ตอนที่ 3.รอยร้าวกับความบาดหมาง
1503 คำ
เคลวินเบ้ปาก เขามองเลยออกมานอกหน้าต่าง จนสะดุดตากับป้ายข้างรถบรรทุกที่จอดเทียบข้างรถยนต์ของเขา
‘Mako Park’
เคลวินพยายามนึก เขารู้สึกคุ้นๆ พิกล จนกระทั่ง... “ลูน่า” เขากับลูน่าเป็นเพื่อนกัน เคลวินเคยไปที่สวนเชอร์รี่ และแอบติดใจบรรยากาศ คงเป็นเพราะงานของเขายุ่งจนหมดความสนใจเรื่องส่วนตัว เคลวินทุ่มเทแรงกำลังให้กับกิจการของตัวเองที่เพิ่งรับไม้ต่อมาจากครอบครัว
เขาได้ยินเสียงซุบซิบจากบรรดาญาติสนิท
เคลวินต้องการลบความสบประมาทนั้น และตอกหน้าพวกเขาด้วยความสำเร็จที่เขาเป็นคนทำ
พอลงมือจริงๆ เคลวินสุกกับงานจนหมดความสนใจเรื่องซุบซิบ
แถมเขาก็ไม่มีเวลาส่วนตัว เลยห่างเหินเพื่อนเก่าไปบ้าง
เคลวินไล่สายตาขึ้นสูง
ข้าวขวัญกะพริบเปลือกตาปริบๆ
ใครบางคนที่นั่งอยู่เบาะหลังรถยนต์หรู กำลังมองมาที่เธอ ขณะที่ดวงตาสองคู่ประสานกันกลางอากาศ ข้าวขวัญรู้สึกวูบวาบในช่องท้อง ดวงตาสีฟ้าคู่นั่นเหมือนหลุมดำ ที่ดึงดูดเธอเข้าหา ข้าวขวัญพยายามถอนสายตากลับ แต่ทว่า...เธอทำแบบนั้นไม่ได้
ไม่มีสักคนถอนสายตาจากไป จนกระทั่ง...จู่ๆ รถยนต์ก็สามารถเคลื่อนที่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ติดขัดจนขยับไม่ได้เลย
“ออกรถทำไมวะ!!” เคลวินตะคอกเสียงขุ่น
เขาเหลียวกลับไปมองด้านหลัง เขากับรถบรรทุกคันนั้นทิ้งห่างกันหลายช่วงตัว
“เหมือนจะเคลียร์กันได้แล้วครับ” คนขับรถตอบเสียงสุภาพ
เคลวินกระแทกตัวพิงเบาะ ระหว่างที่รถยนต์ของเขาแล่นผ่านจุดเกิดเหตุ เคลวินอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม ผู้หญิงสวมชุดเดรสสีแดงผ้าโปร่งยืนพิงข้างรถยนต์ที่ถูกชนท้ายจนยับเยินนั้น เขารู้จักดี
‘อามาเลีย ฟอนเทน’
อดีตคู่รักที่เลิกรากันไป เป็นความรักที่จบไม่สวยด้วย
การเจอผู้หญิงสองคนในสถานที่เดียวกัน แต่ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนั้น เคลวินไม่คิดว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
เคลวินเหยียดยิ้มให้อามาเลีย ผู้หญิงที่บูชาเงิน จนโยนความรักของเขาทิ้ง
เวลานี้เคลวินไม่ใช่เด็กหนุ่มเหมือนเมื่อแปดปีก่อน ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จ มีเงินเต็มกระเป๋า และที่สำคัญเขาไม่ได้แก่เหมือนสามีคราวพ่อที่อามาเลียแต่งงานด้วย
“นั่นคุณอามาเลียนี่ครับ”
“ใช่ นั่นอามาเลีย”
อามาเลียไม่ได้ไปไหนไกลตาเคลวินเลย ผู้ชายที่อามาเลียแต่งงานด้วยก็คือลุงของเขานั่นเอง
‘นิคก์ ฟานเดอเวล’
พี่ชายของบิดาที่มีอายุหกสิบปีตอนที่แต่งงานกับอามาเลีย
ข้าวขวัญสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอกลั้นใจแทบหมดลม หากรถยนต์คันนั้นไม่เคลื่อนที่ออกไปก่อน เธอคงเป็นลมเพราะขาดอากาศหายใจ
