ตอนที่ 4.หอมกลิ่นกระดังงา
1538 คำ
“ถ้าอยากเบิกค่าแรงล่วงหน้า ต้องถามกับใครครับ” มีคำถามที่น่าสนใจเหมือนกัน สำหรับคนที่อยู่ไกลบ้าน หากเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้นพวกเขาควรปรึกษาใคร
นิรดายิ้มรับ เธอเองก็เคยพบปัญหาเช่นนั้น
“ถามนิดาได้เลยค่ะ ถ้านิดาไม่อยู่ บอกมาโคโดยตรงได้ เห็นเขาดุๆ แบบนี้ ความจริงเป็นคนใจดีนะคะ” นิรดาชมสามีให้คนงานใหม่ฟัง มาโคที่พยายามเรียนรู้ภาษาของภรรยา ฟังออกงูๆ ปลาๆ ยังไม่ชินหูเท่าไหร่ เลยยิ้มเขินๆ แก้เก้อ
ข้าวขวัญยกมือถาม “คือข้าวพูดภาษาที่นี่ได้ค่ะ ข้าวเรียนมา”
“อ้อ ลูกศิษย์ของเพชรใช่ไหม ดีเลย จะได้ช่วยเพื่อนๆ ได้ ตั้งใจทำงานละ ที่นี่ชอบคนขยันและไม่โกหก”
มีเสียงพึมพำ ส่วนใหญ่หิวและอยากนอน
“ทางนั้นเป็นโรงอาหาร อีกสักครู่ยาคอปจะพาไป เรามีเรือนพักคนงานให้ แบ่งแยกชายหญิงนะคะ จะได้ไม่เกิดปัญหา ถ้าไม่มีคำถามอะไรที่สงสัยแล้ว จะไปหาอะไรกินเลยก็ได้”
ยาคอปเดินมารอ เขาแก่ลงมาก แต่ก็ยังแข็งแรงอยู่
อาหารมื้อนั้นจบลงในเวลาอันรวดเร็ว ถึงจะรู้สึกแปลกๆ ลิ้นเพราะเพิ่งชิมเป็นครั้งแรก แต่คงเพราะกำลังหิวจัด ต่อให้เป็นแค่ข้าวกับน้ำแกงเหลือๆ ก็คงไม่มีใครบ่น
ห้องพักคนงานแบ่งนอนห้องละสองคน เตียงนอนเล็กๆ วางกั้นด้วยตู้เสื้อผ้าเพื่อแบ่งความเป็นส่วนตัว ข้าวขวัญได้รูมเมทเป็นยุพินที่ทำความรู้จักกันมาบ้างแล้ว
ข้าวขวัญตัดใจไม่อาบน้ำ เพราะน้ำเย็นเกินไป เธอใช้ผ้าจุ่มน้ำเช็ดหน้า ทำความสะอาดเฉพาะส่วน เธอง่วงจนหนังตาแทบปิด หลังส่งข่าวของตัวเองผ่านแอปพลิเคชันสีเขียวให้ยายลำดวนสบายใจ ข้าวขวัญก็นอนหลับเป็นตาย มาสะดุ้งตื่นเอาตอนเช้าตรู่ของอีกวัน
“ตื่นแล้วเหรอว่าจะปลุกพอดี” ยุพินที่ตื่นก่อนหน้านี่ทักทาย “หิวไหม พี่ลงไปเอาข้าวมาแล้ว เอามาเผื่อน้องข้าวด้วย” การมีเพื่อนในพื้นที่ห่างไกลแบบนี้ คือกำลังใจอย่างดี
“ขอบคุณค่ะ ข้าวมีน้ำพริกฝีมือยายหลายกระปุกเลย พี่พินแบ่งไปกินบ้างก็ได้นะคะ” ข้าวขวัญล้วงถุงพลาสติกที่ห่อหุ้มกระปุกน้ำพริกของยายลำดวนมาอย่างดีให้ยุพินดู
“พี่มัวแต่รีบ ได้แค่มาม่ามา นอกนั้นลืมหมดเลย โชคดีที่น้องข้าวเตรียมพร้อม แบบนี้ค่อยกินข้าวลงหน่อย”
“ปลาร้าก็มีนะคะ แต่ว่าแบบปลาร้าสดไม่มี ยายกลัวเสียเลยผัดมาค่ะ”
“แหม ถ้ามีผักสดสักหน่อย ที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับที่ไทยเลยนะ”
“ข้าวเห็นมีที่ว่างๆ ไว้ข้าวจะถามยาคอป ขอปลูกผักได้ไหม”
“ผักที่นี่น่าจะงามอยู่นะ แต่เราจะไปหาเม็ดผักที่ไหนละ”
ข้าวขวัญยิ้มแผล่ เธอล้วงถุงใบเล็กที่ซุกไว้ตรงซอกกระเป๋าออกมา “ตอนอยู่บ้าน ข้าวก็ปลูกผักไว้กินเอง แบ่งขายด้วยนะคะ”
