ใยรัก...ใยเสน่หา

2|ดังฝัน...

             "แล้วเจ้าชายและเจ้าหญิง...ก็ได้ครองรักกันอย่างมีความสุข"                       

             เสียงหวานนั้นอ่านข้อความที่ปรากฎอยู่ในหนังสือนิทาน ที่เต็มไปด้วยภาพประกอบงดงาม เพื่อให้เหมาะกับวัยของเด็กอายุที่อยู่ในเกณฑ์สี่ถึงห้าขวบ ... พออ่านจบเธอก็พับหนังสือลง ดวงตาหวานฉ่ำคู่นั้นหลุบมองคนตัวเล็กที่หลับในวงแขน เห็นแล้วจึงยิ้มออกมาด้วยความรักและเอ็นดูอย่างท่วมท้น               

            เสียงกรนเบา ๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงระเรื่อ  ชวนให้คนเป็นแม่ต้องแนบจมูกลงกับหน้าฝาก ก่อนจะขยับตัวอย่างแผ่วเบา เพื่อย้ายศีรษะที่เต็มไปด้วยเรือนผมยาวดกดำ ไปอยู่บนหมอนรูปการ์ตูนที่อยู่ใกล้ ๆ จัดท่าทางให้คนตัวเล็กได้นอนอย่างสบายแล้ว จึงคลี่ผ้าห่ม  ห่มให้อีกที                                        

              หลังมือขาวบอบบางเลื่อนแผ่ว ๆ อยู่บนวงหน้าแป้นแล้นนั้นอย่างอ่อนโยน ใบหน้าของลูกสาว หากเพ่งดี ๆ ก็ให้ความรู้สึกสั่นไหวอยู่ในใจของเธอไม่น้อย                                                                                                           

             'จมูกและใบหน้าคงได้พ่อมาล่ะนะ'                                                           

            เสียงใครคนหนึ่งเคยพูดมาแบบนี้ ยามเธอพาลูกน้อยไปไหนมาไหนด้วยกัน  ด้วยความน่ารักน่าชัง แถมเป็นเด็กอารมณ์ดี จึงทำให้ลูกสาวคนนี้เป็นที่สะดุดตาแก่ผู้พบเห็น บางคนก็ขอมาถ่ายรูปด้วย บางคนก็มาทักทาย แล้วจะทิ้งท้ายคำพูดเช่นนี้เอาไว้กันทั้งนั้น           

            หญิงสาวจึงสาวยิ้มอ่อน ๆ ให้ ไม่ตอบว่าอะไร  เพราะไม่ใช่เรื่องที่เธออยากจะพูดถึงอีก   

             รินรดาถอนหายใจเบา ๆ ยามคร่ำครวญถึงความหลังครั้งนั้น…           

              ไม่มีใครสักคนที่รู้นอกจากเธอ ว่าเด็กผู้หญิงตัวน้อยผิวขาวจัด ริมฝีปากบางแดงระเรื่อ ที่ใคร ๆ ต่างก็ชมเปาะว่าน่ารักน่าชังยามได้พบเห็นเพียงครั้งแรกคนนี้… จะมีพ่อเป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังของประเทศ ... '

            จอมไตร  เทพคุณากร'                       

            เขาเป็นเจ้าของโรงแรม และรีสอร์ตระดับห้าดาวที่มีสาขาครอบคลุมไปหมดทั้งสี่ภาค…           

             ไม่มีใครเลยสักคนที่รู้ แม้แต่บิดามารดาบังเกิดเกล้าของเธอเองก็เถอะ หลายครั้งที่พวกท่านถาม แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมบอก จนพวกท่านอ่อนใจไปกันเอง  จึงไม่พากันถามไถ่ถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลยจนมาถึงทุกวันนี้        

             พอนึกถึงเขา...ภาพวันคืนเหล่านั้นก็หลั่งไหลกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง                      