“ถ้าโชคดี คงได้เจอกันอีกนะคะ”
เธออมยิ้มกับความคิดพิลึกของตัวเอง มีความเป็นไปได้น้อยมาก ที่เธอจะเจอกับผู้ชายรูปหล่อคนนั้น เธอมาที่นี่เพื่อทำงาน เธอควรจดจ่ออยู่กับงานไม่ควรหวั่นไหวกับเสน่ห์ของผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แม้เขาจะมีพลังดึงดูดมหาศาลมากแค่ไหน
การเริ่มต้นของเธอไม่ควรสะดุด ความหวังของเธอไม่ควรว่อกแว่ก
ตอนที่ 3.รอยร้าวกับความบาดหมาง
อามาเลียเดินหน้าตึงเข้ามาในคฤหาสน์ฟานเดอเวล เธอโยนกุญแจรถยนต์ BMW Z4 ไว้บนเก้าอี้เตี้ยๆ ข้างผนัง พลางมองไปรอบๆ ตัว แล้วก็เดินตรงไปหานิคก์ที่นั่งพักผ่อนอยู่ริมสระน้ำ
“ทำไมคุณยังใจเย็นอยู่ได้คะ คนของคุณไม่ได้รายงานให้รู้เหรอไงคะ ฉันเกิดอุบัติเหตุน่ะ!!”
นิคก์ปรือเปลือกตา แล้วก็หลุบเปลือกตาต่อ “ก็ไม่มีอะไรบุบสลายนี่”
“ต้องรอให้ฉันตายก่อนหรือไงคะ คุณถึงจะใส่ใจฉัน” อามาเลียโวยลั่น
นิคก์กดพนักหลังเก้าอี้ ทรงตัวขึ้นนั่ง “ผมแทบเดินไม่ไหว คุณจะให้ผมลากสังขารออกไปทำอะไรล่ะ”
อามาเลียเบ้ปาก กลอกตามองบน อารามโมโห เธอเลยลืมไป สามีของเธอปีนี้อายุหกสิบแปดปี เขายังมีลมหายใจอยู่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“เลิกพูดเรื่องนั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่ เมื่อไหร่คุณถึงจะจดทะเบียนสมรสกับฉันสักทีคะ” อามาเลียทวงถาม ความพยายามหลายปีของเธอไม่เกิดผลอะไรเลย นิคก์เป็นแค่สามีตามพฤตินัย หากนับทางกฎหมาย นิคก์ยังมีทะเบียนสมรสกับภรรยาคนเก่าอยู่ เธอรู้ตัวว่าพลาดก็ตอนที่ตกลงแต่งงานกับเขาไปแล้ว
“รู้คำตอบอยู่แล้วจะถามทำไม” นิคก์ตอบเสียงกระแทก
ฟรานซีสก้ายืนกราน หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอมหย่า หากสามีอยากมีเมียเด็กรุ่นเดียวกับลูกนางก็ไม่ขัดขวาง ขอเพียงอย่างเดียวนางจะไม่ยอมหย่าเท่านั้น
“นังแก่นั่น ไม่รู้จะรั้งคุณไว้ทำไม” อามาเลียบ่นอุบ
นิคก์เหลือบมอง บางครั้งเขาก็อดรู้สึกขัดใจไม่ได้ อามาเลียไม่ใช่ผู้หญิงชั้นล่าง เธอแค่หย่อนการอบรม บางครั้งความกระด้างของเธอก็เผยออกมา มันขัดกับหน้าตาของอามาเลียที่นิคก์หลงใหลลิบลับ
“อย่าหยาบคายนักเลยอามาเลีย เดี๋ยวคนรับใช้จะนินทาเอา ผมขี้เกียจฟังคำพูดซุบซิบเวลาที่คุณเผลอนั่นแล้วนะ”
“ฉันเป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะ” อามาเลียเชิดปลายคางขึ้นสูง เธอรู้สึกยิบๆ ที่ผิวหน้า แต่ไม่มีทางให้สามีคราวพ่อรู้ เธอเจ็บปวดอับอายกับคำด่าของเขามากแค่ไหน
“ไอ้เคลวินมันเลยโชคดีไป เพราะคนที่โง่นั่น กลายเป็นผมแทน” นิคก์พูดประชด
เขาดีใจแทบบ้าตอนที่อามาเลียยอมแต่งงานด้วย