“น้องข้าวนี่รอบคอบมากๆ เลยนะ แบบนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีทางอดตาย” ยุพินชมเปาะ เธอคิดไม่ผิดที่เลือกรูมเมทเป็นข้าวขวัญ ท่าทางไม่ประสีประสา แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจและน้ำใจ
ตอนที่ 4.หอมกลิ่นกระดังงา
เคลวินอารมณ์ไม่ดี อาจจะเป็นเพราะ การเจอคนที่ไม่ต้องการเจอ หลังจากเลิกรากับอามาเลีย เคลวินสาปส่งหล่อน พยายามหลบหน้าทุกครั้งหากมีอามาเลียรวมอยู่ในเฟรม ญาติผู้ใหญ่ที่ถือหางเขา ก็ดูเหมือนจะเข้าใจ ไม่มีสักคนที่เอ่ยนามหญิงผู้นั้นให้เคลวินระคายใจ
เขาคลึงแก้วบรั่นดีในมือไปมา เคลวินกระดกดื่มเหมือนดื่มน้ำเปล่า…น้ำสีเหลืองอำพันไหลเข้าปาก วิ่งเข้าสู่กระเพาะอาหาร และซึมไปตามกระแสเลือด สองชั่วโมงกับการดื่มอย่างหนัก จนเลือดกับแอลกอฮอล์เกือบจะผสมเป็นเนื้อเดียวกัน
“คุณครับ! ผู้หญิงคนนั้นมองคุณอยู่นะครับ” บาร์เทนเดอร์วัยรุ่นกระซิบบอกเคลวิน ตอนที่เสือกแก้วบรั่นดีให้กับเขา
เคลวินปรือตามอง พลางกดยิ้มมุมปาก สาวสวยรูปร่างอวบอัด ท่าทางเจนจัดส่งยิ้มให้แต่ไกล
เขากลับรู้สึกเฉยๆ คงเพราะดันเผลอนึกถึงใครบางคนเข้า แววตากระจ่างใสเหมือนผลึกแก้วเนื้อดี ริมฝีปากได้รูปสีระเรื่อ พวงแก้มอิ่มเอิบมีเลือดฝาดเป็นริ้วแดงๆ เคลวินไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขามองสบตาหญิงผู้นั้นชั่วแว๊บเดียว แต่กลับจำรายละเอียดของหล่อนได้ทั้งหมด
เคลวินนึกแปลกใจ เขาคว้าแก้วบรั่นดีขึ้นมาดื่มเพื่อกลบร่องรอยบางอย่างที่ผุดขึ้นมาในใจ
และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอมถอดใจ หล่อนคงตั้งใจมาล่าแต้ม เหมือนผู้หญิงอีกหลายคนในที่นี่ หล่อนเดินมาหยุดข้างตัวเขา ส่งสายตาหวานและยิ้มยั่วให้ ก่อนจะจงใจกระแซะเขาหน้าตาเฉย
เคลวินกัดฟันกรอดๆ เขาโมโหตัวเอง ขนาดมีผู้หญิงมาอ่อยถึงขั้นนี้ เขายังไม่วายคิดถึงแต่ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น
“คุณมาคนเดียวเหรอคะ?” ปลายนิ้วเคลือบสีแดงสด กรีดลงมาบนหลังมือของเขา พร้อมทั้งไล้วนไปมาเหมือนกำลังต้องการลองใจ
ไม่มีคำตอบจากเคลวิน เขาทรงตัวยืน กระชากแม่สาวกระดังงารนไฟเข้ามาใกล้ แล้วโน้มตัวบดจูบกลีบปากสีแดงสดนั่นแรงๆ เพื่อพิสูจน์บางอย่าง ไม่มีเสียงร้องห้าม มีเพียงครางแผ่วๆ ที่เล็ดลอดออกมา ผสมด้วยความสมใจ ความกระด้างดุดันของคนที่เธออุตส่าห์หมายตาไว้ ถูกใจเหมือนได้ลาภก้อนโต
“ที่นี่ มีห้องบริการไหม?” เคลวินถามบาร์เทนเดอร์ที่จ้องมองแบบไม่ไว้หน้าเสียงเคร่ง
บาร์เทนเดอร์หนุ่มยิ้มให้ แล้วก็โยนกุญแจห้องพักด้านบนให้กับเคลวิน