             เธอพบกับเขาครั้งแรกที่มหาวิทยาลัยที่เธอศึกษาอยู่ ตอนนั้นเธออยู่ปีสี่คณะบริหารธุรกิจ ส่วนเขาคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งจบจากนอก แถมชื่อและหน้าตาของเขายังปรากฏอยู่ตามสื่อในแวดวงสังคมนักธุรกิจ และสังคมชั้นสูงอยู่บ่อยครั้ง                                                                                                        

            ตอนนั้น...เขาไปเป็นวิทยากรพิเศษบรรยายในเรื่องธุรกิจโรงแรม และ    รีสอร์ตให้กับคณะที่เธอเรียน เธอจึงพบกับเขาเป็นครั้งแรกที่นั่น                                

             วันนั้น... ด้วยความที่เธอไปมหาวิทยาลัยสาย จึงเดินอย่างรีบเร่ง  เพราะอาจารย์ประจำวิชาได้ขู่เอาไว้ว่า  ใครที่มาสายจะไม่สามารถเข้าไปนั่งในห้องบรรยายได้ เพราะห้องจะถูกล็อคเมื่อเริ่มมีการบรรยาย เมื่อนักศึกษาไม่สามารถเข้าห้องบรรยายได้ก็จะไม่สามารถเข้าร่วมฟังและจดข้อมูลมาทำรายงานได้ หากไม่มีรายงานส่งจะโดนตัดคะแนนทันที                                                                    

            เธอจึงรีบในลักษณะกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ลัดเลาะไปตามตึกต่าง ๆ กระทั่งเข้าสู่ตัวอาคาร ขณะกำลังจะเลี้ยวมุมเพื่อขึ้นบันได พื้นที่เธอเหยียบลงนั้นลื่น ทำให้เธอเสียหลักจะหงายหลังล้ม พอดีกับวงแขนแข็งแรงของใครคนหนึ่ง ได้ตวัดรวบเอวบางของเธออย่างแรงได้ทัน เธอจึงไม่ต้องลื่นล้มให้ตัวกระแทกพื้น                 

             หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ กับเหตุการณ์หวุดหวิดจะเจ็บตัว และยิ่งใจเต้นมากขึ้น ยามเห็นอกแกร่งของใครบางคนตรงหน้า กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ลอยออกมาจากตัวเขา และกลิ่นบางที่เธอก็ไม่สามารถระบุได้...ไม่เหม็น แต่ก็ไม่หอม  แต่สามารถทำให้เกิดความรัญจวนใจแปลก ๆ ตามมา                                           

             ตอนนั้น... แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็รู้สึกว่ายาวนานในชั่วโมงแห่งภวังค์ เธอไล่สายตาจากอกแกร่งลงมา เห็นหน้าอกตูมเต่งของตนภายในชุดนักศึกษาเข้ารูป กำลังเบียดแนบชิดกับอกแกร่งดั่งภูผา ในเวลาต่อมารู้สึกถึงความร้อนบางอย่างได้พุ่งทะยานไปทั่วร่าง เมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งของเขากำลังแนบอยู่กับท้องน้อยของเธอป็นจุดกึ่งกลางแกร่งประจำตัวชายนั่นเอง!                                   

             พอรู้สึกตัวแล้วว่ามีสัมผัสบางอย่างระหว่างกันและกัน  ก่อให้เกิดความวาบหวาม หญิงสาวจึงขืนตัวเองออกจากวงแขนเขาโดยพลัน ปรับความเขินอายตามประสาสาวที่เพิ่งถูกสัมผัสเช่นนี้เป็นครั้งแรก  โดยการเสมือขยับแว่นตากรอบสีดำเล็กน้อยเพื่อแก้เขิน

             "ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวขอบคุณแผ่วเบา โดยไม่กล้ามองหน้าเขา จึงทำให้ไม่เห็นว่าริมฝีปากบางเฉียบนั้น มีรอยยิ้มขันเล็กน้อย ประกายอะไรสักอย่างเต้นระยับอยู่ในดวงตาสีดำลึก แต่ก็เลือนมลายหายไปในพริบตา                        