ทุกคนรอบตัวพากันเย้ยหยัน ผู้หญิงอย่างอามาเลียมีดีแค่หน้าตา ผู้หญิงลักษณะนี้รักเงินในกระเป๋าเขา ไม่มีความรักต่อกันเลย นิคก์ไม่เชื่อ เขาฉลองชัยชนะของเขาด้วยการประกาศบนสื่อทุกแขนง และนั่นเป็นความเสียใจอย่างเดียวที่เขาอยากแก้ไข
เขาไม่ได้ชนะเคลวินเลย เขาแพ้หลานชายอย่างย่อยยับ
เคลวินเสียใจอยู่ไม่กี่วัน จากนั้นก็ลุกขึ้นสู้ เขี่ยเขาออกจากแท่นท่านประธานแบบไม่มีใครสักคนทัดทาน ตอนนี้นิคก์เป็นแค่หุ้นส่วนแก่ๆ ที่ไม่มีความหมาย ข้อเสนอของเขาไม่เคยได้รับความสนใจ ทุกคนรอบตัวจงใจเมินเขา และวิ่งเข้าหาเคลวินแทน
“ฉันต่างหากค่ะที่โง่ ฉันทิ้งเคลวินเพราะคำลวงของคุณ!!” อามาเลียตะคอกใส่หน้าสามี เธอหลงคารมเขา โลภมากจนยอมตัดใจจากผู้ชายที่หาผู้ชายที่ไหนมาเทียบไม่ได้ เธอละโมบเพราะทรัพย์สมบัติที่นิคก์เอามาล่อ ทั้งที่ความจริงทั้งหมดที่เธอเห็นนั่น ก็แค่เงาสะท้อนจากผิวน้ำ ความจริงแล้ว นิคก์มีเงินสดไม่มากเท่าที่เธอฝันหวานไว้ ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่ของนิคก์ เธอไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเลย เพราะมันคือสินสมรสระหว่างนิคก์ กับฟรานซีสก้า
“อยากกลับไปตอนนี้ ก็คงไม่ได้แล้วมั้ง”
ความรักที่เคยมีหมดไปตามเวลา พอมองอามาเลียเต็มตาตอนนี้ นิคก์เริ่มเสียใจ เขาเสียคนที่ไว้ใจได้คนสุดท้ายไปเสียแล้ว
หลานชายที่เคยเคารพเขา เปลี่ยนเป็นชิงชังเขาแทน
นิคก์ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด...
“มันก็ไม่แน่...หากคุณตาย” อามาเลียยิ้มจางๆ แล้วก็สะบัดสะโพกเดินหนี “อ้อ...อย่าลืมซ่อมรถให้ฉันด้วยนะคะ นั่นเป็นรถคันเดียวที่มีชื่อฉันเป็นเจ้าของค่ะ” อามาเลียพูดประชด เวลาแปดปีของเธอ ครอบครองแค่รถยนต์ราคาแค่หนึ่งแสนยูโรกว่าๆ เธอควรกอบโกยได้มากกว่านั้น แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด
นิคก์กลวง เขาเหลือแค่เปลือกของฟานเดอเวลห่อหุ้ม
เขาเป็นพี่ชายคนโตของตระกูลแท้ๆ แต่กลับถูกหลานชายฉกตำแหน่งประธานไป หากเขายังหนุ่มๆ คงต้องล้างอายด้วยการฆ่าตัวตาย แต่นี่เป็นเพราะเวลาชีวิตที่เหลือน้อยนิด นิคก์เลยทำได้แค่...เก็บตัวอยู่กับบ้าน
นิรดาออกมายืนรอ มีมาโคยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง และลูกๆ ของพวกเขากำลังเล่นกองทรายอยู่ไม่ไกล คนงานใหม่เดินลงจากรถบรรทุกพร้อมกับสัมพาระของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่มีแค่กระเป๋าเดินทางใบเดียว ข้าวขวัญก็เช่นกัน เธอเดินไปรวมกลุ่มรอให้เจ้านายคนใหม่กล่าวทักทาย
“ที่นี่เราอยู่กันอย่างพี่น้อง ถ้าสงสัยเรื่องอะไรถามนิดาได้ค่ะ นิดาจะประจำอยู่ที่ออฟฟิตตรงนั้น”
- ผู้เขียน