เคลวินกระตุกข้อมือ ลากแม่สาวอวบอัดคนนั้นขึ้นไปด้านบนด้วยท่าท่าร้อนสุดขีด เขาถอนใจแรงๆ หลังมองสถานที่เริงรักที่หนุ่มกลัดมันต่างก็รู้จักกันดี
เขาเหวี่ยงแม่สาวดาวยั่วลงไปนอนแอ้งแม้งบนเตียงนอนยับๆ หล่อนนอนแผ่ ยกมือชู เผยอปากพยายามเซ็กซี่สุดฤทธิ์ พลางนึกกระหยิ่มในใจ สวรรค์ที่วาดฝันไว้ใกล้จะได้ชื่นชมแล้ว
“เร็วสิคะ ฉันใจจะขาดแล้วนะพ่อรูปหล่อ” เสียงกระเส่ารัญจวนนั่นไม่ได้ทำให้เคลวินรู้สึกฮึกเหิมขึ้นเลย
หนุ่มหล่อขมวดคิ้วเป็นปม...เลือดลมในตัวยังคงสงบนิ่ง ความกระสันแทบไม่กระดิก เขาถามตัวเอง ครั้งนี้ตัดสินใจถูกหรือเปล่า ความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิง ก็น่าจะเป็นความชอบส่วนตัวของเพศชาย ไม่เน้นรูปร่างหน้าตา ไม่มีพันธะผูกพัน
เคลวินเหยียดยิ้มมุมปาก ถอนใจดังเฮือก แต่การถอยหลังตอนนี้ก็ไม่ใช่ทาง มันจะพลอยทำให้ตัวเองเสียชื่อ เขาตัดสินใจกระโจนขึ้นไปคลุกเคล้าผู้หญิงคนนี้ หล่อนบิดส่ายไปมา พยายามยั่วยวนสุดตัว
เสียงขาโต๊ะกระทบกับพื้นผิวดังกึกกัก เพราะการโถมแรงของเคลวิน
ที่ซ่องสุมมั่วราคะ ต่อให้มีเสียงแหกปากดังโหยหวล คนเหล่านั้นก็ยังกินและดื่มต่อไป มันเป็นเรื่องปกติของสถานที่เช่นนี้
เคลวินตะปบเนินเนื้อหนั่น... เขาชะงักตัวแข็งทื่อ!! เนินทรวงอวบนี้เหลวเละ หล่อนคงกร่ำศึกมาไม่น้อย
เขาผ่อนลมหายใจ พยายามถามตัวเองในใจ ขณะลงมือปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหล่อนต่อ
เรือนร่างขาวโพลนของหญิงตรงหน้า ทำให้เคลวินแอบผิดหวังเล็กน้อย สัดส่วนของหล่อนหย่อนคล้อยเพราะผ่านการใช้งานมานาน เคลวินไม่ได้ชื่นชอบความบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นพิเศษ เขาแค่อยากให้คู่นอนสะอาดจนทำให้เขาพอใจได้เท่านั้นเอง
“เร็วๆ สิคะ!” แม่สาวร่านรักกระซิบเร่ง หล่อนแทบอดใจรอไม่ไหว เพราะความเป็นชายของหนุ่มที่หล่อนฉกมาได้นั้น ยิ่งใหญ่เสียจนสยิวไปทั้งตัว
เคลวินถอนใจซ้ำ คว้าซองสีเงินที่วางไว้หัวเตียงมาสวมครอบความเป็นชาย ก่อนจะสอดความแข็งขึงเข้าไปในช่องหลืบฉ่ำน้ำ มือแข็งกระด้างกระชากเอวบางเข้าหาตัวตนแรงๆ “อ่าว์ อูย...พี่ขา...” หล่อนครวญครางด้วยความกระสันเสียว ความยิ่งใหญ่ตอกตรึงลึกสุดทาง ทำให้ร่างกายเธอสั่นกระตุก เคลวินแหกปากคำรามเหมือนสัตว์ร้าย มันไม่ใช่ความสุข เขาไม่มีความต้องการ เขาแค่ฝืนร่างกาย เดินไปในทางที่ควรเป็น
ในหัวเขามีแต่ภาพผู้หญิงคนนั้นลอยวนเวียนอยู่ คนที่แค่สบตาก็รู้สึกถึงความไร้เดียงสา เคลวินอยากครอบครองเธอ อยากลิ้มรสความบริสุทธิ์ของเธอ อยากมอบความสุขที่เกิดขึ้นระหว่างกัน อยากได้ยินเสียงหวานของเธอใกล้ๆ แทนเสียงแหลมบาดหูที่ได้ยินอยู่ในเวลานี้
- ผู้เขียน