             "ไม่เป็นไร คราวหลังก็ระวังหน่อย แม่บ้านคงเพิ่งถูพื้นเสร็จ พื้นจึงยังไม่แห้ง" เสียงทุ้มตอบกลับเรียบ ๆ หญิงสาวจึงก้มหน้ามองไปโดยรอบ ก็พบว่าจริงดังที่เขาว่ามา                                                                                                    

             "ค่ะ" ตอบเสียงสั่น ใจเธอยังเต้นแรงอยู่ สับสนอยู่ว่าใจมันยังระทึกอยู่กับเหตุการณ์หวิดจะเจ็บตัว หรือเพราะเหตุวาบหวิวเมื่อครู่  เธอเหลือบตามองขึ้นข้างบนเล็กน้อย  เห็นเขากำลังตวัดนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา พอเลื่อนสายตาขึ้นไปอีก จึงได้เห็นวงหน้าคมคร้ามได้รูปสมชายไทย จมูกโด่งเป็นสันสวยงาม คิ้วดกดำขมวดเข้าด้วยกันน้อย ๆ ดูเหมือนเขามีเรื่องให้ต้องคิดขึ้นมา                       

             เขาก้มมองหน้าเธออีกที  พูดอะไรออกมาเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ยิน เพราะเธอยังตะลึงไม่คาดคิดว่าคนที่ช่วยเธอจะเป็น 'เขา'                                  

            จากนั้นเขาก็ผละจากไปทันที หญิงสาวได้แต่มองตามจนลับตา เมื่อปรับสติให้หายจากอาการตะลึงงันได้ ริมฝีปากคู่อิ่มจึงเผลอพึมพำชื่อเขาออกมาเบา ๆ "คุณจอมไตร"                                                                                                      

            นั่นเป็นความประทับใจปนวาบหวิวยามแรกพบ  ที่ทำให้ใจเธอเต้นอย่างแรงขึ้นเสมอเวลาเห็นเขา  แม้ตามสื่อโทรทัศน์ ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ใกล้ที่พัก      

             กระทั่งวันหนึ่ง ดังโชคชะตาได้ลิขิตเอาไว้...

             เธอที่ได้มาทำงานในบริษัทในเครือของตระกูลเทพคุณากร บริษัททีเคแอนด์ดับบิว อันเป็นบริษัทแม่ได้ส่งเรื่องคัดเลือกเลขานุการเฉพาะกิจ ให้ไปทำงานแทนเลขาฯ ของเขาที่ประสบอุบัติเหตุต้องพักรักษาตัวนาน  รินรดาจึงยกมือขึ้นขอสมัครเองอย่างไม่ต้องคิด แม้จะมีคนสมัครอีกหลายคน  แต่ก็ราวกับชะตาฟ้าได้ลิขิตเรื่องของเธอและเขาเอาไว้จริง ๆ เพราะ  สุดท้ายเธอก็ได้รับเลือกให้ไปช่วยงานที่นั่นเป็นเวลาสามเดือน            

            รินรดาจดจำวันแรกที่ไปทำงานที่นั่นได้  ทั้ง ๆ ที่เธอไม่มั่นใจว่าเขาสามารถจดจำเธอได้หรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่รินรดามั่นเสมอใจคือ เขาอ่านสายตาที่เธอมองเขาอย่างชื่นชมชื่นชอบออก ทว่า...เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้และเฉยเมยไปเสีย ตามประสาชายหนุ่มผู้มีบุคลิกเข้าถึงยาก ไว้ตัว เย่อหยิ่ง และเย็นชา                  

            จนกระทั่งวันหนึ่ง ที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดเขามากกว่าทุกครั้ง ในครั้งนี้เอง เรื่องมันก็ดำเนินไปจนถึงสุดท้ายปลายทางแห่งความฝัน  ฝันที่เธอไม่ได้คาดคิด ว่ามันจะเกิดขึ้น  และเหนือกว่าฝันทุกครั้งที่เธอได้ฝันถึงเขา…                                  

              เพราะเธอได้ตกเป็นของเขาด้วยความรักและความเต็มใจ…นั่นเอง