสาวอย่างดีพาไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะทำการแจ้งความให้เธออย่างละเอียด ผู้กองดนัยที่คุยธุระกับผู้กำกับเสร็จก็เดินออกมาจากห้องทำงานหันไปเจอหญิงสาวกำลังนั่งคุยอยู่กับตำรวจนายอื่นอยู่ เขารู้สึกหวงเธอมากพอควรรีบเดินเข้าไปใกล้ทันที
“มาทำไมอ่ะ”
“หือ… เอาข้าวมาส่งจ้ะพี่จ่าเค้าให้แจ้งความไว้ด้วยก็เลยมาทำ เอาข้าวไปเลยมั้ยจ๊ะ”
เธอเอ่ยถามตาใสแป๋ว ชายหนุ่มเงียบไปสักพักก่อนจะกวักมือเรียกเธอให้ตามเข้ามาในห้องทำงานและคนอื่นจะได้ไม่ต้องสงสัยด้วย
“เอาสิ ตามมาสิเดี๋ยวพี่เอาเงินให้”
“แต่ผู้กองจ่ายมาล่วงหน้าแล้วนะ”
เธอทำหน้าสงสัยเป็นอย่างมาก จะจ่ายเงินอะไรอีกก็ที่ให้มาก็ได้หลายมื้อมากเลยนะ ผู้กองถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากจะคุยกับเธอส่วนตัวเฉยๆ
“จ่ายที่ไหนล่ะ ตามมาๆ”
“จ้ะๆ พี่จ่างั้นเดี๋ยวมานะจ้ะ”
“จ้ะ ตามสบายเลย”
เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินตามผู้กองเข้าไปในห้องพร้อมกับปิ่นโตอันใหญ่ และเมื่อพ้นประตูเข้าไปชายหนุ่มก็สวมกอดหญิงสาวทันที เธอร้องเสียงหลงก่อนจะผละออกเล็กน้อยมองชายหนุ่มที่ตอนนี้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธอ
“มากอดหญิงเล็กทำไมเนี่ย”
“ตื่นนานยัง แต่คิดว่าน่าจะนานเพราะหิ้วปิ่นโตมาด้วยขนาดนี้ ไปที่ร้านมาเหรอ”
“จ้ะ คิดว่าพี่น่าจะยังไม่ได้กินข้าวเช้าก็เลยไปทำมาให้แล้วก็ทำเผื่อหลวงพี่ด้วยจ้ะ”
เธอเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเมื่อถูกชายหนุ่มหอมแก้มไม่หยุด
“หอมแก้มหญิงเล็กทำไมเนี่ย”
“ก็อยากหอมอ่ะ ทำไมเหรอหวงตัวกับพี่เหรอ”
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดน้อยใจจนหญิงสาวรู้สึกแปลกกับตัวเองและท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา เอาจริงเธอก็รู้สึกดีนะมันมีความสุขแต่ว่าเธอกลัวว่าวันหนึ่งมันจะหายไป ถึงตอนนั้นเธอจะเป็นยังไงก็ไม่รู้
“จุ๊บ”
“กินข้าวด้วยนะจ้ะหญิงเล็กตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ”
เธอไม่ปฏิเสธที่เขาถึงเนื้อถึงตัวกับเธอแต่เปลี่ยนเป็นคุยเรื่องอื่นแทน เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอาปิ่นโตวางบนโต๊ะแล้วสวมกอดเอวเธอไว้หลวมๆ
“เที่ยงนี้พี่ไปกินข้าวที่ร้านนะ”
“เดี๋ยวหญิงเล็กทำไว้รอนะ”
เธอมองหน้าเขาสักพักก่อนจะขยับเข้าไปใกล้จากนั้นก็หอมแก้มเขาอย่างใจกล้า ชายหนุ่มอึ้งไปอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกหญิงสาวหอมแก้มคืนแบบนี้
“ไปแล้วนะเจอกันตอนกลางวันจ้ะ”
เธอรีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า เอาจริงเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยนะและเขาจะทำให้หญิงเล็กคนเดิมกลับมาให้ได้เลย คอยดู!
- ผู้เขียน
