#วันที่4/3
746 คำ
ณ ห้องพักสุด VIP
ปราณัฐนั่งสัปหงกอยู่ข้างเตียงของชีคอลัญ เขายังหลับสนิท เธอมองออกไปนอกบานกระจก ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของผนังห้องก็เห็นว่าแสงตะวันได้มาเยือน อลัญพลิกกายช้าๆ ส่งเสียงอืออาอย่างคนที่เพิ่งตื่นนอน เธอรีบปีนขึ้นไปบนเตียง สอดกายเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขา
อลัญพลิกกายกลับมา ดวงตาเขาเบิกโตเมื่อเจอว่ามีใครนอนอยู่ข้างๆ
“โอ...ไม่จริง!” เขาร้องออกมาอย่างมึนงง
ปราณัฐทำทีตื่นตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง ตีหน้าเศร้าเตรียมเล่าความเท็จ
“คุณเสียใจหรือคะที่เรื่องมันเป็นแบบนี้” ปราณัฐเริ่มเอ่ย
อลัญส่ายหัวไปมา ลุกขึ้นมานั่งบ้าง และต้องแปลกใจเมื่อไม่มีอาภรณ์ห่อกายแม้แต่ชิ้นเดียว เขานั่งนิ่ง ซ่อนท่อนล่างของร่างกายไว้ใต้ผืนผ้านวม สองมือลูบหน้าลูบตาแรงๆ
“นี่เรากับเจ้า?”
“ค่ะ คุณเมามาก และฉัน...ขัดขืนคุณไม่ได้” ตอบเสียงอ่อนให้เขาสงสาร ถ้าน้ำตาไหลได้คงจะไหลไปแล้ว
“เราเอ่อ...เราจำอะไรไม่ได้เลย”
อลัญว่า มือข้างหนึ่งเริ่มขยุ้มผมบนหัว
ปราณัฐแอบค้อน แหงล่ะ เมาไม่รู้เรื่องขนาดนั้นจะไปจำอะไรได้
“หมายความว่ายังไงคะ คุณ...ไม่ต้องการรับผิดชอบฉันใช่ไหม” ถามขลาดๆ อลัญยังมีความมึนงง
“เรา..เอ่อ...เจ้า...เจ้าต้องการสิ่งใด หรือต้องการเท่าไหร่ สำหรับเรื่องเมื่อคืน”
ปราณัฐอ้าปากค้าง เธอนึกว่าเขามีใจให้เธอนะเนี่ย ส่วนเธอน่ะหรือ หลงรักเขาหัวปักหัวปำไปแล้ว อย่าได้คิดเอาเงินมาฟาดหัวกันเชียวนะ
“หมายความว่าไงคะ ฉันไม่แตกต่างจากผู้หญิงที่เคยนอนกับคุณบนเตียงนี้เลยเหรอ ไม่กี่วันที่ผ่านมา ถึงมันจะไม่นาน แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความพิเศษที่อยู่ในความสัมพันธ์ของเรา และฉันเสียใจที่คุณพูดแบบนี้” บอกเขาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำเป็นผลักผ้าห่มออกจากกายแล้วลุกมายืนข้างเตียง ร่องรอยโลหิตพรหมจรรย์อันจอมปลอม จึงปรากฏแก่สายตาอลัญ
“โอ...บ้าจริง! นี่เราทำอะไรลงไป” ครางออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ตลอดเวลาเขาชอบมีสัมพันธ์กับสตรีก็จริง แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่สาวพรหมจรรย์ต้องมาตกอยู่ในวงโคจรแห่งราคะ เขาไม่ชอบความยุ่งยากจึงเลือกคนที่ตกลงกันได้ง่ายๆ และไม่สนใจเรื่องพรหมจรรย์ที่ต้องสูญเสีย แต่ ณ เวลานี้...
ปราณัฐหยิบเสื้อผ้าไปสวมในห้องน้ำ รีบสวมให้เสร็จแล้วใช้สองมือขยี้ดวงตาทั้งสอง ขยี้มันอยู่สักพัก สองตาก็เริ่มแดง เธอเปิดก๊อกเอาน้ำหยดๆ ทาๆ ใส่ตาบ้าง ให้เหมือนคนที่เพิ่งร้องไห้มา และพอออกมาข้างนอกอีกครั้งก็พบว่าอลัญยืนหน้ายุ่งอยู่ข้างเตียง สองมือกอดอก สองตาจ้องที่ผ้าปูสีขาวที่มีรอยแดง
“ฉันเสียใจค่ะ แต่ยืนยันว่าพรหมจรรย์ของฉันซื้อไม่ได้ด้วยเงิน เมื่อคืน...ฉันมีความสุขมากค่ะ ลาก่อนนะคะชีค” บอกเขาแล้วยิ้มอย่างเข้มแข็ง ดวงตาแดงๆ นั่นรวมกับน้ำก๊อกทำให้อลัญใจหายพิกล
“เดี๋ยวสิ เจ้าอย่าเพิ่งไป”
ปราณัฐแอบคลี่ยิ้ม เธอยืนหันหลังให้เขา
“ไม่มีประโยชน์ที่เราจะต้องคุยกันอีกค่ะ ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ปรารถนามอบพรหมจรรย์ให้กับชายที่ฉันจะแต่งงานด้วย แต่ในเมื่อคุณไม่เห็นค่าของมัน ฉันก็ไม่ต้องการอะไรตอบแทน ฉันไม่ได้ขายตัว ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นของคุณ ฉัน...” แสร้งทำเสียงติดสะอื้น ทำไหล่โยกน้อยๆ แล้วแสร้งกรีดน้ำตา
อลัญใจไหวยวบ เดินไปหาปราณัฐ วางมือบนไหล่ข้างหนึ่งของหล่อนอย่างนึกสงสาร
“เรา...เอ่อ...ขออภัย เราแค่ยังมึนงง เราเอ่อ...เรางงไปหมด”
“อย่าหาคำแก้ต่างเลยค่ะชีค ฉันน่ะ...คงไม่ดีพอสำหรับตำแหน่งชายาของชีคใช่ไหมล่ะ ฉันรู้ค่ะ ลาก่อนนะคะ” เอ่ยจบก็แสร้งปาดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะเดินจากเขามา ที่เหลือก็แค่รอเวลา รอเวลาเพื่อวัดใจชีคอลัญ!
- ผู้เขียน
